بهترین ترکیب شیاطین سرخ

هواداران یک تیم شاید خیلی دوست نداشته باشند بازیکنان محبوبشان با دیگران مقایسه شوند اما اینکه اعضای کنونی یک تیم با نفرات سال‌های قبل خود مورد مقایسه قرار گیرند، جالب به نظر می‌رسد.
منچستریونایتد چهارشنبه گذشته به بزرگ‌ترین افتخار باشگاهی جهان دست یافت و در نخستین نبرد تمام انگلیسی در فینال لیگ قهرمانان به سختی از سد چلسی گذشت، اما آیا این بهترین تیم شیاطین سرخ در ۲۲ سال مربیگری سرالکس فرگوسن بود؟ یعنی نسبت به تیم سال ۱۹۹۴ که با قدرتی
مثال زدنی حریفان را از پیش رو برمی‌داشت یا تیم ۱۹۹۹ که نخستین سه‌گانه را در تاریخ فوتبال انگلیس به ثبت رساند و قهرمان لیگ قهرمانان و لیگ برتر و جام حذفی انگلیس شد، کیفیت بیشتری داشت؟ در این نوشته به مقایسه این سه تیم می‌پردازیم.
آنها در سال ۱۹۹۴ خدا را داشتند و در ۲۰۰۸ امدادهای غیبی یاریشان می‌کرد اما در سال ۱۹۹۹ بیشترین قدرت را در میان خود داشتند؛ روی کین (بله می‌دانیم که در سال ۱۹۹۴ نیز در ترکیب تیم حضور داشت اما در آن زمان بازیکنی کاملا متفاوت با سال ۹۹ بود). هر سه تیم برای کسب قهرمانی در لیگ برتر، ۸۰ گل زدند (البته در سال ۱۹۹۴ تعداد بازی‌ها ۴۲ تا بود) اما در سال اول ۳۸ گل خوردند، در سال دوم ۳۷ گل و در بازی‌های امسال ۲۲ گل.
رابطه بین حمله و دفاع قطعا دستخوش تغییراتی قرار گرفته بود، حداقل در رقابت‌های داخلی تیم سال ۱۹۹۴ خیلی به سختی گل می‌خورد، اما در سال ۱۹۹۹ اعضای منچستر با افتخار مدعی بودند که همواره یک گل بیشتر از حریفان زده‌اند. تیم سال ۱۹۹۹ در مرحله گروهی لیگ قهرمانان ۲۰ گل زد که با تعداد گل‌های تیم امسال در تمام رقابت‌ها برابری می‌کرد اما در مرحله گروهی ۱۱ گل هم خورد در حالی که تیم امسال در کل رقابت ۶ گل بیشتر دریافت نکرد در حقیقت تیم سال ۲۰۰۸ در حالی به فینال رسید که در ۵ بازی پیاپی دروازه خود را بسته نگه داشته بود و این تفاوت بارز ۲ فرهنگ فوتبال محسوب می‌شود.
با این وجود در فصل اخیر، تیم منچستر نتوانست زمان زیادی برابر شکست دوام بیاورد. حتی با وجود درخشش کارلوس ته‌وز و ممانعت از چند شکست منچستر، بیشترین فاصله ۲ شکست این تیم به بازی با پورتسموث در جام حذفی و بازی با چلسی در لیگ برتر بر می‌گردد.
در فصل ۱۹۹۴-۱۹۹۳ منچستر از سپتامبر(برابر استوک) تا مارس(باز هم چلسی) در ۳۴ بازی بدون شکست بودند. در فصل ۱۹۹۹-۱۹۹۸ پس از شکست خانگی برابر میدلزبورو تا انتهای فصل در ۳۳ بازی نباختند تا آنجا که استیو مک لارن کمک وقت فرگوسن گفت: «تصور نمی‌کنم دیگر این تیم ببازد!» به خصوص در دیدار با لیورپول در جام حذفی و البته بایرن‌مونیخ در لیگ قهرمانان این قضیه کاملا مشهود بود که تعویض‌های طلایی تدی شرینگهام و اوله‌گونار سولشایر کارساز شد.
تیم‌های بسیار خوب فرگوسن بازتابی از تحول در فوتبال انگلیس و البته نشانه‌ای از نبوغ اوست که قادر بوده تیمش را در عین جوانی به پختگی لازم برساند و در واقع در دهه ۹۰ تیم را متحول سازد، این پیشرفت‌ها تمام مربیان خوشنام و مسبوق بر فرگوسن مانند جورج گراهام، گراهام تیلور و کنی دالگلیش را فانی ساخت. این تغییر و چالش اجتناب‌ناپذیر پس از آن ذائقه او را به سمت نبرد تاکتیکی سوق داد، اگر ۲ تیم سال‌های ۹۴ و ۹۹ بیشتر با ترکیب
۴-۴م-۲ یا به نوعی ۴-۴-۱-۱ به میدان می‌رفت تیم امسال هیچ شکل خاصی نداشت و در واقع در بسیاری مواقع با ترکیب ۱-۲-۳-۴ بازی می‌کرد. تیمی که در فینال لیگ قهرمانان برای منچستریونایتد به میدان رفت کمتر در این فصل کنار هم قرار گرفته بود.
تفاوت تیم امسال و سال ۹۹ با سال ۹۴ این بود که دوتای اولی موفق به فتح لیگ قهرمانان اروپا شدند اما تیم سوم حتی نتوانست خود را به آن نزدیک کند، شاید دلیل آن قانون محدودیت استفاده از بازیکنان خارجی در رقابت‌های قاره‌ای بود. منچستر حتی در بهترین شرایط هم در صورت وجود آن قانون در برخی بازی‌ها کم می‌آورد و این یکی از عوامل موفقیت سرالکس فرگوسن در تحولات تاکتیکی و استفاده چرخشی از بازیکنان بود.
این همان چیزی بود که آرسنال در سال‌های اول حضور در لیگ قهرمانان با مربیگری جورج گراهام و آرسن ونگر با آن روبه‌رو بود، مگر امثال استیو بروس و گری پالیستر چقدر توان داشتند که علاوه بر بازی‌های داخلی در رقابت‌های سخت اروپایی نیز بدرخشند و همان طور که در ابتدای مطلب به آن اشاره شد، همه می‌دانند که بزرگ‌ترین نقطه ضعف یونایتدها در دفاع بود نه حمله.
نباید فراموش کنیم که در بیشتر فصل اریک کانتونا ستاره‌ای فوق‌العاده که زندگی او برای فرگوسن قابل تصور نبود در تیم حضور نداشت اما وظایف دشوار بازیساز فرانسوی در سال ۱۹۹۹ به بازیکنان جوان‌تر سپرده شد و روی کین عامل برتری روانی تیم آن سال بود و امسال این کار به کریستیانو رونالدو سپرده شد که با ۴۲ گل نقش بسزایی در موفقیت‌های تیم ایفا کرد.
به نظر می‌رسد رونالدو نماینده نسل جوان و خوش آتیه یونایتدها باشد جالب اینکه متوسط سن یونایتد تقریبا با او برابر است. نکته قابل توجه این است که تیم سال ۹۹ از ۹۴ هم مسن‌تر بود (۳۶/۲۷ سال در برابر ۱۸/۲۷ سال)، ترکیب اصلی منچستر در دیدار چهارشنبه نیز دقیقا با متوسط سال ۹۹ برابر بود. اما برای فرگوسن هر کدام شیرینی خاصی داشت، در ۱۹۹۴ تیم در مسیر تحول قرار گرفته بود، در سال ۱۹۹۹ او به افتخاری پدرانه دست یافت و این شاید بالاترین لذت برای فرگوسن بود ضمن اینکه طعم موفقیت در اروپا را نیز چشید و در سال ۲۰۰۸ مهر تاییدی بر توانایی‌های خود در سن ۶۶ سالگی زد.
▪ ترکیب سال ۱۹۹۴: اشمایکل، پارکر، بروس، پالیستر، اروین، کانچلسکیس، کین، اینس، گیگز، کانتونا و هیوز
▪ ترکیب سال ۱۹۹۹: اشمایکل، گری نویل، یانسن، استام، اروین، بکام، کین، اسکولز، گیگز، یورک و کول.

منبع:Guardian

منبع : روزنامه تهران امروز