فریاد بین زمین و آسمان

گل، روح فوتبال است و آنکه دروازه ای را می گشاید، مجاز خواهد بود به هر ترتیب ممکن شادی خود را ابراز کند. جشن گل های زیادی در خاطرات بایگانی شده اما شاید ۶ مورد پیش رو بیشتر در اذهان عموم باقی مانده باشد.
۱) جانی منگود (ناتینگهام فارست - وستهام)
از حرکت زیبای «کتسبایا» تا نگاه های عجیب کانتونا هنگام گشودن دروازه لیورپول در فینال جام حذفی، بازیکنان لیگ برتر لحظات پس از گل جذابی برای هواداران فوتبال رقم زده اند اما هیچ یک از فوتبالیست های دهه ۸۰ نتوانستند شاهکار جانی منگود را تکرار کنند. این هافبک ناتینگهام فارست با یک ضربه آزاد از فاصله ۳۰ یاردی توپ را درون دروازه وستهام نگون بخت جای داد. شادی او بیش از گل زیبایش در خاطره باقی ماند. «منگود» ۷ بار پیاپی انگشت خود را به سوی آسمان دراز کرد و اینگونه حس قدردانی از خداوند را به اوج رساند.
۲) رابی فاولر( لیورپول - بران)
عده ای از فوتبالیست ها نمی خواهند در زمین بازی ابراز احساسات کنند اما مسلماً رابی فاولر از این قاعده مستثنی بود. اسطوره لیورپول در عرصه شادی های عجیب و غریب یکه تاز و بی رقیب محسوب می شد. یکی از بهترین گلزنان تاریخ لیورپول پس از بازگشایی دروازه بران در مرحله یک چهارم نهایی فصل ۱۹۹۷ جام در جام اروپا، پیراهن خود را از تن درآورد و نوشته روی تی شرتش با مضمون «تقدیم به ۵۰۰ زندانی» را به نمایش گذاشت. رابی بعدها اعلام کرد برای حمایت از افرادی که کاملاً بی گناه و به جرم انجام تظاهرات دستگیر شده اند، چنین کاری را انجام داد. ظاهراً ملی پوش اسبق شیرهای سپید قبل از بازی با استیو مک منمن قول و قرار گذاشته بود اما هنگام گلزنی، دوست خود را تنها گذاشت و به سرعت سمت عکاسان دوید تا نوشته روی تی شرت خود را نشان دهد. فاولر در این باره گفت: « یوفا به من تذکر داد. کار من کاملاً درست بود و نمی دانم آنها چرا مرا محکوم کردند.» درست یا غلط، حاشیه های فراوان استعداد طلایی فاولر را سوزاند اما حداقل اجازه داد ستاره بزرگ دهه ۹۰ حس انسان دوستی خود را به معرض نمایش بگذارد!
۳) مارکو تاردلی ( ایتالیا - آلمان غربی)
در فینال جام جهانی گل بزنید و شادی نکنید؟ شوت مهارناپذیر بازیکن ایتالیایی از «هارولد شوماخر» گذشت و بر تور دروازه بوسه زد. آنهایی که شادی گروسو را پس از گلزنی مقابل آلمان در مرحله نیمه نهایی جام جهانی ۲۰۰۶ تماشا کرده اند، حتماً می توانند نوع خوشحالی مرد برتر فینال جام جهانی ۱۹۸۲ را تجسم کنند؛ دهان باز، چشم هایی سرشار از غرور و حرکاتی کاملاً غیر ارادی!احساس وی چنان ناب بود که بلافاصله پس از فروریختن دروازه رقیب اشک ریخت. بله! گروسو هم مانند او سمت نیمکت دوید اما شماره پای ۲ بازیکن و اهمیت گل هایشان به کلی متفاوت به نظر می رسید. خاطره بازی تاردلی از یادنرفتنی است.
۴) تی مور کتسبایا ( نیوکاسل - بولتون)
او بلافاصله پس از انتقال به «سنت جیمز پارک» محبوب هواداران شد اما کنی دالگلیش، مربی وقت کلاغ ها به استفاده از وی علاقه ای نشان نمی داد. مرد شرقی اهل مبارزه بود و عاقبت علاوه بر آنکه لقب «ذخیره طلایی» را از آن خود کرد، زننده «گل های ویژه» نیز نام گرفت. این بازیکن در دقیقه ۷۹ بازی مقابل بولتون گل زد و سپس از فرط شادی پیراهن خود را به سمت هواداران پرتاب کرد. می گفتند «تی مور» چنان هیجان زده بازی را دنبال می کرد که یک بار فیلیپ آلبرت و بار دیگر دالگلیش او را مهار کردند. «کتسبایا» در این باره توضیحات بیشتری داد:« فقط شادی خود را نشان دادم.»این اظهارنظر یک دروغ بزرگ از سوی انسانی احساساتی و غوطه ور در دریای توهمات بود.
۵) دنیس لاو ( هادرزفیلد- منچسترسیتی)
کدام صحنه تکان دهنده تری را به یاد دارید؟ شیرجه کلینزمن روی چمن های وایت هارت لین؟ عکس یادگاری وایس و دی ماتیو در لباس چلسی؟ چمن خواری شیرر؟ بازیکنان فوق تعجب کارشناسان را برانگیختند اما هیچ گاه نتوانستند مانند دنیس لاو، بهترین بازیکن دهه ۷۰ منچستریونایتد و منچسترسیتی پس از گلزنی آنچنان بازوهای خود را در هوا به حرکت درآورند.
۶) اریک کانتونا ( منچستریونایتد- ساندرلند)
او پس از گشودن دروازه گربه های سیاه، کاملاً مغرورانه به ابراز شادی پرداخت. یک- دو با «برایان مک کلر» و سپس یک ضربه چیپ به مقصد گوشه بالای دروازه... بدون شک این گل تنها با شادی خاص سلطان اریک در خاطره ها باقی ماند. مرد فرانسوی مغرورانه اطراف خود و همچنین همه شکست خورده ها را می نگریست و فاتحانه تبریک همتیمی هایش را می پذیرفت. به عده ای از بازیکنان «خوبتر از خوب» می گویند و مسلماً کانتونا یکی از این افراد محسوب می شد. او هرگز آن شادی منحصر به فرد را تکرار نکرد. شما چیزی به یاد می آورید؟

منبع : روزنامه ابرار ورزشی