استعمار نو در عراق

کارخانه پیشرفته برق «کادیلاک» در عراق که برق حدود ۴۰۰ هزار خانواده عراقی را تأمین می کند تحت حفاظت شدید امنیتی قرار گرفته است. اما این کارخانه تنها منبع تأمین انرژی در عراق نیست و در این کشور منابع دیگر انرژی هم وجود دارند که جزو منابع طبیعی این کشور به حساب می آیند و می توانند به عنوان اهرم قدرت در این کشور اشغال شده محسوب شوند؛ از جمله پروژه گاز «مسیب» که منبع سوخت سالم و خوبی است و تأثیر زیادی در پروژه های اقتصادی، نظامی و... دارد.
اما این پروژه و سایر برنامه های مشابه در زمینه استفاده از منابع سوختی پس از اشغال فقط منحصر به برآوردن نیازهای مردم عراق نیست بلکه به راحتی در اختیار اهداف نظامی و اقتصادی آمریکا قرار می گیرد. یا به عبارت دیگر، اشغالگران به بهانه حضور در این کشور و با دلایل واهی تأمین امنیت به تاراج منابع طبیعی این کشور می پردازند.
برای کشوری که تأمین سوخت، آب سالم، سیستم مناسب فاضلاب، انرژی سالم و ارزان بسیار حیاتی است و می تواند جمعیت محروم و گرسنه این کشور را غنی سازد و حکومت ضعیف آن را در اداره کشور یاری رساند تاراج منابع سوختی چه معنایی می تواند داشته باشد؟
آیا استفاده ارزان و آسان از منابع طبیعی عراق به بهانه تأمین امنیت و ثبات بدون اینکه واقعا امنیتی هم به وجود آمده باشد یک نوع استعمار و استثمار به شیوه جدید نیست؟
یکی از فرماندهان ارشد ارتش آمریکا در عراق در این باره می گوید، «برای ما منابع سوختی این کشور در درجه اول اهمیت قرار دارد. ما اکنون نیاز داریم که به مسایل مهم و اساسی برای ادامه حضور در این کشور فکر کنیم و منابع انرژی در اولویت قرار دارند.»
یکی دیگر از ژنرال های آمریکایی نیز معتقد است، تحمل هزینه های اشغال عراق به راحتی امکان پذیر نیست مگر اینکه در این کشور قدرتی وجود داشته باشد که ما را به این اشغال تشویق کند و آن هم چیزی به جز قدرت انرژی و منابع طبیعی نیست.
طبق نتایج یک موسسه تحقیقاتی در واشنگتن قبل از اشغال عراق توسط آمریکا در سال ۲۰۰۳ میلادی، عراقی ها به طور متوسط حدود ۱۶ ساعت در روز از برق استفاده می کردند ولی اکنون این مقدار پس از اشغال به حدود ۸ ساعت در روز رسیده است.
به همین دلیل مردم عراق مجبورند برای تأمین برق خود از خانه های خود رشته سیم هایی را تا تیرهای چراغ برق خیابان ها متصل کنند تا بتوانند بقیه برق مورد نیاز خود را از این طریق تأمین کنند.
این درحالی است که مقامات آمریکایی مدعی هستند حضورشان در عراق برای این کشور پیشرفت، ترقی، ثبات و آسایش به همراه داشته درحالی که مردم محروم این کشور به این شیوه ابتدایی برق خود را از خیابان ها تأمین می کنند یا به عبارت بهتر سرمایه ملی خود را به این طریق سرقت می کنند!
تأسف بارتر این واقعیت است که این مسئله در مورد بغداد یا شهرهای بزرگ عراق صدق می کند و در برخی از شهرهای کوچک یا روستاها مردم چند ساعت بیشتر در شبانه روز برق یا سوخت های دیگر ندارند.
از سوی دیگر، با توجه به آب و هوای گرم و سوزان این کشور نیاز مردم به وسایل خنک کننده از جمله کولر، بخچال و دیگر وسایل روزبه روز بیشتر می شود درحالی که برق مورد احتیاج این وسایل در دسترس نیست.
وزارت نفت عراق و مقامات آن نیز مجبورند سیاست های دیکته شده از سوی اشغالگران را اجرا کنند به همین دلیل منابع انرژی این کشور به جای اینکه برای مصرف مردم به کار گرفته شود، صرف صادرات یا تأمین نیازهای اشغالگران می شود.
اما همه مسئله به اینجا ختم نمی شود بلکه نگرانی آمریکایی ها و دیگر اشغالگران عراق این است که دیگر کشورهای صنعتی جهان مثل چین و هند که روزبه روز به پیشرفت های صنعتی دست می یابند ناچار شوند برای تأمین نیازهای انرژی خود به کشورهای خلیج فارس روی آورند و در این منابع با آنان سهیم شوند که مسلما چنین مسئله ای برای اشغالگران بسیار ناگوار و ناخوشایند است، به همین دلیل این منابع انرژی برای آمریکا میلیون ها دلار ارزش دارند و روی تأسیسات نفتی و گازی سرمایه گذاری های کلان می کنند، به خصوص تأسیسات و پالایشگاه هایی که نفت خام را از نفت سنگین جدا می کند.
حفاظت از این تأسیسات هم برای آمریکا جنبه حیاتی دارد و از پیچیده ترین سیستم ها و روش های امنیتی برای حفاظت از این منابع استفاده می کنند.
تروریسم، اخلال و کارشکنی در مقابل این تجهیزات و تأسیسات به شدیدترین نحو ممکن سرکوب می شود. هر طرح یا پروژه نفتی یا گازی نیز که قرار است در این کشور انجام شود حتما باید با موافقت آمریکا صورت گیرد.جالب توجه اینجا است که اشغالگران آمریکایی معتقدند که دولت عراق هنوز نتوانسته هماهنگی و همکاری کاملی با آنان در زمینه مسائل انرژی ارائه دهد و در این مورد بسیار ناراضی هستند.
از سوی دیگر، مسائل فرقه ای و منطقه ای نیز برای آمریکایی ها بسیار مهم است و تلاش دارند نه تنها در خود عراق، شورش ها، اختلافات فرقه ای و قومی را به نحوی تنظیم و کنترل کنند که برایشان در زمینه تاراج منابع طبیعی دردسری ایجاد نکند بلکه در خارج از این کشور هم روابط با همسایگان و کشورهای منطقه ای به گونه ای تنظیم شود که مشکلی برای آنها به وجود نیاید. به همین دلیل تثبیت حکومت عراق برای آمریکایی ها اهمیت زیادی دارد.
هر چند که این اهرم قدرت (منابع انرژی) به عراقی ها تعلق دارد و باید نسل به نسل منتقل گردد اما با ادامه حضور اشغالگران بعید به نظر می رسد که ذخیره ای برای نسل های آینده باقی بماند.

مترجم: فریده شریفی

منبع : روزنامه کیهان