ایرلندی سیاه Black Irish

▪ نویسنده و کارگردان: براد گان.
▪ موسیقی: جان فریزل.
▪ مدیر فیلمبرداری: مایکل فیموجناری.
▪ تدوین: آندرئا بوتیگلیه رو.
▪ طراح صحنه: شارون لوموفسکی.
▪ بازیگران: برندان گلیسون[دزموند مک کی]، مایکل انگارانو[کول مک کی]، تام گوییری[تری مک کی]، امیلی ون کمپ[کاتلین مک کی]، ملیسا لیو[مارگرت مک کی]، مایکل ریسپولی[جویی]، فین کرتین[مربی].
▪ ٩٥ دقیقه.
▪ محصول ٢٠٠٧ آمریکا.
▪ برنده جایزه تماشاگران و جایزه هیئت داوران جشنواره فلوریدا، برنده بهترین فیلم از جشنواره جکسون هول، برنده جایزه بهترین بازیگر مرد/مایکل انگارانو-بهترین فیلم و بهترین بازیگر نقش مکمل/تیم گوییری از متد فست، برنده جایزه بهترین فیلم از جشنواره نیوپورت بیچ.
▪ ژانر: درام.
اصرار کول مک کی ١٦ ساله اهل جنوب بوستون برای مستقل شدن، او را در برابر خانواده ایرلندی/کاتولیک خود قرار می دهد.
برادر بزرگ ترش تری وارد دنیای جنایت و مواد مخدر شده، خواهرش کاتلین که آبستن شده، به جایی دور فرستاده می شود تا مایه شرم ساری خانواده نباشد و دزموند پدر کول- روزها را با مستی ناشی از الکل و افسوس خوردن سپری می کند.
تنها چیزی که سبب مقاومت کول می شود علاقه به بیس بال و استعدادش در این زمینه است. او با وجود بی اعتنایی خانواده اش به توانایی های وی، سعی دارد تا قهرمان این رشته ورزشی شود. برای این کار تصمیم دارد تا به هر قیمتی که شده وارد مسابقات ایالتی شود.
تصمیمی که زندگی خانواده او را تغییر خواهد داد...
● چرا باید دید؟
براد گان نام آشنایی نیست. اولین تجربه اش در سینما به سال ٢٠٠٦ و نوشتن فیلمنامه شکست ناپذیر یا سرسخت برای اریکسون کور باز می گردد. یک درام زندگی نامه ای/ورزشی درباره وینس پاپل بازیکن تیم Philadelphia Eagles که استقبال تجاری خوبی از آن شد.
ایرلندی سیاه اولین فیلم او در مقام نویسنده و کارگردان است که می توان اولین قدم او برای ساختن یک کارنامه موفق هنری به شمار رود. نقدهای مثبتی که روی فیلم نوشته شده و جوایزی که دریافت کرده، نشان از زایش یک فیلمساز خوش قریحه دارد.
ایرلندی سیاه یک فیلم قابل اعتنا از سینمای مستقل آمریکاست که با بودجه ای معادل ٣ میلیون دلار ساخته شده است. فیلمنامه به دقت نوشته شده آن از ملودرام های رایج به شدت دور است و از تجارب شخصی گان ریشه گرفته است.
قهرمان جوان او نمونه ای آرمانی از مقاومت در برابر دنیای بی رحمی است که انگار از دل فیلمهای کلاسیک سینمای آمریکا بیرون آمده است. گان حوادث روزمره او را چون ماجراهایی بزرگ پرورانده و با جزئیات کامل به تصویر کشیده تا درامی قابل قبول از زندگی در آمریکای امروز ارائه دهد.
مطالعه او درباره قومیت، ریشه های مذهبی و مشکلات اجتماعی فیلم را به نمونه ای میکروسکوپی از جامعه بوستون تبدیل کرده است. سهم اصلی در جذابیت و موفقیت فیلم متعلق به بازیگر نقش اصلی مایکل انگارانو است که تا امروز چندان شناخته شده نبود.
اما باید منتظر ماند و او را در فیلم های تازه تری دید. برندان گلیسون نیز بی نیاز از هر گونه تعریف، همچون همیشه عالی است!

امیر عزتی

منبع : موج نو