این سینما آزادی است یا ساختمان آزادی؟

اگر یک سینماروی حرفه یی باشید حتماً در این یک ماهه سری به سینما آزادی زده اید و به تماشای فیلم در یکی از سالن های این سینمای تازه تاسیس نشسته اید.
اگر هم تاکنون فرصت تماشای فیلم در این سینما را پیدا نکرده اید، حتماً از کنار این سینما عبور کرده اید و چشم انداز و نمای بیرونی این سینمای خاطره انگیز را دیده اید. سینما آزادی با اینکه نمای بیرونی شکیلی دارد و از معماری وزینی به عنوان یک مجتمع سینمایی (و تجاری) برخوردار است، اما ظاهر بیرونی این سینما (و حتی درونی آن) کمترین نشانه های سینمایی را در خود دارد. حتماً نمای بیرونی بنای قبلی سینماهای آزادی و شهرقصه را به یاد می آورید.
برای سینما آزادی دو سردر (یکی در ضلع خیابان بهشتی و دیگری در خیابان خالد اسلامبولی) و برای سینما شهرقصه، سه سردر (در خیابان خالداسلامبولی) تعبیه شده بود.
وجود ۵ سردر و نصب ۵ پلاکارد از دو فیلمی که در این سینماها اکران می شدند، هم تبلیغ خوبی برای فیلم ها بود و هم شکل و شمایلی سینمایی به نمای بیرونی این دو سینما می داد. اما مشکل اصلی سینمای جدیدالتاسیس آزادی این است که نمای بیرونی آن هویت سینمایی ندارد و بیشتر شبیه ساختمانی است که در آن قرار است چند فیلم هم نمایش داده شود.
این درحالی است که در ماکت اولیه ساخت سینما آزادی، جدا از سردر اصلی که بالای در ورودی سینما(در خیابان بهشتی) قرار گرفته، ۴ سردر کوچک نیز (در ضلع غربی سینما واقع در خیابان خالد اسلامبولی) برای معرفی فیلم های اکران شده در ۴ سالن کوچک در نظر گرفته شده بود که به دلایلی نامعلوم در مرحله اجرایی کار، تعبیه این ۴ سردر کوچک از نمای غربی سینما حذف شده اند. هم اکنون سینما آزادی تنها یک سردر الکترونیکی دارد که در آن آنونس فیلم ها به تناوب نمایش داده می شوند.
این نوع سردر مکمل تزیینی خوبی برای نمای بیرونی سینما و سردرهای عکس دار رایج است که البته به تنهایی نمی تواند نشانه و معرف مناسبی برای فیلم های اکران شده در سینمایی مانند آزادی باشد. باور کنید هنوز در کشوری مانند ایران، سردرها و پلاکاردهای عکس دار که نشان دهنده تصویر هنرپیشه ها و نام و عوامل فیلم است، بهترین و مهم ترین تبلیغ برای یک اثر سینمایی محسوب می شود. سردر الکترونیکی فعلی سینما آزادی چند ایراد مهم دارد.
یکی اینکه در نور روز تصاویر آنونس های فیلم ها به وضوح دیده نمی شوند و تنها از فاصله نزدیک می توان فهمید که در این تابلوی الکترونیکی چه می گذرد. دیگر مشکل این نوع سردر، عدم مشاهده تصاویر فیلم ها و اطلاع یافتن از برنامه تمام سالن ها در زمانی واحد است.
در شکل سنتی و مرسوم با یک چشم گرداندن ساده می توان در آن واحد تصاویر پلاکاردهای سردرهای فیلم های مختلف را تماشا کرد و از برنامه های سینما مطلع شد. اما در شکل فعلی با توجه به تایم آنونس هر فیلم و نیز تعداد فیلم های در حال اکران در این سینما (حداقل ۵ فیلم)، به طور متوسط و در حالتی خوشبینانه هر ۵ دقیقه یک بار نوبت پخش آنونس به یک فیلم می رسد.
در این شرایط سرنشینان ماشین های در حال گذر از کنار سینما به صورت رندوم می توانند حداکثر چند پلان از یک فیلم را آن هم بدون صدا تماشا کنند. در چنین شرایطی فیلمی که آنونس طولانی تری دارد برنده می شود و ضمناً شانس دیده شدن هر آنونس در بهترین حالت ۱ به ۵ است. خود من در طول یک ماه اخیر حدود ۶ یا ۷ مرتبه از جلوی سینما آزادی عبور کرده ام و هر بار تنها شاهد آنونس فیلم «دایره زنگی» بودم و بس، البته چند پوستر نسبتاً بزرگ هم به شیشه در ورودی سینما چسبانده شده که مسلماً این پوسترها نمی توانند جای پلاکاردهای سردر سینما را پر کنند. اما جدا از نمای بیرونی، در داخل سینما(یا بهتر بگوییم ساختمان) نیز هیچ گونه نشانه یی از نمایش فیلم یا المانی از سینما به چشم نمی خورد.
پس از گذر از چند طبقه ابتدایی که به واحدهای تجاری اختصاص دارند، نوبت به طبقات پایانی می رسد که سالن های سینما در آنها واقع شده اند.
در راهروهای سینما و در طول عبور از طبقات هیچ نشانه یی از سینما و فیلم هایی که در سالن های مختلف نمایش داده می شوند، به چشم نمی خورد. در ساختمانی که ۵ سالن دارد و حداقل ۵ فیلم مختلف در آن نمایش داده می شود، حتی یک پوستر فیلم نیز دیده نمی شود.
از همه بدتر اینکه دم در ورودی هر سالن روی یک تکه کاغذ به وسیله ماژیک و با خطی بد، نام فیلم نمایش دهنده نوشته شده است در صورتی که می شد حداقل پوستر هر فیلم را مقابل در ورودی سالن ها نصب کرد تا سالن انتظار شکلی سینمایی به خود بگیرد و فضا از حالت خشک و اداری خارج شود. باور کنید اگر چشم کسی را ببندید، برای اولین بار او را به داخل سینما آزادی ببرید و سپس از او بپرسید این مکان چگونه جایی است، آخرین چیزی که به ذهنش می رسد سالن سینماست، (البته در سالن های انتظار چند ال سی دی کوچک نیز وجود دارند که قرار است آنونس فیلم ها را پخش کنند اما همیشه خدا خاموش هستند.) نیمی از عشق رفتن به سینما، تماشای پوستر و عکس فیلم ها و مطلع شدن از «برنامه آینده» و «به زودی» سینماست؛ آن هم در سینمایی که قرار است یادآور خاطره دو سینمای به یادماندنی برای چند نسل آدم سینمارو باشد.
شکل و شمایل بیرونی و درونی سینما آزادی فعلی، بیشتر شبیه ساختمانی تجاری است که قرار است چند فیلم هم در آن نمایش داده شود. تازه خدا را شکر هنوز واحدهای تجاری این ساختمان راه اندازی نشده اند وگرنه با به راه افتادن مغازه ها، ساختمان آزادی بیشتر از حالت سینما دور خواهد شد.
بهتر است تا این سینما تازگی اش را برای مردم از دست نداده و حس کنجکاوی آنها برای تماشای فیلم در سالن های این سینما به پایان نرسیده، فکری به حال هویت سینمایی این ساختمان کرد. البته به غیر از اینگونه مسائل ظاهری، انتقاداتی نیز به وضعیت صدای این سینما و حتی نکاتی مانند فاصله کم صندلی ها از یکدیگر، نوع پوشش کف سینما و صدای آزاردهنده یی که با راه رفتن مردم در هنگام نمایش فیلم از آنها بلند می شود و... وارد است که پرداختن به آنها خود مجال مفصلی می طلبد.

مهدی طاهباز

منبع : سایت خبری ـ تحلیلی سینمای ما