سرانجام ریکارد کار درست را انجام داد

پس از مدت ها، برای اولین بار می توانیم کلمه «تجدید حیات» را درباره بارسلونا در بازی مقابل مورسیا به کار ببندیم. ساموئل اتوئو ۲ گل به ثمر رساند و بوژان کرکیچ یک گل. این در حالی بود که تیه ری آنری طی ۹۰ دقیقه بازی چنان درخشید که هواداران در ورزشگاه، نام او را تا پایان بازی فریاد می زدند.خط میانی زمین به لطف تلاش سختکوشانه ایدور گودیانسن از استواری خدشه ناپذیری برخوردار بود.رافائل مارکز بهترین بازی این فصل خود را به عنوان مدافع میانی تیم ارائه کرد و لیلیان تورام نشان داد هیچ جانشینی ندارد، حتی اگر آن شخص کارلس پویول باشد.اما بیشترین تغییر، در خط حمله بارسا بود. حملات آبی و اناری ها در سال ۲۰۰۷ حملات سنگین با پاسکاری های زیاد به سمت عقب و در اکثر مواقع بی هدف بود اما در بازی مقابل مورسیا هدف مشخص بود. هر زمان که توپ به دست ساموئل اتوئو یا تیه ری آنری می افتاد، مقصد، دروازه حریف بود.این جان تازه که در کالبد تیم ریکارد حلول کرده، هیجان آور می نمود. تمام این تغییرات و تصمیم گیری های صحیح از زمانی آغاز شده که ریکارد با مشاوران خود مشورت می کند.نگاهی به ۳ فاکتور مهم موفقیت فرانک، این نکات را بهتر روشن می سازد:
۱) زامبروتا و سیلوینیو
جانلوکا زامبروتا یکی از بهترین مدافعان میانی جهان است و ریکارد به دلایل کم اهمیتی، او را محکوم به نیمکت نشینی کرد که یکی از بزرگترین اشتباهات این فصل مرد هلندی از همین جا شروع شد.دلیل وی این بود: کارلس پویول مدافع بهتری است و برای تیم مفیدتر خواهد بود اما در عمل چیز دیگری ثابت شد. پویول نشان داد در کناره های زمین دچار مشکل می شود و مقابل هافبک های حریف به سرعت توپ را از دست می دهد و به این ترتیب ریکارد نتوانست نتیجه مناسبی در بازی های گذشته به دست آورد. بارسا از به کارگیری هافبک میانی خود محروم ماند و حتی مدافع خوبی هم وارد زمین نکرد.به هر حال فرانک روز یکشنبه اشتباه خود را فهمید و نتیجه آن شد که دیدیم. زامبروتا در سمت راست زمین غوغا کرد و سانترهای جانانه ای برای گودیانسن فرستاد. مرد هلندی همین شیوه را هم برای سمت چپ زمین به کار بسته بود. آبیدال مدافع استوارتری است، درحالی که سیلوینیو به طور ذاتی برای خط حمله ساخته شده است. این بازیکن برزیلی در کنار آنری میانه زمین را به خوبی پوشش داد و جا را برای هنرنمایی مرد فرانسوی باز کرد. تا اینجای کار چیز تازه ای از بارسا دیده نشد و همه چیز همان طوری بود که ریکارد در طول ۲ سال گذشته انجام می داد اما در واقع با اجرای این تاکتیک ها به دوران گذشته بازگشته بود.
۲) سرعت آنری
آنری چنان چابک بازی می کرد که مدافعان مورسیا گیج شده بودند و بارسا در نیمه دوم به راحتی از این سردرگمی استفاده کرد.همه اینها به این دلیل بود که ریکارد به قدرت مهاجمان خود اعتماد کرد. آنری از سمت چپ حمله می کرد و بوژان از سمت راست فرصت های گلزنی را می ربود. در این میان می توانید حرکات اتوئو را تصور کنید اما ریکارد باز هم کار جدیدی انجام نداده بود بلکه سیستم بازی گذشته خود را به اجرا درآورده بود.
۳) گودیانسن
این بازیکن بین المللی ایسلندی از نوامبر گذشته تاکنون مدام دستخوش تغییرات شده است. ایدور که معمولاً در خط میانی زمین هیجان می آفرید، متأسفانه به خاطر «دکو» که حتی شرایط بدنی مناسبی هم نداشت، کنار گذاشته شد اما این بازیکن در بازی مقابل مورسیا به میدان رفت و به ریکارد آموخت بارسا به استعداد و انگیزه وی برای قهرمانی احتیاج دارد. مرد هلندی پس از مدت ها نتیجه تصمیم درستی را که گرفته بود، احساس کرد اما باید صبر کرد و دید آیا او می داند چه کرده یا نه؟ به زودی مشخص خواهد شد.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی