انتخاب یار دبستانی

هر کاندیدایی باید بالاخره به این صرافت بیفتد که می خواهد چه کسی را به عنوان معاون خودش در پست ریاست جمهوری معرفی کند. حالا نمی دانم چرا باراک اوباما و جان مک کین اصلاً توجهی به این مساله ندارند، به نظر من، هر کاندیدایی باید کسی را به عنوان معاونش تعیین کند که بتواند یک جور اثر تعادل بخشی داشته باشد. مثلاً باراک اوباما باید سفیدپوستی را انتخاب کند که سنش بیشتر از خودش باشد؛ کسی مثل دوایت آیزنهاور. برعکس، جان مک کین باید آدمی را پیدا کند که از خودش جوان تر باشد. خب باز هم می شود گفت مثل دوایت آیزنهاور، نکته اصلی اینجاست که مک کین و اوباما هر دویشان از این مساله غافل مانده اند.
خیلی از بحث هایی که در مورد انتخاب معاون رئیس جمهور آینده امریکا مطرح می شود کاملاً پرت و بی ربط است. همه فقط در این فکر هستند که مثلاً چه کسی می تواند به اوباما کمک کند که در انتخابات مقدماتی در فلان ایالت پیروز شود. اما واقعاً این دو مساله هیچ ارتباطی با هم ندارند، کسی که مشاور تبلیغاتی خوبی باشد لزوماً نمی تواند معاون خوبی برای رئیس جمهور آینده باشد. اصلاً تخصص این دو نفر کاملاً با هم متفاوت است. اما واقعیت بزرگی که وجود دارد این است که معاون رئیس جمهور، تاثیرگذار ترین آدم در دولت آینده امریکاست. تاثیر و نفوذی را که دیک چنی داشت به یاد بیاورید. به همین خاطر است که می گویم اوباما یا مک کین نباید به این مساله که «چه کسی می تواند من را به پیروزی برساند» فکر کنند؛ بلکه باید به این فکر کنند که «چه کسی می تواند به من کمک کند که دوران ریاست جمهوری موفقی داشته باشم و برای دور بعدی هم دوباره انتخاب شوم».
این حرف من به آن معنی است که اوباما و مک کین باید به این فکر کنند که اگر به وصال کاخ سفید رسیدند، آن وقت با چه شرایطی روبه رو خواهند شد؟ و برای موفقیت در کاخ سفید چقدر می توانند به معاون خود تکیه کنند و مشکلات را با کمک او پشت سر بگذارند؟
اگر باراک اوباما در انتخابات ریاست جمهوری امریکا پیروز شود، بزرگ ترین چالشی که پیش رو خواهد داشت این است که چگونه رویکرد تازه یی را در عرصه سیاسی پیش بگیرد. واقعیت این است که او فقط در این مورد حرف زده و عملاً هیچ استراتژی جدیدی برای رسیدن به این هدف ندارد. وقتی که او به قدرت برسد، ناگهان با سیاستمداران دموکراتی مواجه خواهد شد که عضو کمیته های مهم سیاسی و گروه های ذی نفوذ اقتصادی هستند و می خواهند روزنه های جدیدی برای دستیابی به قدرت پیدا کنند. بعضی از آنها حتماً حرف های اوباما در خصوص لزوم ایجاد «تغییر» را هم شنیده اند اما علاقه یی به ایجاد تغییر ندارند چون سودی نصیبشان نمی شود. آنها فقط دوست دارند رانت هایی که نصیب جمهوریخواهان بانفوذ شده بود، این بار نصیب دموکرات های بانفوذ بشود. این دسته از دموکرات ها خیلی باتجربه تر از اوباما و امثال او هستند. می دانند که چطور باید وارد این بازی بشوند و برنده میدان باشند. نهایتاً آنچه که از این بازی نصیب اوباما خواهد شد، سخنرانی های پرحرارتی است که هیچ جنبه عملی ندارند و حتی بر تصمیم قانونگذاران امریکایی هم هیچ تاثیری نخواهند گذاشت.
اوباما باید کسی را به معاونت خود برگزیند که بداند قدرت واقعی در واشنگتن دست چه کسانی است؛ و راه معامله با آنها را هم بلد باشد. این معاون، باید توانایی تشکیل ائتلاف های بزرگ را هم داشته باشد. شاید «سام نان» و «تام دشل» گزینه های خوبی برای معاونت اوباما در پست ریاست جمهوری باشند. آنها در عرصه قانونگذاری در امریکا آدم های بسیار باتجربه یی هستند و می توانند نفوذ خود را به اهرمی برای موفقیت اوباما تبدیل کنند.
در همین حال، اگر جان مک کین رئیس جمهور امریکا شود نیز مشکلات زیادی پیش رویش خواهد بود. در چنین شرایطی، قاعدتاً دموکرات ها بسیار خشمگین و سنگ انداز خواهند بود. جمهوریخواهان هم که مدت هاست اوضاع خوبی ندارند و بین شان اختلاف افتاده است. در این حالت، مک کین راه دشواری برای انتخاب معاونش خواهد داشت زیرا اکثر جمهوریخواهانی که سرشان به تنشان می ارزیده مدت زیادی است که از بهبود اوضاع این حزب امید بریده اند. او در این میانه به کسی احتیاج دارد که آرامش را به اردوی جمهوریخواهان برگرداند و بتواند ساختار و نظام مناسبی را به حزب عرضه کند و البته با اعداد و ارقام هم خوب کنار بیاید. از آنجا که اکثریت کنگره در اختیار دموکرات هاست، مک کین قادر نخواهد بود مناقشات بزرگ را به نفع جمهوریخواهان تمام کند و به همین جهت به کسی نیاز دارد که بتواند این جو را بشکند و وانمود کند که می تواند فارغ از مناقشات ایدئولوژیک، کارها را از پیش ببرد. افرادی که مک کین می تواند در این چارچوب به آنها امید ببندد، راب پورتمن، تیم پاولنتی و مگ ویتمن هستند.
اما به هر صورت، اکنون هم اوباما و هم مک کین به کلی بی خیال انتخاب معاون شده اند و فقط می خواهند کسی را پیدا کنند که در عرصه تبلیغاتی معجزه کند و آنها را در انتخابات ریاست جمهوری به پیروزی برساند؛ و البته هر دویشان هم اشتباه می کنند.

دیوید بروکس
ترجمه؛ فرزانه سالمی
منبع؛ نیویورک تایمز

منبع : روزنامه اعتماد