مهم ترین وقایع سال ۲۰۰۷

در سالی که گذشت سیستم سرمایه داری، هم چنان عنان گسیخته تعرض خود را به دستاوردهای بشری در همه زمینه های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ادامه داد. استثمار غیرانسانی نیروی کار، توزیع ناعادلانه درآمدها، مناسبات نابرابر بین دو جنس، تخریب محیط زیست، عدم امنیت شغلی، محدودیت های بهداشتی، آموزش و پژوهش و غیره بیش از گذشته به سیاست عمومی سرمایه داری جهانی و دولت های حامی سرمایه تبدیل گردید. از سوی دیگر، مبارزه طبقه کارگر با سیستم سرمایه داری که منطق اصلی اش استثمار و انباشت سود است گسترش یافت.
در آخرین ماه های سال ۲۰۰۷ بهای هر بشکه نفت ۹۰ تا ۱۰۰ دلار در نوسان بود. افزایش این طلای سیاه و امکان اوج گیری باز هم بیش تر آن، از فشارهای تورمی بر مزدبگیران نکاست و از این افزایش کلان قیمت نفت، چیزی عاید شهروندان کشورهای صادرکننده نفت از جمله ایران، نشد
افزایش بی سابقه بهای نفت، رشد فوق العاده صادرات و ذخائر ارزی چین، کاهش ارزش دلار و بحران بانکی و مستغلاتی آمریکا در سال ۲۰۰۷ اقتصاد جهانی را با تحولاتی کم سابقه روبرو ساخت. در کنار بالارفتن بهای نفت خام، افزایش فوق ‌العاده ذخائر ارزی و صادرات چین را می ‌توان مهم ترین رویداد اقتصادی سال ۲۰۰۷ جهان دانست. اواخر تابستان ۲۰۰۷ اعلام شد که ذخیره ارزی چین، به بیش از هزار میلیارد دلار رسیده است. دست کم یک چهارم این مبلغ به سرمایه گذاری در صنایع و شرکت ‌های خارجی اختصاص یافت.
کارشناسان اقتصادی پیش بینی‌ کردند که چین برای نخستین بار عنوان «قهرمان صادرات جهان» را از انحصار آلمان خارج خواهد کرد. آلمان تا سال ۲۰۰۶ با حدود ۸۰۰ میلیارد دلار صادرات، همواره مقام نخست جهان را در این عرصه داشت.
در ماه نوامبر ۲۰۰۷، ارزش هر یورو به یک و نیم دلار رسید. بعضی از کارشناسان این را نشانه پایان دوران رهبری دلار بر بازار جهانی دانستند.
در این میان دولت آمریکا، این مرکز نظم نوین جهانی امپریالیستی، هم چون گذشته تلاش کرد کشور دیگری را کیسه بوکس خود قرار دهد تا به جنایات خود در خاورمیانه سرپوش بگذارد. و آن، تهدید بمباران نقاطی از ایران و محاصره اقتصادی این کشور بود. دولت ایران نیز از این فرصت برای سرکوب هر چه شدیدتر فعالین جنبش های اجتماعی بهره برد. آمریکا که پس از فروپاشی شوروی تلاش کرد سلطه و هژمونی خود را از طریق میلیتاریسم و لشکرکشی در جهان تثبیت کند و خود در راس جهان یک قطبی قرار گیرد ناکام ماند. چرا که به جای جهان دو قطبی سابق - بلوک شرق و غرب - دوران جنگ سرد، دست کم به جهان چهار قطبی، یعنی ایالات متحده آمریکا و کانادا، اتحادیه اروپا، ژاپن و چین تبدیل شده است. بنابراین، این آرزوی سیاست مداران آمریکا به یک آرزوی دست نیافتنی بدل شده است.
جنگ‌ های دولت ‌ها تاکنون ضربات هولناکی بر انسان و اقتصاد و محیط زیست زده است. تاریخ نشان داده است که قربانیان اصلی جنگ‌ ها مردم عادی کشورهای درگیر جنگ هستند که در آغاز جنگ کوچک ‌ترین نقشی نداشته ‌اند. در جنگ جهانی اول ۲۰ میلیون نفر جان خود را از دست دادند و ۲۱ میلیون نفر زخمی شدند. از این تعداد قربانی ۱۰ میلیون نفر غیرنظامی بودند. در طول جنگ جهانی دوم ۷۲ میلیون نفر کشته شدند؛ یعنی در طول ۶ سال جنگ بین سال ‌های ۱۹۳۹ و ۱۹۴۵ در جنگ کشته شدند. سهم مردم عادی از این تعداد، ۴۷ میلیون نفر بود. یعنی حدود دو برابر تعداد نظامیان در جنگ جهانی دوم مردمان عادی کشته شدند. حدود ۲۰ میلیون از مردم عادی بر اثر گرسنگی و بیماری ‌های ناشی از جنگ، جان خود را از دست دادند. آمار جنگ‌ های داخلی کشورهای توسعه ‌نیافته نیز کشتار وسیع انسان ‌های بی گناهی که تنها گناهشان زاده شدن در کشوری است که درگیر جنگ هستند. در جنگ داخلی سودان بین سال‌ های ۱۹۸۳ تا ۲۰۰۲ حدود یک میلیون نفر کشته شدند. براساس گزارشات سازمان ملل و غیره، قربانیان جنگ هشت ساله ایران و عراق، فقط در ایران از ۲۴ استان کشور (در آن زمان)، ۵ استان صحنه جنگ بود و ۱۱ استان دیگر هدف حمله های هوایی و موشکی مکرر قرار گرفت. این ۱۶ استان، دوسوم جمعیت ۵۰ میلیونی کشور را در آن زمان در خود جای می داد، منطقه نبرد به طول ۲۰۰ کیلومتر در امتداد مرز و به عمق ۸۰ کیلومتر، عمدتا در خاک ایران است، طبق مستندات، بیش از ۵۰ شهر و شهرستان و نزدیک به ۴ هزار روستا در این جنگ به میزان مختلف خسارت دیدند و تعداد بسیاری نیز با خاک یکسان شدند که باید آن ها را به این تعداد اضافه کرد. در مجموع، کل واحدهای مسکونی که بنا به گزارش ها در جنگ تخریب شد، یعنی بیش از ۱۳ هزار بود. ۱۹۰ هزار واحد نیز به شدت خسارت دید. وضعیت عراق نیز بهتر از ایران نبود. در این جنگ خانمانسوز، حدود یک میلیون نفر از طرفین کشته و زخمی و یا برای همیشه معلول شدند و میلیون ها نفر نیز آواره گردیدند. خسارات مستقیم اقتصادی این جنگ، یک صد میلیارد دلار و خسارات غیرمستقیم آن تا یک هزار میلیارد دلار فقط برای ایران برآورد شده است. در نسل ‌کشی «رواندا» در سال‌ های ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۴ بین ۸۰۰ هزار تا یک میلیون کشته بر جای گذاشت. درگیری ‌های دارفور که از سال ۲۰۰۳ آغاز شده است، تاکنون بیش از ۴۰۰ هزار نفر قربانی گرفته است.
بدین ترتیب، جوامع انسانی از بروز جنگ های جدید به شدت نگرانند و نیروهای چپ، انسان دوست، تشکل های کارگری و نهادهای دمکراتیک در سال های اخیر با راه انداختن جنبش ضدجنگ تلاش کرده اند تا جلو جنگ طلبی دولت ها را بگیرند و نگذارند این جنگ هایی که دولت ها آغازگر آن هستند انسان ها را قربانی کنند.
سال گذشه نیز هم چنان مردم عراق و افغانستان در زیر اشغال نیروهای آمریکا و متحدان آن و جنگ ملی و مذهبی زندگی هولناکی را از سر گذراندند.
در هفته های پایانی سال ۲۰۰۷، حملات هوایی و زمینی ارتش ترکیه به کردستان عراق با حمایت و پشتیبانی دولت آمریکا آغاز گردید که هدف ظاهری آن سرکوب «پ.ک.ک» و تخریب اردوگاه های آن در مرزهای ترکیه و کردستان عراق است اما گفته می شود در این حملات بیش تر مردم عادی روستاهای مرزنشین قربانی شده اند. هدف اصلی دولت ترکیه، سهم گرفتن از تحولات عراق و جلوگیری از برپایی دولت مستقل کرد در این منطقه است.
در سال گذشته دولت ایران نیز به بهانه سرکوب اپوزیسیون کرد، بارها به روستاهای مرزی کردستان عراق یورش برد که هرگز با مخالفت دولت آمریکا و نیروهایش در عراق روبرو نشد.
اساسا ریشه های تاریخی تمامی این جنگ‌ ها را باید در شکل ‌گیری حکومت ‌ها و دولت ‌ها از نوع و مدل مختلف مدرن و ارتجاعی مورد بررسی قرار داد. اما روشن است که ماهیت همه دولت های بوژوایی و جنگ هایشان ریشه در روابط و مناسبات سرمایه داری دارد. این حاکمان هستند که در راستای منافع اقتصادی و سیاسی و نظامی خود جنگ راه می اندازند و انسان‌ ها را به کشتن می دهند.
داروین در تئوری خود، با ارائه دلایلی نوشته بود که در صحنه دنیا جانداران زیادی هستند که برای بقای خود وارد جنگ می شوند و همچنین در خصوص انسان ها هم تاکید کرده بود که انسان ها هم مثل بقیه حیوانات بودند که با جنگ و دعوا توانسته بودند به پیشرفت و تکامل برسند.
چارلی چاپلین، در سخنرانی پایانی فیلم «دیکتاتور بزرگ»، چه زیبا می‌گوید: «حرص و آز روح بشر را مسموم کرده است، دنیا را پر از تنفر کرده است، ما را در بدبختی و خون غوطه ‌ور کرده است … ما بیش از آن که به دستگاه ‌ها نیاز داشته باشیم، محتاج انسانیت هستیم و بیش از هوش محتاج مهربانی و ملایمت... ما همه می‌خواهیم به یکدیگر کمک کنیم؛ نوع بشر چنین است. ما همه می‌ خواهیم در شادی یکدیگر زندگی کنیم؛ نه در رنج و بدبختی یکدیگر. ما نمی‌ خواهیم از یکدیگر متنفر باشیم و همدیگر را تحقیر کنیم...» اگر این سخنرانی چارلی چاپلین، از زبان سران حکومت های خشونت طلب و جنگ طلب جاری می شد شاید وضعیت جهان طور دیگری بود.
در برابر این شکل آرایش سرمایه داری جهانی، با وجود رشد مبارزه طبقاتی اما، همبستگی بین المللی و مبارزه طبقاتی آن آرایش قدرتمندی هم چون انترناسیونال اول را به خود نگرفته است. مبارزات و مقاومت و آگاهی طبقاتی کشوری نیز هنوز بسیار آسیب پذیر است. شکاف ها و رقابت های عقب مانده سرمایه داری، تضادهای ناشی از تبلیغات ناسیونالیستی و مذهبی و سکتاریستی نیز جنبش کارگری، جنبش زنان، جنبش دانشجویی و جنبش مردم تحت ستم برابری طلب را نیز تهدید می کند. برای سازمان دهی انترناسیونال پرولتری و همبستگی و اتحاد جنبش های اجتماعی به نیروی ویژه ای نیاز دارد و این کار بیش از همه به تلاش پیگیر سازمان ها و احزاب کمونیستی بستگی دارد که منافعی جز منافع طبقه کارگر برای خود تصور نمی کنند. در واقع الویت دادن بر اتحاد و همبستگی جنبشی های اجتماعی در داخل مرزهای یک کشور و فراکشوری در عرصه جهانی امری مهم و حیاتی است. به معنای واقعی جهان امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند تحولات عمیق اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی به نفع ستم دیدگان و محرومان است. مسلما تا روزی که برابری اقتصادی، جنسی، ملی، اجتماعی و فرهنگی در جهان حاکم نشود سخت بتوان تصور کرد که شرایط زیست و زندگی و امنیت بشر از این که هم هست بهتر نشود.
بنابراین، نباید این طور استنباط شود که گویا بشر محکوم به این سرنوشت نابرابر و تبعیض آمیز سیستم سرمایه داری است. بشر همواره بر علیه نابرابری، تبعیض، ستم، استثمار، برتری جویی و جنگ طلبی تلاش و مبارزه می کند. تاریخ جوامع بشری، مملو از کشمکش و مبارزه طبقاتی ستم دیدگان بر علیه ستم گران است.
در مورد ایران نیز علاوه بر کمشکش ها و بعضی مواقع نیز تبلیغات شدید دو دولت ایران و آمریکا، در ماه های آخر سال ۲۰۰۷، سازمان های اطلاعاتی آمریکا گزارشی از فعالیت های اتمی دولت ایران انتشار دادند حکایت از آن دارد که توافقات مهمی در پشت پرده بین مقامات این دو حکومت صورت گرفته است. ناگهان لحن ها تغییر می کند به طوری که مقامات هر دو حکومت از مذاکره مستقیم نیز سخن به میان می آورند. البته در سال گذشته بارها مقامات دولت ایران و آمریکا در بغداد، در مورد امنیت عراق با همدیگر مذاکره کردند. البته ناگفته نماند با ملایم تر شدن روابط سران آمریکا و ایران، جریانات راست هم چون طرفداران احیای سلطنت در ایران، و ناسیونالیست های کرد، آذری و...، دچار انشعاب و انزوا شدند.
در ایران، در سال گذشته، علاوه بر ادامه سرکوب ها و خشونت های دولتی، تورم و گرانی نیز زندگی را بر اکثریت مردم ایران سخت تر کرد. اعلام جیره بندی بنزین توسط دولت در ماه ژوئن سال ۲۰۰۷ موجب ایجاد شورش و درگیری در ایستگاه های پمپ بنزین شد. هم اکنون نیز با آغاز فصل سرما، گاز برخی استان های ایران قطع شده است، این احتمال وجود دارد که اعتراضات توده ای در این مورد از سر گرفته شود. در حالی که ایران از نظر مجموع ذخایر نفت و گاز در دنیا در مقام اول قرار دارد.
دستگیری ۱۵ ملوان بریتانیایی در ماه مارس در شمال خلیج فارس، بین آب های ایران و عراق، سخنرانی احمدی نژاد در دانشگاه کلمبیا در نیویورک و انتقادات لی بالینجر، رئیس دانشگاه کلمبیا را که او را «یک دیکتاتور حقیر و بی رحم می خواند»؛ و همچنین اعتصابات کارگری و اعتراضات گسترده دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب و سوسیالیست در دانشگاه های سراسر ایران و حمایت داخلی و بین المللی از مبارزه آنان، از جمله وقایع مهم هفته های پایانی سال گذشته بود. هفته های اخیر ، با دستگیری بیش از چهل تن از چهره های سرشناس و فعالین جنبش دانشجویی اعتراضات بر علیه دولت ایران گسترش یافت. اعتراضات گسترده ای در داخل و خارج کشور، برای آزادی دانشجویان دربند که عمدتا فعالین چپ هستند و همچنین برای آزادی فعالین جنبش کارگری و جنبش زنان و آزادی همه زندانیان سیاسی در جریان است. با وجود این که در کشورهای غربی تعطیلات آخر سال آغاز شده است اما اعتراض نیروهای آزادی خواه، برابری طلب و کمونیست برای آزادی دانشجویان زندانی، محمود صالحی و منصور اسانلو و همه زندانیان سیاسی هم چنان ادامه دارد. با این مقدمه، به مهم ترین وقایع سال ۲۰۰۷ اشاره می کنیم.
● روزنامه نگاران قربانی در جهان
بر اساس گزارش سالانه انجمن جهانی دفاع از روزنامه نگاران، در سال ۲۰۰۷ میلادی ۳۱ روزنامه نگار در مناطق مختلف عراق کشته شده اند که این تعداد نیمی از آمار روزنامه نگارانی است که در همین سال و در سراسر دنیا به قتل رسیده اند.
با اعلام این آمار و بر این اساس، عراق هم اکنون به پرخطرترین و ناامن ترین کشور جهان برای روزنامه نگاران تبدیل شده است.
این آمار در گزارش نهایی انجمن جهانی دفاع از روزنامه نگاران برای سال ۲۰۰۷ آمده است. مقر این انجمن مستقل هم اکنون در نیویورک واقع است.
در همین گزارش آمده است که از میان ۳۱ روزنامه نگاری که در عراق جان خود را از دست داده اند، ۲۴ روزنامه نگار مورد سوء قصد و ترور قرار گرفته اند و ۷ تن دیگر در جنگ کشته شده اند.
در گزارش انجمن دفاع از حقوق روزنامه نگاران همچنین آمده است، بسیاری از این روزنامه نگاران عراقی بوده اند که برای خبرگزاری های مختلف دنیا فعالیت می کرده اند.
همچنین براساس خبرگزاری اتریش، از اول ماه ژانویه ۲۰۰۷، ۱۱۰ خبرنگار کشته شده ‌اند. سال گذشته این رقم ۸۶ تن بوده است. این افزایش تعداد، حاکی از رشد ۱۴ درصدی مرگ و میر در بین خبرنگاران بوده است. برای سازمان‌ های غیر دولتی این رقم رو به ‌رشد مرگ و میر با روند رو به رشد نقض حقوق بشر هماهنگی دارد.
دو سوم این خبرنگاران در مناطق جنگی عراق، سومالی، سریلانکا، افغانستان، کنگو و کینشازا کشته شده‌اند.
آمار حاکی از آن است که عراق هم‌ چنان خطرناک ‌ترین مناطق جنگی برای کار خبرنگاری به شمار می رود. بعد از حمله‌ گسترده‌ آمریکا به عراق از مارس سال ۲۰۰۳ تاکنون ۲۵۰ خبرنگار در عراق کشته شده‌اند.
سومالی در سال ۲۰۰۷ در مقام دوم و بعد از عراق قرار دارد. سازمان ‌های بین ‌المللی برای حمایت بهتر و بیش تر از خبرنگاران در مناطق جنگی پیشنهاد تشکیل یک قرارداد بین ‌المللی را داده ‌اند. مشورت برای تشکیل چنین قراردادی برای حفاظت از خبرنگاران در تمام دنیا در دست انجام است.
گزارش مجله‌ تایم: عراق سومین کشور فاسد جهان؛ نرخ بیکاری در عراق تقریبا ۵۰ درصد است
مجله‌ تایم در گزارشی عدم تمایل پناهندگان عراقی را برای بازگشت به سرزمین ‌شان بررسی کرده است. در این گزارش آمده است: «این سئوالی است که خانواده ‌هایی هم چون اوادی و صدها هزار بغدادی پناهنده‌‌ دیگر هر روز از خود می ‌پرسند. با فرو نشستن جنگ خون بار فرقه‌ ای که آن ها را از شهرشان بیرون کرده است، وسوسه‌ بازگشت به میهن در آن ‌ها نیز افزایش یافته است. در هفته ‌های اخیر چندین هزار پناهنده‌ عراقی که بیش ترشان از سوریه هستند به خانه‌ شان بازگشته ‌اند. سوریه قوانین جدید و سختی در مورد داشتن ویزا اعمال کرده است تا عراقی ‌ها را به خانه ‌هایشان بازگرداند و به موج ‌های جدید پناهندگان در مرزهایش اجازه ورود را به کشورش ندهد. بسیاری از عراقی ‌های پناهنده پس اندازشان تمام شده است و دیگر نمی ‌توانند در بیرون از عراق به زندگی ادامه دهند. (دولت عراق پیشنهاد داده است تا به عراقی ‌هایی که موافقت می ‌کنند تا به خانه ‌یاشان بازگردند، پول بدهد و به طور رایگان آن ها را از مرزها به داخل کشور منتقل کند.) شاید به طور آشکاری تاکنون عراقی ‌های کم تری از اردن به عراق بازگشته ‌اند. اردن مقصد ترجیحی عراقی ‌های تحصیل کرده و طبقه متوسط هم چون خانواده‌ اوادی است.»
مجله‌ آمریکایی تایم افزوده است: «آژانس‌های بشر دوستانه تخمین می ‌زنند که ۷۵۰ هزار عراقی در اردن و یک و نیم میلیون تن دیگر در سوریه حضور دارند...
این گزارش می ‌افزاید: «در حقیقت وضعیت بغداد هیچ شباهتی به وضعیت عادی ندارد و هنوز تا بغداد امن فاصله دارد. شمار کشته ‌های جنگ ‌های فرقه‌ ای پایین آمده است اما هیچ سنی جرات نمی ‌کند که به محله ‌های شیعه برود و بر عکس این موضوع نیز صادق است. فرماندهان نظامی آمریکا که تلاش ‌هایشان منجر به کاهش شدید خشونت ‌ها در عراق شده است، هشدار داده ‌اند که زیاد دل بسته‌ این آمار نشویم. ژنرال دیوید پترائوس، فرمانده ارشد نیروهای آمریکایی در عراق در ششم دسامبر به روزنامه ‌نگاران گفت: هیچ کسی از مشاهده کور سویی در انتهای تونل حرف نمی ‌زند. هیچ نظامی ‌ای وجود ندارد که در رسیدن به آخر خط خوشحالی کند.
تایم می ‌افزاید: «... پاییز امسال مقام بلندپایه‌ ضد فساد دولت به دلیل ترس از ترور، پناهنده‌ آمریکا شد. در سه سال گذشته ۳۱ تن از کارمندانش کشته شدند. قاضی رادی حمزالرادی پیش از ترک عراق تخمین زد که ۱۸ میلیارد دلار از سال ۲۰۰۴ ناپدید شده است. وی در جلسه‌ کنگره در ماه اکتبر در واشنگتن گفت که فساد واقعا هر آژانس و وزارت را حتی بعضی از قدرت مندترین مقامات عراقی را نیز تحت تاثیر خود قرار داده است. بسیاری از این پول ناپدید شده به منظور پروژه‌ های بنیادی و بهبود خدمات اصلی در نظر گرفته شده بود. بغداد بدون این سرمایه ‌گذاری حیاتی از کمبود برق آب و بنزین و گازوئیل رنج خواهد برد. هیچ داده‌ی اقتصادی قابل اعتمادی وجود ندارد، اما به نظر می ‌رسد که نرخ بیکاری تقریبا ۵۰ درصد باشد.
... اما پارلمان عراق هنوز موضوعات مهم را به کنار می ‌گذارد. وضعیت کرکوک - که کرد‌ها، عرب ‌ها و گروه قومی سومی یعنی ترکمن‌ ها ادعای مالکیت آن را دارند - قرار بود پیش از پایان امسال مشخص شود. مقامات عراقی و آمریکایی هم اکنون اعلام کرده ‌اند که رای ‌گیری در این مورد باید به زمان دیگری موکول شود؛ همین طور رای ‌گیری در مورد بودجه. پیشرفتی در تصویب لوایح تقسیم درآمدهای نفت و مشخص کردن مرزهای استان‌ ها در نسبت با ماه‌ های گذشته انجام نشده است...
تمام این موارد تصویر ناامید کننده‌ای را برای پناهنده‌ های عراقی هم چون خانواده‌ی اوادی ترسیم می ‌کند...»
● گزارش گاردین از وضعیت زنان در عراق
بی بی سی: پس از حمله نظامی به عراق در ماه مارس ۲۰۰۳، دولت آمریکا ادعا کرد که وضعیت حقوقی و آزادی زنان این کشور بهتر خواهد شد. اما مارک لاتیمر، گزارشگر روزنامه گاردین (چاپ بریتانیا)، پس از سفری که به عراق داشته، وضعیت زنان این کشور را طور دیگری دیده است.
او می گوید که نه تنها وضعیت زنان این کشور بهتر نشده بلکه به میزان زیادی بدتر هم شده است. این گزارشگر در مقاله ای بلند (که اخیرا به چاپ رسید)، از تجاوز جنسی به زنان عراقی، سوزاندن آن ها و قتل شان نوشته است. در این جا چکیده ای از این گزارش را می خوانیم:
جورج بوش، رییس جمهور آمریکا، در ماه مارس سال ۲۰۰۴ میلادی گفت که «پیشرفت در استقرار آزادی در خاورمیانه باعث شده است که زنان این منطقه هم حقوق بیش تری داشته باشند و هم امید تازه ای به آینده خود... تجاوز به زنان در زمان حکومت صدام حسین برای بی حیثیت کردن خانواده های مخالف رژیم سابق به پایان رسیده است.»
اما آنچه در عراق کنونی می گذرد با آنچه سه سال پیش از آقای بوش شنیدیم، خیلی فاصله دارد. حتی در دوران صدام زنان عراقی، از جمله زنان کرد این کشور، به خاطر برخوردار بودن از حقوق و پشتیبانی قانون مورد قبطه دیگر زنان کشورهای عرب بودند. آن ها در حوزه تجارت، آموزش و همچنین در ادارات دولتی پست های بالایی داشتند و حقوق آن ها تحت پوشش قانون خانواده تا حد زیادی محفوظ بود. اما از زمان حمله نظامی آمریکا به عراق، تمام پیشرفت هایی که برای رسیدن به آن ها نیم قرن زمان لازم بوده، در حال از بین رفتن است.
در بیش تر نقاط عراق زنان به قدری احساس نا امنی می کنند که فقط در صورتی از خانه خارج می شوند که یک خویشاوند مرد آن ها را همراهی کند. همه گروه های مسلح مهم، از جمله آن هایی که به دولت وابسته هستند، از روی عادت به زنان تجاوز جنسی می کنند. آمار قتل زنان در سراسر عراق به حد بی سابقه ای رسیده است.
سازمان ملل متحد، در ماه اکتبر امسال گزارشی منتشر کرد و در آن نسبت به افزایش قتل های ناموسی در منطقه نیمه خودمختار کردستان عراق به شدت ابراز نگرانی کرد. این سازمان تائید کرد که تنها در شش ماه اول سال ۲۰۰۷، ۲۵۵ قتل ناموسی در این منطقه صورت گرفته است که سه چهارم مقتولین سوزانده شده اند.
پزشکان عراقی به بازرسان سازمان ملل گفته اند که سوختگی ها ناشی از خودسوزی بوده است. در گزارش سال ۲۰۰۶ سازمان ملل آمده است: «سوختگی این زنان بین هفتاد تا صددرصد است که پزشکان می گویند توسط خود قربانی صورت گرفته است.»
اما فعالان حقوق بشر می گویند که اگر این سوختگی ها ناشی از خودسوزی بوده است به این خاطر بوده که زنان وادار به این کار شده اند.
قوانین جزایی عراق مجازات های سبکی را برای قتل های ناموسی یا آزار زنان به خاطر مسائل «ناموسی»، در نظر گرفته است به طوری که برخی از مردها فقط جریمه نقدی باید پرداخت کنند. یوسف عزیز، وزیر حقوق بشر در دولت محلی کردستان عراق، می گوید که قوانین این منطقه در این زمینه اصلاح شده اند اما مدافعان حقوق زنان می گویند که به رغم تغییر در قانون اساسی عراق و قوانین کردستان، قتل های ناموسی هم چنان رخ می دهد.
یکی از این فعالان برای من تعریف کرد که وقتی از مردی پرسیده چرا می خواسته خواهرش را به ظن داشتن رابطه نامشروع به قتل برساند او جواب داده «چون ما الان در عراق دموکراسی داریم.» ظاهرا این مرد فکر می کند که دموکراسی یعنی این که همه مجازند هر کاری که می خواهند، انجام بدهند.
اما حماقت این مرد از یک واقعیت مهم پرده بر می دارد: در نظام جدیدی که دولت عراق برای توسعه این کشور پیاده کرده، مشاجرات خانوادگی به طور فزاینده ای نه در دادگاه ها بلکه توسط مراجع مذهبی یا طایفه ای حل می شود...
به گفته مسئول یکی از سازمان های زنان در بغداد که نمی خواست نامش افشا شود، گفت: «صدام یک دیکتاتور بود اما لااقل ما در زمان حکومت او آزادی داشتیم که از منزلمان بیرون بیاییم. آن زمان فقط یک مجرم بود - صدام - اما الان مجرمان همه جا هستند. زنان دیگر نمی دانند که چه کسی آن ها را آزار خواهد داد.»
● اعتراف به شکست در عراق
مقامات آمریکایی در سال ۲۰۰۷، درباره شرایط عراق و جنگ در این کشور، در ماه ژانویه اعلام کردند که نظامیان آمریکایی در عراق افزایش می ‌یابند. ۶ ماه بعد اولین گروه از سربازان تازه نفس و نیروی کمکی ارتش آمریکا وارد عراق شدند. این گروه که شامل ۳۰ هزار نیروی جدید بود در مناطق به شدت ناآرام عراق از جمله بغداد مستقر شدند.
در ماه ‌های پایانی سال، پنتاگون اعلام کرد که مشغول تهیه طرح کاهش نیروها در سال ۲۰۰۸ است.
جورج بوش و مقامات ارشد دولت آمریکا در سخنان و اظهارنظرات رسانه‌ ای خود به اشتباهات بعد از جنگ اعتراف کردند و از تغییر راهبرد در این کشور خبر دادند.
مهم‌ ترین عامل این تغییر راهبرد، گفتگو و توافق با شبه نظامیان «سنی» بود که به گفته مقامات آمریکایی، این از مهم ‌ترین دلایل آرام شدن اوضاع کنونی در عراق است. همچنین آرام کردن شیعه ها توسط حکومت اسلامی ایران.
از زمان شروع جنگ عراق در سال ۲۰۰۳ تا پایان سال ۲۰۰۷، دست کم ۳۸۹۷ نفر از نظامیان آمریکایی در این کشور کشته شدند.
از دیگر تحولات عراق در این سال خروج نسبی نیروهای نظامی انگلیس از جنوب عراق و شهر بصره بود. این نیروها در ماه دسامبر، طبق برنامه ‌ریزی قبلی شهر بصره را ترک کردند و امنیت و کنترل امور این شهر را به دست نیروهای عراقی ‌سپردند● مشکل فزانیده ایران با مواد مخدر
مشکل ایران با مواد مخدر فزاینده است. ۳۱ درصد مواد تولید شده در افغانستان به ایران راه پیدا می‌ کند. میزان مصرف مواد وارد شده به ایران در خود کشور حدود ۵۰۰ تن است. مشکل هروئین، که بسیار ارزان است، مشکل عمده است.
محمدرضا جهانی، جانشین دبیرکل ستاد مبارزه با مواد مخدر در گفتگو با خبرگزاری «فارس»، آمار تازه ‌ای را در مورد مشکلات ایران با مواد مخدر اعلام کرد. وی گفت: در آخرین جلسه اجلاس جهانی مواد مخدر که در آگرا (هندوستان) برگزار شد، بنابر بررسی ‌های سازمان ملل مشخص شد که ۳۱ درصد مواد مخدر تولید شده در کشور افغانستان وارد خاک ایران می ‌شود. وی افزود: با توجه به تولید حدود ۸۲۰۰ تن مواد مخدر (بر حسب تریاک) در افغانستان، میزان مواد مخدر وارداتی به ایران معادل حدود ۲۵۰۰ تن است که از این میزان حدود ۷۰۰ تن مواد مخدر در ایران مصرف می‌ شود. بنابر گفته‌ این مقام ستاد مبارزه با مواد مخدر، میزان کشفیات پلیس از کل ۲۵۰۰ تن مواد وارد شده به ایران حدود ۵۰۰ تن است. بقیه‌ مواد که حدود ۱۳۰۰ تن می‌شود، از کشور عبور کرده و «ترانزیت می‌شود.»
این افزایش تولید بلافاصله در بازار مواد مخدر در ایران تاثیر خود را نمایان می‌ سازد. مواد در مجموع ارزان هستند؛ به ویژه هروئین به قیمتی بسیار ارزان در دسترس است. آمار سازمان ملل قیمت هر گرم هروئین را در ایران ۵/۳ دلار تخمین می ‌زند.
شایان ذکر است که باندهای وابسته به ارگان رنگارنگ مافیا، نقش مهمی در قاچاق و توزیع مواد مخدر دارند و از این طریق میلیاردها دلار به جیب می زنند.
● افزایش تولید تریاک در افغانستان
تولید تریاک در افغانستان رو به رشد است. بنابر آمار سازمان ملل، تولید تریاک در افغانستان در سال ۲۰۰۶ برابر با ۶۱۰۰ تن بوده است. مقدار آن در سال ۲۰۰۷ به ۸۲۰۰ تن رسیده، ‌یعنی حدود ۱۳۵ درصد رشد کرده است.
● مرگ و میر معتادان
میزان مرگ و میر معتادان بر پایه‌ تخمین ‌هایی که در این مورد وجود دارد، هم چنان بالاست. مرکز اروپایی نظارت بر مواد مخدر و اعتیاد، تعداد این افراد را سالانه میان ۷۰۰۰ تا ۸۰۰۰ تن تخمین می ‌زند. در آلمان اما این تعداد در سال ‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵ از ۲۰۳۰ به ۱۳۲۹ نفر کاهش یافته ‌است.
● اوج گیری درگیری ها در افغانستان
در آخرین روز سال ۲۰۰۷ درگیری های افغانستان اوج گرفت. شانزده مامور پلیس و هفت سرباز ارتش ملی افغانستان و یک سرباز کانادایی در چند حادثه در جنوب و جنوب شرق این کشور کشته شدند. نیروهای کانادایی مستقر در فرودگاه قندهار می گویند در پی انفجار یک مین کنار جاده در قندهار یک سرباز کانادایی کشته و چهار تن دیگر زخمی شدند.
پییر ببین سکای، مسئول روابط عمومی این نیروها، به بی بی سی گفته است این رویداد دیروز در ولسوالی ژیری هنگامی رخ داد که موتر حامل این نظامیان با مین جا سازی شده در کنار جاده برخورد کرد. نیروهای کانادایی می گویند این مین پس از برخورد موتر(خودرو) سربازان گشتی این نیروها با یک مین در ولسوالی ژیری منفجر شد.
از سال دو هزار و یک این هفتاد و پنجمین نظامی کاناداست که در رویداد های مختلف در افغانستان کشته می شود.
از سوی دیگر ازمری بشری، سخنگوی وزارت داخله (کشور) افغانستان می گوید طالبان ۱۶ مامور پلیس را در ولایت قندهار کشته اند. بشری به بی بی سی می گوید شبه نظامیان طالبان روز شبه (۸ جدی/دی) بر یک پاسگاه پلیس در منطقه کاریز ولسوالی میوند حمله کرده و این ماموران پلیس را با خود بردند.
او گفت: «دیروز ما اطلاع حاصل کردیم که دشمنان مردم افغانستان، تمامی شانزده پلیسی را که در پاسگاه بودند، در جریان عقب نشینی به شهادت رساندند ولی تا کنون اجساد این افراد را پیدا نکرده ایم، اما به پلیس قندهار وظیفه داده ایم تا این اجساد را جستجو کنند.»
ژنرال غلام علی وحدت، فرمانده پلیس منطقه جنوب افغانستان، به بی بی سی گفت شبه نظامیان در حمله به این پاسگاه اسلحه و تمام امکانات آن را با خود بردند.
وزارت دفاع افغانستان با پخش یک نامه خبری می گوید در چند حادثه در مناطق مختلف ۷ سرباز ارتش ملی این کشور کشته و چهار تن دیگر زخمی شده اند. در خبرنامه آمده است چهار سرباز در پی برخورد یک موتور ارتش در ارزگان کشته و دو تن دیگر زخمی شدند. وزارت دفاع می گوید یک سرباز دیگر در هنگام انفجار یک مین جاسازی شده در یک پل در ولسوالی زرمت ولایت پکتیا کشته شد. به گفته وزارت دفاع دو تن دیگر این سربازان با واژگون شدن یک موتر ارتش در ولایت زابل کشته و دو تن دیگر زخمی شدند.
در سال گذشته عملیات طالبان بر علیه نیروهای خارجی و افغانی شدیدتر گردید و هنوز هم بخش هایی از افغانستان در کنترل طالبان است. از سوی دیگر، وضعیت مردم نه تنها بهبودی پیدا نکرده است، بلکه وضعیت زنان و کودکان بسیار ناگوار است.
● فلسطین
بی بی سی: کمیته بین المللی صلیب سرخ گفته است که اسرائیلیان با روش هایی که در پیش گرفته اند، فلسطینیان را از داشتن یک زندگی عادی که در شان و منزلت انسان هاست محروم کرده اند.
اظهارات مقامات صلیب سرخ جهانی غیرمترقبه بوده است چون این گروه معمولا موضعی خنثی و غیرسیاسی دارد. صلیب سرخ جهانی می گوید که شرایط در نوار غزه و کرانه باختری رود اردن تا جایی فضاحت بار است که هیچ میزان کمکی واقعا موثر نخواهد بود و فقط اقدام سیاسی فوری جوابگوی این وضعیت است.
باتریس مجوند، مدیر عملیات صلیب سرخ در خاورمیانه می گوید: «دلیل این که ما دست به اقدامی سیاسی زده ایم این است که به نظر ما کمک های انسانی این مشکل را حل نخواهد کرد. تمام منطقه نوار غزه به لحاظ اقتصادی در مخمصه قرار دارد و زندگی ساکنان آن به یک کابوس اقتصادی تبدیل شده است. این وضعیتی نیست که سازمان های امدادرسانی بتوانند حل کنند.»
بانک جهانی نیز گفته است که افزایش کمک های خارجی و اصلاح دولت فلسطینیان تاثیر چندانی نخواهد داشت مگر این که اسرائیل محدودیت های خود در مورد تردد و تجارت فلسطینیان را کاهش دهد.
بانک جهانی همچنین با تقاضای فلسطینیان برای کمک مالی به میزان پنج میلیارد و ششصد میلیون دلار در سه سال آینده موافقت کرده است.
تقاضای صلیب سرخ جهانی و بانک جهانی از اسرائیل برای کاهش محدودیت های این کشور علیه فلسطینیان در حالی مطرح شده است که هفته آینده کشورهای کمک کننده به فلسطینیان در پاریس، پایتخت فرانسه، تشکیل جلسه خواهند داد.
اسرائیل «شهرک های یهودی نشین» را گسترش می دهد
گزارش ها از اسرائیل حاکی است که دولت این کشور علیرغم مخالفت فلسطینیان، درصدد است صدها واحد مسکونی جدید را در شرق بیت المقدس و کرانه باختری رود اردن احداث کند.
وزیر امور بیت المقدس در کابینه اسرائیل گفته است که دولتش هرگز وعده نداده بود ساخت و ساز شهرک های یهودی نشین را متوقف خواهد کرد و سکنا دادن شهروندان اسرائیل وظیفه این دولت است.
«اکنون صلح» (Peace Now)، گروه مدافع صلح در اسرائیل، می گوید مطلع شده است که دولت اسرائیل هزینه ساخت پانصد آپارتمان در محله حار هوما در شرق بیت المقدس را در بودجه سال آینده خود منظور کرده است. بنا به طرح جدید دولت اسرائیل برای گسترش شهرک های یهودی نشین شرق بیت المقدس و کرانه باختری، ساخت ۲۴۰ آپارتمان نیز برای گسترش شهرک یهودی نشین «معالی ادومیم»، واقع در حومه بیت المقدس، در نظر گرفته شده است.
گروه «اکنون صلح» در سال ۱۹۷۸ و در جریان گفتگوهای صلح اسرائیل و مصر در اسرائیل تشکیل شده است.
یکی از سخنگویان تشکیلات خودگردان فلسطینی گسترش شهرک های یهودی نشین را محکوم و دولت اسرائیل را متهم کرد که تلاش دارد نتیجه گفتگوهای صلح در آناپولیس آمریکا را بی تاثیر کند.
در جریان کنفرانس صلح آناپولیس، دو طرف توافق کردند طرح صلح سال ۲۰۰۳ موسوم به «نقشه راه» را احیا کنند. در این طرح از اسرائیل خواسته شده کلیه فعالیت های شهرک سازی خود را متوقف کند و فلسطینیان نیز همه فعالیت های پیکارجویان را مهار و متوقف کنند.
اما کمی پس از آناپولیس دولت اسرائیل مزایده ای را برای ساخت سیصد واحد مسکونی در حار هوما اعلام کرد.
اسرائیل پس از جنگ اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۶۷ بخش شرقی بیت المقدس را خاک اسرائیل خواند اما این ادعا از سوی جامعه بین المللی به رسمیت شناخته نشده است.
هم اکنون ده ها هزار نفر در شهرک های یهودی نشین در شرق بیت المقدس زندگی می کنند. رافی ایتان، وزیر امور بیت المقدس در کابینه اسرائیل در یک گفتگوی رادیویی گفت: «حار هوما بخش مکمل بیت المقدس است و اسرائیل ساخت و ساز در این ناحیه را متوقف نخواهد کرد.»
● حمله اسرائیل به سوریه
یکی از اخبار مهمی که در سال ۲۰۰۷ از سوی رسانه ‌های غربی و منطقه دور ماند و کسی نیز درباره آن سخنی نگفت، حمله اسرائیل به سوریه بود.
در ۶ سپتامبر سال ۲۰۰۷ هواپیماهای اسرائیلی هدفی را در شمال سوریه بمباران کردند. اسرائیل تاکنون از فاش کردن ماهیت این هدف خودداری کرده و جزئیات این عملیات را اعلام نکرده است.
آمریکا هم از اظهارنظر در این مورد خودداری می ‌کند. اما بعضی رسانه ‌های آمریکایی یک هفته بعد از آن حمله، ادعا کردند که هدف یک تاسیسات هسته ‌ای بوده که سوریه با کمک کره شمالی مشغول ساخت آن بود. این ادعا را دولت سوریه رد کرده است.
● کنفرانس صلح «آناپولیس»
تنها کنفرانس صلح میان اسرائیل و فلسطینی ‌ها در سال ۲۰۰۷، کنفرانسی بود که به ابتکار آمریکا و با حضور بعضی مقامات عرب در منطقه آناپولیس ایالت مریلند آمریکا در ماه نوامبر برگزار شد.
این اولین نشست صلح رسمی میان سران اسرائیل و فلسطین در ۷ سال گذشته بود. این کنفرانس دستاورد چندانی به نفع صلح نداشت و تنها به سخنرانی جورج بوش، محمود عباس و ایهود المرت گذشت.
خبرگزاری رویترز، نتایج نظرسنجی ای را منتشر کرد که اخیرا تهیه شده است، نشان می ‌دهد که ۷۴ درصد مردم فلسطین و اسرائیل، کنفرانس آناپولیس را یک شکست می ‌دانند. این نظرسنجی همچنین نشان می ‌دهد که مردم اسرائیل و فلسطین، به برقراری صلح در سال ۲۰۰۸ هم اعتقادی ندارند.
● پروژه سپر موشکی اسرائیل با ۲۰۷ میلیون دلار
به گزارش خبرگزاری فرانسه، ایهود باراک وزیر جنگ اسرائیل در نشست هفتگی کابینه تصریح کرد که سیستم جدید ضد راکتی تا دو سال و نیم آینده عملیاتی خواهد شد و ظرف پنج سال آینده ۲۰۷ میلیون دلار هزینه می برد. وی افزود: توسعه سیستم ضد راکتی موسوم به «گنبد آهنی» یک طرح فوری در برابر موشک های کوتاه برد به شمار می رود و اولین فاز آن در نزدیکی شهرک سدیروت به اجرا در خواهد آمد. وزارت جنگ رژیم اسرائیل به دلیل ناتوانی در برابر موشک های مبارزان فلسطینی با فشارهای شدید داخلی روبه رو است.
● زندان های ایران
سالانه بیش از ٦٠٠ هزار نفر و به عبارتی ماهیانه ٥٠٠٠٠ نفر به دلایل مختلف وارد زندان های کشور می شوند که این میزان ورودی در سال، خسارت جبران ناپذیری از ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی به جامعه وارد می سازد. ... اگر خانواده یک فرد زندانی شده را به طور متوسط ٥ نفر در نظر بگیریم، می توان نتیجه گرفت که سالیانه ٣ میلیون نفر از جمعیت کشور با زندان سروکار داشته اند.
دکتر سعید آقا صادقی تصریح می کند: برای ۴۰۰ عنوان مجرمانه مجازات زندان تعیین شده در حالی که می توان برای بسیاری از این جرائم حکم به غیر از حبس صادر کرد... تعداد زندانیان در ایران، روزبروز در حال افزایش است. علی اکبر یساقی، رئیس زندان های دولت ایران، اخیرا طی مصاحبه ای با ایسنا، به وجود زندان ها و شکنجه گاه های مخفی، زندانیان سیاسی، اعدام نوجوانان، دستگیری دانشجویان و ساختن بیش از ۴۰ زندان جدید در سال جاری، اعتراف کرد.
● در سال جاری حدود ۵/۲ میلیون دانش آموز ایرانی ترک تحصیل کردند
میرزایی، که ایسنا از وی به عنوان «رییس موسسه آموزش از راه دور» یاد کرد به این خبرگزاری گفت: «طبق آخرین آمار مستند به دست آمده، دو میلیون و ۴۰۰ هزار لازم التعلیم از تحصیل در سال تحصیلی جاری بازمانده‌ و متاسفانه در یکی از مقاطع تحصیلی از ابتدایی تا پایان متوسطه ترک تحصیل کرده‌اند.»
● تشدید بازار سیاه خرید و فروش کلیه در ایران
مدیرعامل انجمن خیریه حمایت از بیماران کلیوی کشور، نیازهای مالی و مشکلات اقتصادی مردم را عامل تشدید بازار سیاه خرید و فروش کلیه عنوان کرد. هاشمی قاسمی، با اشاره به مصوبه سال ۷۵ دولت مبنی بر اهدای مبلغ یک میلیون تومان به اهدا‌کنندگان کلیه به بیماران دیالیزی و پیوندی در قالب طرح «هدیه ایثار» گفت: «در حال حاضر هر سال چیزی در حدود ۲۰۰۰ پیوند کلیه در کشور صورت می ‌گیرد.» وی افزود: «از این تعداد پیوند کلیه حدود ۹۰ درصد از سوی افراد غریبه اهدا صورت می ‌گیرد و کم‌ تر‌ از ۱۰ درصد افراد را بستگان بیمار و افراد خیر و نیکوکار تشکیل می دهند.» مدیرعامل انجمن خیریه حمایت از بیماران کلیوی کشور، تصریح کرد: «از همان سال ۷۵ تاکنون بارها اعلام کرده ‌ایم که چنین مصوبه ‌ای نه تنها کمکی به بیماران پیوندی نکرد که بالعکس موجب تشدید بازار سیاه خرید و فروش کلیه در کشور شد.» قاسمی با تاکید بر این‌ که «فروشندگان کلیه کسانی هستند که دچار مشکلات مالی بوده و تنها راه را فروش یک عضو حساس و مهم از بدن خود می ‌دانند»، افزود: «اگر از همان ابتدا مبلغ یک میلیون تومان به بیمار نیازمند پیوند داده می ‌شد تا او نیز با افزودن مبلغی به آن به نوعی هزینه‌ های فرد اهدا کننده را بپردازد، الان با چنین معضلی مواجه نبودیم.»
فاجعه آن‌جاست که در این کشور با ۷۰ میلیارد دلار درآمد سالانه، مردم نباید از فقر به فروش کلیه متوسل شوند. ریشه این اقدام را باید در یاس و ناامیدی و از سرناچاری برای تامین زندگی و فقر و گرانی و بیکاری و به طور کلی در سیاست های غلط اقتصادی مورد بررسی قرار داد.
● زنگ خطر خودکشی در ایران
سی ام دسامبر ۲۰۰۷، با وقوع چهار فقره خودکشی در کم تر از ‌٩ ساعت در تهران، پرونده‌ هایی با موضوع فوت مشکوک در دستور کار بازپرس ویژه قتل تهران قرار گرفته و یک مقام قضایی در تهران آن را «زنگ خطری» خواند و تاکید کرد که «آسیب‌های اجتماعی که باعث وقوع این حوادث می‌شوند، به دقت مورد بررسی قرار گیرند.»
به گفته وزارت بهداشت در ایران، سالانه شش نفر به ازای هر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت در ایران اقدام به خودکشی می‌ کنند که معادل ۴۲۰۰ نفر در سال است اما همه خودکشی‌ها موفق نمی ‌شود.
● ۷۰۰ واحد تولیدی در آستانه تعطیلی
۷۰۰ واحد تولیدی در استان آذربایجان شرقی در آستانه تعطیلی قرار دارند. به نوشته این روزنامه، در پی فشار بانک ها برای دریافت بدهی های معوق خود از واحدهای تولیدی، مدیران بیش از ۷۰۰ واحد تولیدی در تبریز در نامه ای به رییس جمهوری و استاندار آذربایجان شرقی نسبت به تعطیل شدن این واحدها هشدار داده و اعلام کرده اند که مصوبه اخیر دولت و بانک مرکزی درباره دریافت بدهی معوقه واحدهای تولیدی آنها را در آستانه تعطیلی قرار داده است.
«فشار بانک ها به واحدهای تولیدی علاوه بر تعطیلی ۷۰۰ واحد تولیدی در آذربایجان شرقی احتمال دامن زدن به بیکاری فزاینده در این استان را ایجاد کرده است.»
● قربانی شدن ۲۳ هزار و ۵۶ کارگر بر اثر حوادث ناشی از کار در ایران
بیست و پنجم دسامبر ۲۰۰۷: در حالی که ابراهیم نظری جلالی معاون وزیر کار می ‌گوید بیش از ۱۰ هزار و ۴۰ کارگر در سال گذشته قربانی حوادث ناشی از کار شده ‌اند، اما آمار منتشر شده از سوی منابع رسمی سازمان تامین اجتماعی حکایت از قربانی شدن ۲۳ هزار و ۵۶ کارگر بر اثر حوادث ناشی از کار در کشور دارد. بنابراین آمار در سال ۸۳، ۲۱ هزار و ۱۹۵ کارگر در سطح کشور دچار حوادث ناشی از کار شده ‌اند که مقایسه آمار سال ۸۵ نسبت به سال ۸۳ نشان می ‌دهد که این رقم در سال ۸۵‌ از رشد ۷/۸ درصدی برخوردار شده است.
مقایسه توزیع حوادث ناشی از کار طی سال‌ های ۸۳ تا ۸۵ نشان می ‌دهد که استان تهران بزرگ با دو هزار و ۴۸۸ حادثه، بیش ‌ترین آمار را در این بخش به خود اختصاص داده است. بررسی آمار در این بخش نشان می ‌دهد که پس از تهران بزرگ، شهرستان‌ های تهران با دو هزار و ۲۸۶ تعداد حادثه، مرکزی با دو هزار و ۱۲۰، اصفهان با یک هزار و ۹۴۷، خوزستان یک هزار و ۷۲۴، فارس یک هزار و ۳۰۴، قزوین یک هزار و ۱۰۹، آذربایجان شرقی ۹۶۷، خراسان رضوی ۹۸۰، بوشهر ۷۳۱، سمنان ۶۸۹، مازندران ۶۷۳، یزد ۶۳۵، زنجان ۶۳۰، کرمان ۴۹۰، کرمانشاه ۴۸۴، گیلان ۴۸۰، آذربایجان غربی ۴۱۷، گلستان ۴۰۳، قم ۳۷۲، چهارمحال و بختیاری ۳۴۷، لرستان ۲۹۸، اردبیل ۲۶۷، هرمزگان ۲۳۰، کهگیلویه و بویراحمد۱۲۵، کردستان ۱۲۴، ایلام ۱۳۸، سیستان و بلوچستان ۹۷، خراسان جنوبی ۷۵ و خراسان شمالی ۷۳ حادثه در ردیف ‌های بعدی این آمار قرار گرفته ‌اند. همچنین بررسی این آمار نشان می ‌دهد که در تهران بزرگ تعداد حوادث رخ داده در سال ۸۵ به نسبت سال ۸۳، ۹۳/۱۸ درصد رشد داشته و در خراسان شمالی نیز این رقم نسبت به سال ۸۳، ۳۵/۷ درصد رشد را نشان می ‌دهد.
● جمع بندی
جهان موجود، واقعا برای اکثریت ساکنان کره زمین غیرقابل تحمل شده است. زیرا نابرابری اقتصادی، جنسی و ملی، رعب و وحشت و ترور، جنگ و کشتار، به حدی عمیق و گسترده است که هر لحظه جان و زندگی انسان های بی شماری را به خطر می اندازد. در بیش تر کشورها اعتراضات اجتماعی بر علیه سیاست های سرکوبگرانه دولت ها، به شدت سرکوب می گردد. در سال گذشته حتی دولت های کشورهای پیشرفته صنعتی هم چون فرانسه، سوئد و... تعرض خود به بیمه های اجتماعی و خدمات سوسیالی و غیره شدت بخشیدند و شرایط پناهنده پذیری را باز هم محدودتر کردند. حکومت های ارتجاعی ، فعالین جنبش های اجتماعی را تهدید و ترور، زندان و شکنجه، سنگسار و اعدام می کنند؛ سانسور و اختناق شدیدی را بر آزادی اندیشه و قلم و تشکل اعمال می نمایند؛ و همچنین نیروی کار را بی رحمانه استثمار می کنند.
ادعاهایی نظیر «برقراری دموکراسی» و «تقویت سکولاریسم و مدرنیسم»، «مبارزه با تروریسم» و... که به عنوان توجیه حمله آمریکا و متحدانش به کشورهای دیگر توسط بلندگوهای تبلیغاتی امپریالیستی عنوان می شود، امروز دیگر تبلیغات پوچ و یاوه گویی هایی بیش نیستند. دخالت های نظامی و سیاسی آمریکا در هیچ نقطه ای از جهان و از جمله افغانستان و عراق، نه تنها امنیت و ثبات را با خود به همراه نیاورده است، بلکه به ترور و کشتار، ناامنی اجتماعی و تضادها و رویارویی های محلی و منطقه ای نیز شدت بیش تری بخشیده است. در عراق، شهرها به جولانگاه ترور و کشتار قومی و مذهبی و فرقه ای تبدیل شده است. حدود ۵۰ درصد مردم این کشور بیکار هستند و ۴ میلیون عراقی آواره و جایی برای زندگی ندارند. از هر ۳ کودک عراقی یک نفر از درس و مدرسه محروم و سیستم بهداشتی این کشور از کار افتاده است. در آخرین بررسی ها و آمارها تخمین زده می شود که حدود ۷۰۰۰۰۰ هزار تن عراقی جان خود را از دست داده اند. در افغانستان نیز عملا یک «جمهوری اسلامی» با ائتلاف قبایل و عشایر و فرقه های مذهبی ارتجاعی بر سر کار است و خطر بازگشت طالبان روز به روز جدی تر می شود. در عراق و افغانستان، به ویژه زنان و کودکان از هیچ گونه حقوقی برخوردار نیستند. با وجود صرف میلیاردها دلار پول، هم جنگ آمریکا در خاورمیانه و هم تروریسم اسلامی زندگی مردم این منطقه را هم چنان در معرض خطرات اقتصادی، سیاسی و امنیتی قرار داده است. همچنین تلاطمات و کشمکش های مختلفی در گوشه و کنار جهان، زندگی را بر ساکنان آن ها مشکل تر کرده است.
سال ۲۰۰۷ در حالی به پایان می ‌رسد که ترکیه مشغول بمباران سنگین روستاهای مرزی کردستان عراق است و تاکنون بیش از ۲۰۰ هدف را مورد حمله قرار داده است که در اثر آن، ده ها هزار خانوار روستاهای مرزی مجبور به کوچ شده اند. در حملات نیروی هوایی و زمینی ارتش ترکیه، ده ها تن کشته و زخمی شده اند. سومالی و سودان هم چنان درگیر جنگ داخلی هستند. وضعیت لبنان بدون رئیس‌ جمهوری و در بحران سیاسی است. فلسطین بین حماس و سازمان آزادی بخش فلسطین تقسیم شده است و اسرائیل هم چنان به حملات خود علیه مردم فلسظین ادامه می دهد. درگیری و خشونت در پاکستان به حدی گسترش یافته که بی نظیر بوتو، نخست وزیر سابق این کشور، در یک عملیات انتحاری جان خود را از دست داد و احتمال بروز جنگ داخلی در این کشور بیش تر شد. در ۳۱ دسامبر ۲۰۰۷، خبرگزاری های بین المللی کشته شدن حدود صد نفر از مردم کنیا به دست پلیس این کشور را مخابره کردند.
درآمد متوسط سالانه بانک جهانی، بیش از ۳۱ تریلیون دلار است. در حالی که در برخی از کشورها افراد به طور متوسط بیش از ۴۰۰۰۰ دلار در سال درآمد دارند. در همین دنیا ۸/۲ میلیارد نفر (بیش از نصف مردم کشورهای در حال توسعه) درآمدی کم تر از ۷۰۰ دلار در سال دارند که در بین آن ها ۲/۱ میلیارد نفر کم تر از یک دلار در روز درآمد دارند. به همین دلیل روزانه ۳۳۰۰۰ نفر در این کشورها می ‌میرند و فقر بیش از ۱۰۰ میلیون کودک را از نعمت سوادآموزی محروم کرده است .در حالی که جمعیت جهان رو به فزونی است و در پنجاه سال آینده حدود ۵۰ درصد رشد خواهد داشت؛ چالش بزرگی است .
در آخرین روز سال ۲۰۰۷، قیمت هر بشکه نفت به بالای ۹۶ دلار آمریکا رسید، در حالی که در آغاز این سال قیمت هر بشکه نفت در حدود ۶۰ دلار آمریکا بود. پیش بینی می شود که این افزایش قیمت در سال جدید نیز ادامه پیدا کند. این افزایش هیچ تاثیری بر زندگی روزمره شهروندان ایران نداشته است. از جمله در آخرین روز سال ۲۰۰۷، خبر قطع گاز نیمی از شهرهای سه استان مازندران، گلستان و گرگان گزارش شد. در برخی دیگر از شهرهای ایران مانند نور و بندر ترکمن نیز مردم با کمبود گاز روبرو هستند.
در چنین شرایطی، مبارزه برای برقراری یک جامعه آزاد و برابر و عادلانه و انسانی، و تلاش پیگیر و بی وقفه برای برپایی انترناسیونالیست کارگری و همه انسان های آزادی خواه، چپ و سوسیالیست امری ضروری و حیاتی است.
چند ساعتی به پایان سال ۲۰۰۷ باقی نمانده است. با امید این که در این ساعات پایانی سال واقعه دردناک دیگری در جهان روی ندهد و جشن و سرور پایان سال مردم را تلخ نکند. با امید و آرزوی این که اوضاع اقتصادی و اجتماعی جهان در سال آینده به نفع اکثریت شهروندان جهان تغییر کند. و با امید این که سال آینده، سال سقوط دیکتاتورها، سال برآورده شدن آرزوی های آزادی خواهانه و برابری طلبانه انسانی و سال برداشتن گام های مهمی در عرصه های اقتصادی، سیاسی، علمی، اجتماعی، فرهنگی و محیط زیست به نفع اکثریت ساکنان کره زمین باشد.

بهرام رحمانی

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه