هولوکاست، نشانه شکست

این روزها رژیم جنایتکار اسرائیل در غزه «حمام خون» به راه انداخته است. صهیونیست ها همه راه ها و گذرگاه های غزه را مسدود کرده و مانع از رسیدن ابتدایی ترین نیازهای انسانی مثل سوخت و غذا و دارو به مردم این منطقه شده و درعوض از هوا و زمین بر سر مردم بی دفاع و بی گناه غزه گلوله و موشک فرود می آورند.
مجامع جهانی نیز یا طبق معمول سکوت کرده و یا حداکثر کسانی مثل دبیرکل سازمان ملل نسبت به عواقب فاجعه آمیز بحران در غزه هشدار می دهند! و یا مثل آقای والدنر، کمیسر روابط خارجی اتحادیه اروپا در این باره اظهار نگرانی می کنند و با زبان نصیحت و اندرز امیدوارند رژیمی که بنیانش بر ستم و تجاوز و وحشیگری استوار است دست از این کشتار بی رحمانه و نسل کشی آشکار و برنامه ریزی شده بردارد!
در این گیرودار تکلیف مجامع و سازمان های مثلا اسلامی و دولت های به اصطلاح مسلمان نیز به روال گذشته، معلوم است. در حالی که مردم مسلمان غزه در محاصره کامل نیروهای صهیونیستی قرار دارند و وحشیانه ترین حملات را بدون برخورداری از حداقل امکانات تحمل می کنند، از سازمانی مثل سازمان کنفرانس اسلامی که اصولاً یکی از اهداف اصلی تشکیل آن، دفاع از مردم فلسطین و تلاش برای احیاء حقوق پایمال شده آنان است، هیچ واکنش کارسازی سرنمی زند و حتی صدایی به اعتراض شنیده نمی شود.
برخی دولت های عربی و اسلامی نیز طبق معمول با اشاره اربابان آمریکایی خود، در این معرکه نقش تماشاگر را بازی می کنند، آنان با اینکه بارها از زبان آمریکایی ها شنیده اند که در صورت وقوع یک جنگ عربی- اسرائیلی، سردمداران کاخ سفید با همه قوا به حمایت از اسرائیلی ها علیه اعراب وارد مبارزه می شوند، در سفر اخیر بوش به منطقه با تقدیم سمبلیک شمشیرهای خود، صریحاً همکاری خود را با رئیس جمهور جنگ افروز آمریکا در تجاوز اخیر اسرائیل به غزه اعلام داشتند و این بار نیز نه حمیت اسلامی و نه حتی عصبیت قومی و عربی، آنان را به ایفای نقشی بازدارنده و تأثیرگذار برنیانگیخت و انگار نه انگار غزه و مردمش دارد در آتشی که اسرائیل با تأیید آشکار و علنی جرج بوش برافروخته، می سوزد. بدتر از این وقتی است که خبر می رسد یکی از دولت های عربی پا را از این فراتر گذاشته و همراه و همسو با مزدوران اسرائیلی به روی بیماران و زنان فلسطینی که تلاش می کردند از گذرگاه رفح عبور کنند، آتش گشوده اند و...
سازمان های جهانی هم که گهگاه و در مواردی خاص می بینیم و می شنویم با ساز آمریکایی ها، به رقص و حرکت درمی آیند و از مبارزه با تروریسم طرفداری می کنند و به خاطر پایمال شدن حقوق بشر سینه چاک می دهند و یقه می درانند، در قبال این جنایت آشکار و بی رحمانه و پایمال شدن حقوق بشر در این منطقه از جهان (غزه)، خود را به کری و کوری زده اند و گویا از نظر آنان مردم فلسطین و غزه، بشر نیستند و از حقوق بشری نباید برخوردار باشند و گویا آنان اصلا جنایت اسرائیل را نمی بینند و خبر ندارند که جرج بوش رئیس جمهور کودن آمریکا در سفر اخیر خود به اسرائیل طرح حمله به غزه را تأیید کرده و با هدف خوش رقصی برای صهیونیست ها و به خیال خودش کسب امتیازاتی برای احیای حیثیت ناداشته و برباد رفته خود در نزد جهانیان، صراحتاً و در جمع رسانه ها اعلام کرده که اسرائیل باید به مناطق فلسطینی حمله کند و مقاومت آنها را از بین ببرد و با لحنی جنون آمیز اضافه کرده که اسرائیل باید کمر فلسطینی ها را بشکند و آن را خرد کند! گویا از نظر این گونه سازمان ها، تعریف بشر و حقوق بشر همان است که از زبان قداره کشان ضد بشر حاکم بر دنیا شنیده می شود و دفاع از حقوق بشر وقتی لازم است که سردمداران نظام سلطه اجازه دهند.
این از سازمان های مدافع حقوق بشر و طرفدار مبارزه با تروریسم و آن هم از آمریکایی که خود را مدعی طرفداری از دموکراسی و رأی مردم و آزادی انتخابات می داند، اما عملاً حامی همه رژیم های مستبد و خودفروخته و ضد مردمی است و همواره علیه کشورهایی که دموکراسی واقعی در آنها جاری است، دشمنی می کند. بزرگترین دلیل واقعی بودن دموکراسی کشورهای ذکر شده هم، این است که همانقدر که به مردم خود حق دخالت در سرنوشت خویش و کشورشان را می دهند، اجازه کوچکترین دخالت، نفوذ و دست اندازی به قدرت های چپاولگری مثل همین آمریکا را نمی دهند. و اسرائیل در حالی این چنین بی محابا به غزه یورش می آورد و آمریکا و سردمداران آن در شرایطی به این غده متعفن که بوی گند جنایات و فسادش دارد دنیا را خفه می کند، مجوز حمله «خردکننده» می دهد که در فلسطین، دولتی بر سر کار است که «منتخب مردم» است و با «رأی قاطعانه» ملت فلسطین در انتخاباتی دموکراتیک به حاکمیت رسیده است!
این روزها غزه در آتش و خون می سوزد، در این خطه، هولوکاست واقعی برپا شده است، اما صدایی از هیچ کس درنمی آید، مردان و زنان و کودکان و پسران فلسطینی به جرم حمایت از دولت خود و مقاومت در برابر متجاوزان ستمگر و دفاع از سرزمین و جان و مال و ناموس خود، تحت شدیدترین فشارها و محاصره ها قرار دارند و... اما با این همه صدایی که از فلسطین و به ویژه از دل آتش و خون، از غزه به گوش جهانیان می رسد، صدای ناله و عجز و تسلیم نیست، صدای مقاومت است. مقاومتی که راه خود را پیدا کرده است و سخت با آهنگ و شعار «هیهات من الذله» درآمیخته و همراه شده است. می دانیم که این بار اول نیست که اسرائیل این فجایع را می آفریند، و بار اول نیست که مدعیان طرفداری از دموکراسی و حقوق بشر و... درعمل کم می آورند و رفوزه می شوند، و این نخستین بار نیست که دولت های حاکم بر کشورهای عربی و اسلامی، ماهیت ذلیلانه خود را در برابر زورگویان به نمایش می گذارند و هر بار میلیاردها دلار اسلحه می خرند تا به جای مبارزه، جیب سوداگران مرگ را پرکنند و بیش از گذشته تسلیم خواسته های آمریکا شوند و... با این همه شکی وجود ندارد که این بار هم مثل دفعات قبل این اسرائیل و شرکا و حامیان پنهان و آشکارش هستند که با همه تجهیزات و سلاح های مدرن و هیبت ظاهری و... در مصاف نابرابر با مردمی دست خالی و فاقد امکانات، اما مقاوم و آگاه و با ایمان راه به جایی نمی برند و دیر یا زود روسیاه و شکست خورده وادار به عقب نشینی می شوند -همچنان که زمان شارون ملعون مجبور شدند- و در نزد مردم دنیا مفتضح تر و بی آبروتر. این روزها دنیا می شنود که چگونه دولت و ارتش رژیم ستمگر صهیونیستی شکست از حزب الله رشید لبنان را به گردن هم می اندازند و جالب است که اولمرت زیر فشارهای ناشی از آن شکست و در آستانه انتشار گزارش کمیته وینوگراد، برای اثبات قدرتمندی خود، جنگ تازه ای که نتیجه اش هرچه باشد، بی گمان پیروزی اسرائیل نیست، به راه انداخته است. اسرائیل و آمریکا، مظهر کفر و جاهلیت مدرن هستند. احمقند و از عبرت گرفتن از تاریخ و گذشته عاجزند. آنان نیز چون اخلاف خود فقط و فقط در معامله با دیگران فقط زبان زور و شمشیر را می شناسند، در حالی که خود نیز می دانند که با این سلاح در برابر کسانی که با منطق «شهادت» آشنا هستند و معنی ایمان و توکل را می فهمند راه به جایی نخواهند برد، اما چاره ای نیز جز ادامه این راه منتهی به بن بست و شکست ندارند! شاید بپرسید آنان از کجا می دانند، به این نمونه توجه کنید: وقتی در یکی از سال های اواخر دهه ۶۰ شمسی، پارلمان اسرائیل، شیمون پرز نخست وزیر وقت رژیم غاصب را مورد خطاب و انتقاد قرار داد که چرا با وجود این بودجه هنگفتی که خرج مقابله با رزمندگان فلسطینی و مقاومت مردم آن سامان می کنید، کاری از پیش نمی برید، وی پاسخ داد برای اینکه اوج قدرت ما پایان کار آنها نیست! ما با سلاح ها و تجهیزات پیشرفته جنگی خود حداکثر می توانیم آنها را بکشیم، اما آنها کشته شدن را زندگی دوباره و چون مرگ در راه آرمان و ایمان را عین رستگاری می دانند، آرزوی نائل شدن به آن را دارند... و این مصداق عینی همان جمله امام(ره) است که «ملتی که شهادت دارد، اسارت ندارد...».
و امروز با گذشت سال ها، نه تنها فرهنگ مقاومت و شهادت در میان مردم فلسطین کمرنگ نشده، بلکه آنان با الگوگیری از انقلاب پیروز مردم مسلمان ایران و بازگشت به فرهنگ اصیل اسلام ناب، با درک عمیق تر این قیام، آنها را عملاً به کار می گیرند. به این عبارت که در بیانیه اخیر دولت مردمی و انقلابی حماس آمده است دقت کنید: «مردم غزه با پایداری خود به دشمن ثابت کردند که هرگز در برابر ددمنشی ها و دسیسه چینی ها تسلیم نمی شوند و صبر پیشه خواهند کرد چرا که می دانند نصر و پیروزی نزدیک است... برق، گاز و آب را قطع کنید، هرچقدر می خواهید فرزندان و مجاهدان ما را بکشید، اما توکل، نیرو و اعتقاد ما به خداوند هر لحظه بیشتر می شود، و خداوند حتماً ما را بر این دشمن سفاک پیروز و سربلند خواهد کرد...»
جهان شاهد اوج گیری فرهنگ ظلم ستیز اسلام است، خروش ملت های مسلمان علیه جنایات اسرائیل را می بیند، بیداری اسلامی در روزگار ما به جریانی مهارناپذیر تبدیل شده است و جنایتکاران و ستمکاران نمی دانند که در تله «خیرالماکرین» گرفتار آمده اند و... هرچه بیشتر برای نجات خود دست و پا بزنند و دستشان را به خون بی گناهان آلوده سازند، برایشان سودی نخواهد داشت، اما با دست خود ماهیت واقعی خود را برای جهانیان بیشتر آشکار می کنند، ملت ها را از خواب غفلت بیدار می کنند و زمینه را برای پیروزی نهایی حق بر باطل فراهم می آورند.

سیدمحمد سعید مدنی

منبع : روزنامه کیهان