بررسی کمی مزیت نسبی صادراتی کنسانتره میوه استان خراسان ۷۹-۱۳۷۰

دوری جستن از وابستگی به صادرات تک محصولی از اولویتهای نخست سیاستهای امنیت اقتصادی است و این امر برای کشورهای در حال توسعه قابل اهمیت می باشد؛ لذا می بایست به سمت شناسایی قوتها قدم برداشت. مطالعه مزیت نسبی کالاها به ما اجازه می دهد که صحیح و بجا سیاستگذاری نماییم. لذا این پژوهش در این راستا به بررسی مزیت نسبی کنسانتره میوه در استان خراسان، طی سالهای ۷۹-۱۳۷۰ می پردازد. در سال ۱۳۷۹، از دید شاخص هزینه منابع داخلی (DRC) تولید کنسانتره در استان خراسان از نگرش توسعه صادرات و جایگزینی واردات، واجد مزیت نسبی حقیقی و اسمی می باشد. بررسیهای برای سال ۷۰ و ۷۹ نشان می دهد که شاخص DRC نسبت به تغییرات قیمت کنسانتره (در دامنه معرفی شده) با کشش می باشد. مشاهده می شود که با افزایش قیمت کنسانتره و استمرار آن، کشش قیمتی DRC کمتر شده و به سمت بی کششی سوق می یابد و با کاهش قیمت کنسانتره و استمرار آن، کشش قیمتی کنسانتره بیشتر می شود. لذا در سیاست تغییر قیمت کنسانتره، در ابتدای امر، سیاست بایستی به گونه ای باشد که قیمت کنسانتره کاهش نیابد و سپس سعی در افزایش آن باشد. بررسیها برای سالهای ۷۰ و ۷۹ نشان می دهد که شاخص DRC نسبت به تغییرات ارز (در دامنه معرفی شده ) دارای کششهای متفاوت می باشد؛ به طوری که با افزایش نرخ ارز، DRC نسبت به تغییرات نرخ ارز، بی کشش می باشد و با افزایش شکاف، کشش کاهش می یابد. در حالت کاهش نزخ ارز، DRC نسبت به تغییرات نرخ ارز، با کشش می باشد و با افزایش شکاف، کشش افزایش می یابد. بنابراین در سیاست تغییر نرخ ارز، در ابتدای امر، سیاست بایستی به گونه ای باشد که نرخ ارز کاهش نیابد و سپس سعی در افزایش آن باشد.

تقی ابراهیمی سالاری

منبع : پایگاه اطلاعات علمی