غزه، قلب تپنده مقاومت

ابومازن در اقدامی مضحک مذاکرات خود را با اولمرت در اعتراض به حمله رژیم صهیونیستی به غزه تعلیق کرده است. اما کیست که نداند تشکیلات خودگردان خود یکی از بزرگترین خائنان به ملت فلسطین است؟ رژیم صهیونیستی تحت پوشش و حمایت های تشکیلات خودگردان در رام الله دست به یک چنین جنایت هولناکی زده است. تشکیلات خودگردان با بیهوده خواندن مقاومت و حملات موشکی مبارزان فلسطینی و نیز متهم کردن حماس به تحریک رژیم صهیونیستی از طریق ادامه مقاومت، کوشید که این رژیم را برای حمله به غزه و حماس تشجیع و تحریک کند تا از رهگذر اعمال فشار بر حماس و سقوط دولت منتخب مردم فلسطین، رقیب قدرتمند خود را کنار زده و اداره غزه را هم در دست گیرد.
هر چند که گفته می شود حملات اسرائیل به دنبال شلیک موشک از سوی حماس به شهرک های صهیونیست نشین صورت گرفته است، اما واقعیت آن است که قبل از حمله موشکی حماس، اسرائیل اقدام به ترور چند نفر از اعضای گردان های الاقصی در غزه کرده بود. اساسا ادعای آغاز حملات از سوی حماس، تنها بهانه ای برای اسرائیل است و تاریخ اشغالگری این رژیم بارها نشان داده است که اسرائیل بدون هیچ دلیلی، سفاکانه به قتل عام مردم فلسطین پرداخته است. حمله به دیر یاسین و جبالیا نمونه ای از این حملات هستند.
اما شاید بتوان یکی از مهمترین دلایل حمله اسرائیل به غزه را انتشار گزارش نهایی کمیته وینوگراد درباره دلایل شکست رژیم صهیونیستی در جنگ اخیر لبنان در سال ۲۰۰۶ دانست که در ظاهر به نظر می رسید که بیشتر به منظور هشدار به رژیم صهیونیستی درباره آغاز جنگ جدید تهیه شده است و سعی دارد این رژیم را از هر گونه جنگ جدیدی بر حذر دارد. اما به واقع گزارش کمیته وینوگراد، دولت، ارتش و حتی خود صهیونیست ها را نیز به تلاش برای بازیابی هیبت پوشالی از دست رفته ارتش تشویق می کرد و این مساله را به آنها القا می کرد که پیروزی در یک جنگ قریب الوقوع می تواند جایگاه سابق ارتش صهیونیستی را احیا کرده و به آن بازگرداند.
دولت اولمرت برای رسیدن به این هدف، دو گزینه را مقابل خود می دید: اول جنگ علیه جنبش حزب الله لبنان در منطقه شمالی خود و دوم: جنگ با جنبش حماس در منطقه جنوب. با در نظر گرفتن برخی مسائل، گزینه دوم راهکار کم هزینه تری برای رژیم صهیونیستی به نظر می رسید و تا حد زیادی هم از امکان موفقیت بالایی برخوردار بود. اسرائیل هنوز برآورد دقیقی از قدرت حزب الله پس از جنگ ۳۳ روزه ندارد و در مسائلی نظیر برد موشک های حز ب الله دچار ابهام و سردرگمی بسیاری است. از طرف دیگر حمله به حزب الله می توانست واکنش های بیشتری را نسبت به تحت فشار قرار دادن حماس و مردم غزه ایجاد کند. هر چند که اعراب بی تفاوتی خود را در قبال حزب الله هم نشان داده اند اما در طول محاصره غزه به وضوح ثابت کردند که برای حماس و مردم فلسطین هیچ ارزشی قائل نیستند. از طرف دیگر بر خلاف حزب الله، مقامات سیاسی و نظامی رژیم صهیونیستی، برآورد نسبتا درستی از توان حماس دارند و به این مساله نیز واقف هستند که موشک های قسام با برد ۱۰ کیلومتری نمی تواند چندان باعث ترس و وحشت صهیونیستی های ساکن شهرک های اطراف نوار غزه و در نتیجه اجبار آنها به ترک خانه های خود و هجوم به پناهگاه ها یا شهرک های دیگر شود. در این میان اعراب هم یا به این بهانه که حماس با حمله موشکی به شهرک های صهیونیست نشین بهانه به دست اسرائیل می دهد و یا اینکه حماس سعی دارد با تحریک اعراب آنها را وارد جنگی جدید با اسرائیل کند، از هر گونه واکنش سر باز می زنند. البته از کسانی که در آناپولیس با اولمرت به پای میز مذاکره می نشینند و برای بوش هم در سفرش به خاورمیانه فرش های طلا بافت می گسترند و با او رقص شمشیر می کنند، نمی توان بیش از این انتظار داشت. اعراب با سکوت خود در قبال قتل عام غزه ننگی بزرگ را برای خود خریده اند و در این میان این ننگ برای مصر بیش از بقیه خواهد بود چرا که مبارک با بستن گذرگاه رفح بر روی فلسطینیان، بزرگترین کمک را به اسرائیل کرد و عملا حلقه محاصره مردم غزه را با این اقدام کامل کرد.
محققا مردم غزه تنها تقاص مقاومت را پس می دهند. مقاومتی که عمری به اندازه اشغالگری صهیونیست ها دارد. هر چند که اسرائیل حملات موشکی را بهانه می کند، اما آشکار است که تنها جرم مردم غزه ستیز با اشغالگران است. مردم غزه که عمدتا از گرایشاتی اسلامی برخورداند، در مقاومت علیه اشغالگران حضوری حداکثری داشته و همواره سخت ترین ضربات را بر پیکره رژیم صهیونیستی وارد آورده اند. شاید به همین خاطر بود که شارون به عنوان خون خوارترین و سفاک ترین نخست وزیر اسرائیل دستور عقب نشینی از غزه را صادر کرد و حتی اسحاق رابین،‌ نخست وزیر سابق اسرائیل که به دست صهیونیست های افراطی به هلاکت رسید، آرزو می کرد که روزی از خواب بیدار شود و ببیند که غزه زیر آب رفته است.
بی شک غزه به رغم تمام فشارها و قتل عام ها،‌ کماکان پایدار و زنده خواهد ماند و انتقام این روزها را از صهیونیست ها خواهد گرفت. مردم غزه همواره قلب تپنده مقاومت بوده اند و هرگاه اراده کرده اند خواب را بر چشم صهیونیست ها حرام کرده اند. بی شک پرز رئیس جمهور کنونی اسرائیل زمانی که مهندس یحیی عیاش در زمان نخست وزیری وی ترور شد را فراموش نکرده است. در آن برهه سخنگوی حماس اعلام کرد که حماس انتقام خون شهید یحیی عیاش را که مغز متفکر مقاومت و گردان های عزالدین قسام لقب گرفته بود، خواهد گرفت. اندکی بعد چهار عملیات استشهادی در مناطق مختلف سرزمین های اشغالی روی داد که صد کشته و صدها زخمی بر روی دست پرز گذاشت. راه افتادن جوی خون در شهرک های صهیونیست نشین سبب شد که دولت پرز نتواند در مقابل انتقادهای شدید دیگر احزاب صهیونیست مقاومت کند و نتیجه انتقام مقاومت، سقوط دولت پرز بود. اولمرت هم اکنون بر لبه پرتگاه ایستاده است چرا که انتقام مقاومت نزدیک است.

حسین میزان

منبع : فردا