خدا حافظ شیردل

ناپلئون بناپارت جایی می گوید«آدم چهار تا خرگوش داشته باشد که رهبرشان یک شیر باشد، بهتر از آن است که چهار تا شیر داشته باشد که رهبرشان یک خرگوش باشد» قطبی اما به رغم ادعایش که همیشه شاگردانش را شیر می خواند، خودش شیری تمام عیار بود. شیری که یک تنه خرگوشهایش را به قله «رم» داد.
همین هم بود که وقتی شیر گونه از همان ابتدای ورودش گفت، ما قهرمانیم، مایی که در زندگیمان زیاد شیر ندیده بودیم چشمهایمان از حدقه بیرون آمد. آخر مگر می شود ۳۴ هفته قبل از پایان لیگ ادعای قهرمانی داشت؟ قطبی اما قول داد و به قولش هم عمل کرد.
شنبه شب درتمام لحظاتی که آزادی را موجی سرخ در بر گرفته بود و قطبی روی این موج به عرش می رفت، به روزهای سختی فکر می کردیم که او یک تنه خرگوشهایش را از گرداب حوادث و حاشیه ها عبور می داد و ناامید نمی شد.
تمام روزهای بودن با قطبی بی گمان برایمان درس بودند. او فرهنگ مربیگری در فوتبالمان را تحت تأثیر گفتمان ادیب گونه اش قرار داد.
افشین قطبی فرهنگ رفتار و گفتار در میان مربیان را تغییر داد و اگر پرسپولیس قهرمان هم نمی شد، لازم بود به خاطر همین تغییر فرهنگ به او نشان قهرمانی دهیم.
ملموس بود هرگاه که قطبی پس از پایان بازی اظهار نظر می کرد، شیفتگی بینندگان و هواداران فوتبال به او بیشتر می شد و البته توجه آنها به مربیان طناز و بد گفتار دیگر کمتر.
اگر فصول قبل همه برای شنیدن هجوهای کریمی و بداخلاقی های ضیایی و... منتظر می ماندند، این فصل نوع گفتار و رفتار سرمربی سرخ پوشان همه را پای گیرنده های صوتی و تصویری میخکوب می کرد (نمی کرد؟).
طعنه آمیز بود، بسیاری از کسانی که برای بازی پرسپولیس - سپاهان لحظه شماری می کردند قبل از فکر کردن به قهرمانی پرسپولیس، برای قهرمان شدن قطبی بی تابی می کردند. شخصیت کاریزماتیک او شنبه مخالفانش را هم به آزادی کشانده بود تا در قهرمانی اش موافق و مخالف شک نکنند.
حالا اما باورم این است که قطبی باید دل شیرش را بر دارد و برود. برود تا افسانه «شیر دلان» برای همیشه زنده بماند. گاهی رفتن بهتر از ماندن است.
او باید برود که در این مرز و بوم همه گاه رفته ها بیشتر پاس داشته شده و بر مانده ها جفاها رفته است. حقیقت این است که ما قطبی را حالا بدون هیچ خدشه ای به آن چهره دوست داشتنی و صمیمی اش می خواهیم. لازم هم هست که آن رفتار و گفتار مدرن، اما صادقانه همین طور صاف و بی خط همیشه پیش چشمانمان باشد تا گسترش رایج بر گفتار فوتبالیمان را جلایی بخشد.
احتمالاً بهترین توصیف از قطبی در ذهنمان را می توانیم در گفته امیر قادری بیابیم. آن جا که خطاب به قطبی می گوید«می نشینیم و به واکنش شما در برابر هر مسأله ای نگاه می کنیم.
اینکه چطور از بیرون ریختن احساساتتان خجالت نمی کشید و در عین حال عقل و هوشتان را کنار نگذاشته اید.
می توانید هم یک عامل روحیه دهنده باشید و هم یک فرمانده عالم رو به جلو. داریم هم احساساتمان را خرج می کنیم و هم پیشرفت می کنیم، غیر این مگر چه می خواهیم؟»
این درس و این احساس اما به باورم در «ماندن» چروک خواهد خورد، چه ما هیچ گاه یاد نگرفته ایم داشته هایمان را قدر گذاریم. پس به خاطر خودمان و خودتان شیردل عزیز خداحافظ همین حالا. خداحافظ «کلاغ، بلبل شده» شیردل

جواد رستم زاده

منبع : روزنامه قدس