به همین سادگی می گذریم...

« به همین سادگی روایتگر داستان یک روز از زندگی یک زن خانه دار است . یک روز بسیار معمولی و عادی که در ظاهر هیچ فراز و فرودی نمی تواند از حیث داستان پردازی داشته باشد تا تماشاگر را به خود جلب کند . اما رضا میرکریمی در این تجربه جدید و خاص خود از همین زندگی ساده یک زن خانه دار بدون اینکه داستان خاصی داشته باشد یک فیلم ساخته است .
در این فیلم همه چیز واقعاً ساده برگزار شده است. بیش از ۸۰ درصد فیلم در یک آپارتمان و در دنیای یک زن خانه دار می گذرد . کارهایی که این زن انجام می دهد به هیچ وجه عجیب و پیچیده نیست؛ او یک مادر است ، یک همسر است و از همه مهمتر یک زن است .
به قدری همه چیز ساده و بی آلایش است که به راحتی شباهت آن با زندگی زنان خانه دار ملموس می شود. در طول تماشای فیلم بسیاری از اتفاقات برای هر تماشاگری می تواند آشنا باشد و از همین روی «به همین سادگی» در ایجاد حس همذات پنداری در بسیاری از تماشاگران خود موفق عمل می کند. حتی اگر تماشاگری باشد که فضای این فیلم را دوست نداشته باشد، باز هم نمی تواند منکر این شود که این زندگی تا چه اندازه برای او آشناست.
زندگی یک زن متوسط شهری که اصالت شهرستانی دارد و در حال حاضر در شهر بزرگی چون تهران زندگی می کند خیلی می تواند آشنا و تکراری باشد، اما در «به همین سادگی» به شکلی روایت شده که کمتر متوجه این تکراری بودن می شویم .
زمانی که پسر بچه حاضر نیست زرشک پلو بخورد و یا احساس بزرگی می کند، یا دختر که کوچکترین کاری را نمی تواند انجام دهد و در این میان مادر، آرام و صبور است، اگر هم عصبانی می شود خودش پا جلو می گذارد و از بچه هایش معذرت می خواهد.
همه از او طلبکارند و او به همه بدهکار !انگار او آفریده شده برای از خود گذشتن، در حالی که هیچ اختیاری در زندگی خود ندارد، اما با این همه ، اطرافیان او را زنی سفید بخت می دانند .اینکه از اتفاقات به این سادگی و از انسانی که تا به این اندازه معمولی است، داستانی آفریده شود و بر اساس آن فیلمی ساخته شود کار دشواری است که میرکریمی از پس آن برآمده است .
«شادمهر راستین» نویسنده این اثر نیز نقش مهمی در نشان دادن زندگی «طاهره» شخصیت اصلی داستان دارد. او بخوبی به جزییات اشاره کرده و البته جسارت زیادی هم داشته که سراغ یک چنین موضوع بدون داستانی رفته است.
نکته جالب در این فیلم، این است که بر خلاف بسیاری از فیلمهایی که حول مسائل زنان ساخته می شود و در آنها مرد به عنوان شخصیت بد فیلم مطرح است و به زن خود ظلم می کند، در این فیلم از این مرزبندیها و شخصیتهای سیاه و سفید خبری نیست .
بیشتر شخصیتها خاکستری هستند. حتی شوهر طاهره مرد پرکار و پر تلاشی نشان داده می شود و آنقدرها هم آدم بدی نیست. نه به زنش خیانت می کند و نه معتاد است و نه بی عرضه و بی کار. او هم یک آدم معمولی است که درگیر زندگی است و البته این درگیریها باعث شده از شریک خود غافل شود و او را آن چنان که باید در زندگی نبیند. «مرد» تنها زمانی زنش را می بیند که می خواهد از شدت اندوه، نصف شب از خانه خارج شود، بنابراین او را مورد سؤال قرار می دهد؟ و اینجاست که مرد، تنها نقش یک نگهبان را ایفا می کند.مهمترین مشکل شخصیت اصلی در این فیلم دیده نشدن و جدی گرفته نشدن است. در حالی که طاهره هنرهای زیادی دارد؛ او یک زن اجتماعی و یک خانه دار و کدبانوی خوب است که کسی قدر او را نمی داند.
فرزندانش آنقدر با او غریبه اند که نمی دانند مادرشان صدای خوبی هم دارد. حتی زمانی که مادر از دوران کودکی خود برای بچه هایش تعریف می کند، آنان با تعجب گوش می کنند، چون برایشان، مادر از همان اول «مادر» بوده است و انگار نمی توانسته دوره کودکی هم داشته باشد!
اشاره به این نکات ظریف در فیلم خیلی حائز اهمیت است. اشاره به سفید بخت بودن طاهره از زبان زن همسایه در حالی که زن خودش هم نمی داند در زندگی خوشبختی چه معنایی دارد. این مسائل چیزهایی است که در زندگی هر انسانی ممکن است پیش بیاید؛ یعنی اینکه به جایی برسیم که ندانیم خوشبخت واقعی کیست؟ اصلا خوشبختی یعنی چه و چه تعریفی می توان از آن داشت؟
«به همین سادگی» از آن دست فیلمهایی است که تا مدتها بعد می تواند تماشاگر را به خود مشغول کند .
با توجه به فضای خاص فیلم و عدم حضور بازیگر معروف و نبود شاخصه های تماشاگر پسند در داستان فیلم، فروش بیش از ۱۰۰ میلیون تومان تنها در تهران تا حد زیادی خوشحال کننده است؛ چون نمی توان از چنین فیلمی فروشی بیش از این انتظار داشت آن هم زمانی که فیلمهای پر فروش و پر سر و صدایی چون «دایره زنگی» و «مجنون و لیلی» در حال اکران است.
ممکن است عده ای میرکریمی را در فیلم جدیدش متهم به فمینیسم کنند و راه اندازی سایتی به همین منظور نیز نشان دهنده همین موضوع است، اما فیلم میرکریمی بیش از اینکه یک فیلم جانبدارانه برای زنان باشد، یک زنگ خطر است برای بسیاری از کسانی که زنان خانه دار را نمی بینند و آنها را جدی نمی گیرند . این گروه از جامعه ما تربیت کننده نسل آینده هستند و بیش از این باید به حقوق و مسائل آنان توجه شود .
در پایان باید اعتراف کنم که به عنوان یک زن از دیدن این فیلم دلم گرفت و از اینکه همچنان از کنار موجودیت زنان خانه دار، به همین سادگی می گذریم، دلتنگ شدم.

نرگس خرقانی

منبع : روزنامه قدس