در آرزوی کارگردانی یک فیلم خوب هستم

حسن جوهرچی بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون کشورمان در سال ۱۳۴۷ در تهران به دنیا آمده و از ۱۱ سالگی به کارهای هنری روی آورده. او در کنار بازیگری، فراگیری زبان انگلیسی را هم دنبال کرد، ولی با همه علاقه اش به کارگردانی، در رشته عکاسی دانش آموخته شد.
جوهرچی اولین تجربه بازیگری اش را با فیلم «فیل در تاریکی» رقم زد و پس از آن در فیلمها و سریالهای تلویزیونی بسیاری به ایفای نقش پرداخت.
سراغی از این بازیگر نام آشنا می گیرم تا جویای ناگفته هایش شوم. او در مورد اولین تجربه حضورش در سینما با فیلم «فیل در تاریکی» می گوید: «در شرایطی که می خواستم کارگردان شوم یک اتفاق باعث ورودم به عرصه بازیگری شد و یکی از کارگردانان به نام نعمت حقیقی از من برای بازی در این فیلم دعوت به همکاری کرد.
حقیقی به دنبال بازیگری جوان بود که بتواند نقش مقابل فرامرز قریبیان را به عنوان برادر کوچک بازی کند. این در حالی بود که در آن دوران، کارگردانها برای پیدان کردن بازیگر به دانشگاهها می رفتند و بازیگران ۳۵ تا ۴۰ ساله را انتخاب می کردند که این مسأله مشکلات زیادی را ایجاد می کرد تا اینکه ابوالفضل پورعرب با بازی در فیلم عروس اثبات کرد که می شود به جوان ترها هم اعتماد کرد و بعد از آن جوان گرایی در سینمای ایران ایجاد شد.» و شما بر خلاف علاقه به کارگردانی، بازیگر شدید! «البته اگر امروز کارگردان نشدم، آن را به حساب تقدیر می گذارم، در عین اینکه عقیده دارم که یک کارگردان متوسط شدن، همسطح یک بازیگر خوب است و در حال حاضر هم پشیمان نیستم و سعی می کنم در حرفه بازیگری از تمام توانم بهره ببرم.
هر چند که هر از گاهی گمان می کنم اگر یک تهیه کننده خوب باشم می توانم کمک خوبی برای تلویزیون باشم.اما هنوز هم در آرزوی کارگردانی و ساخت یک فیلم ویژه هستم.» می پرسم پس از این همه سال تلاش در عرصه بازیگری، چه ملاکی برای پذیرش نقش دارد؟ می گوید: «در گذشته معیارهای ساده ای برای انتخاب یک نقش داشتم، اما امروز وقتی به پشت سرم نگاه می کنم، تلاش می کنم که هر کاری را قبول نکنم.
زمانی احساس می کردم بعد از بازی در سریال «در پناه تو» و «روزهای زندگی» دچار تکرار شده ام. فیلمنامه های شبیه به هم به دستم می رسید و برای همین تصمیم گرفتم مدتی کار نکنم تا اینکه فیلمنامه «مشق عشق» به دستم رسید.
مجید اوجی را خوب می شناختم و با گروهی که برای کار انتخاب کرده بود آشنایی داشتم.» و چند سالی است که بیشتر در آثار مناسبتی ظاهر می شوید. دلیل خاصی دارد؟ «نه. «او یک فرشته بود» را به خاطر نوع نگاه متفاوت آن قبول کردم و پس از آن تصمیم گرفتم سراغ کارهای مناسبتی نروم، چون فشردگی و خستگی زیادی به دنبال دارد. اما لطف و توجه مردم باعث شد که یک بار دیگر پیشنهاد کار مناسبی را قبول کنم و در سریال «شکرانه» ایفای نقش کردم.»
در این سالهای اخیر روند سریالهای تلویزیونی را چطور ارزیابی می کنید؟ «البته من فقط یک بازیگرم و کار ارزیابی مربوط به کسانی است که همیشه تحقیق می کنند و با آمارها سر و کار دارند، اما سالها تجربه نشان می دهد که این روزها دیگر تلویزیون یکی از اعضای فراموش نشدنی خانواده های ایرانی است و خیلی راحت بر روی مخاطب تأثیر می گذارد و همین سریالهای مناسبتی هم می توانند وجوه تأثیرگذار بیشتری داشته باشند.
مثلاً همین سریال «او یک فرشته بود» در زمان خودش موج تازه ای ایجاد کرد و در ارتباطم با مردم، از تأثیرگذاری آن می شنیدم. تلویزیون رسانه تأثیرگذار و فراگیری است و هیچ کس نمی تواند منکر این قضیه باشد و با کمی تأمل در محتوای سریالها، می توانیم مردم را همراه همیشگی خودمان نگه داریم.»
جوهرچی خودش را برای جلسه ای آماده می کند.
نمی خواهم بیشتر از این وقت او را بگیرم و فقط می خواهم در انتهای این گپ کوتاه از هر چه دوست دارد بگوید که با تأکید می گوید: «من همیشه بدهکار این مردم هستم و از لطف آنان سپاسگزارم و امیدوارم بتوانم همیشه آنان را خوشحال کنم، در ضمن سال نو هم، با کمی تأخیر مبارک.»

ملیحه پژمان

منبع : روزنامه قدس