از زبان خالقان ایندی

اولین بار هریسون فورد در سال ۱۹۹۴ حرف «ایندیانا جونز» جدید را پیش کشید. تازه جایزه اسکار را برای فیلم «فهرست شیندلر» به خانه برده بودم که هریسون تماس گرفت و گفت؛ «پس کی قرار است به سراغ یک ایندیانا جونز دیگر برویم؟ من با تمام وجود آماده ام.» وی را به جرج لوکاس ارجاع دادم و گفتم اگر جرج راضی شود من هم حرفی ندارم. هریسون هم بدون وقت کشی به سراغ جرج رفت و کمی بعد جرج به گوشم رساند که هریسون بدجوری مشتاق یک ایندیانا جونز دیگر است و نظر من را جویا شد. من هم موافقت کردم و در نهایت کار وارد مرحله اجرایی شد اما چون وسواس زیادی برای کیفیت کار داشتیم فرآیند تولید به شدت طولانی شد. از ابتدا می دانستیم به دنبال یک «اکشن ماجرامحور» مانند فیلم های جیمز باند هستیم و تنها باید بر سر مک گافین ماجرا به توافق می رسیدیم. به اعتقاد من این فیلم بیش از هر چیز برای هواداران فیلم های ایندیانا جونز تولید شده است چرا که حداقل من و اسپیلبرگ تمایلی به ادامه فیلم های قبلی نداشتیم. در «ایندیانا جونز و آخرین جنگ صلیبی» صحنه یی وجود دارد که هریسون فورد به سمت غروب آفتاب می رود. قرار بود این صحنه به معنای پایان ماجراهای ایندیانا جونز باشد و دیگر دنباله یی برای آن تولید نشود اما فشار هواداران و تمایل هریسون باعث شد من و جرج هم وسوسه شویم و به فکر فیلم جدید بیفتیم. تعلل ۱۴ ساله هم دلیلی نداشت جز در دست نداشتن یک فیلمنامه مناسب و به درد بخور که همگی از آن راضی باشیم. تا اینکه بالاخره پای دیوید کوئپ به گروه باز شد و او هم توانست با توانایی های خود ماجراها را به سمتی ببرد که برای همه ما جذاب بود. در ماجرا های جدید طبیعتاً سن ایندی بالا رفته است اما به همان میزان عاقل تر و قوی تر شده است به همین دلیل تصور می کنم ایندی جدید به مذاق هواداران خوش بیاید و آنها را راضی کند. البته مطمئنم تماشاگران جدید هم در کنار هواداران قدیمی به تماشای قسمت چهارم می نشینند چون ایندی در این فیلم تعلقات خانوادگی بیشتری دارد و متناسب با سنش نسبت به اطرافیان خود توجه بیشتری نشان می دهد. با این حال هریسون فورد در فیلم جدید همان هریسون فورد سابق است و به دلیل کهولت سن توانایی های خود را از دست نداده است. در واقع ایندی در قسمت چهارم مانند فیلم های قبل حرکات اکشن انجام می دهد، مبارزه می کند و با خلاقیت های خود تماشاگران را به هیجان می آورد.
جرج لوکاس؛ «ایندیانا جونز و قلمرو جمجمه بلورین» درست همان فیلمی است که من از تماشایش لذت می برم. «مهاجمین صندوقچه گمشده» را هم مانند قسمت چهارم دوست دارم و از تماشایش لذت می برم. قهرمان این فیلم ها از اسطوره یی «واقعی» الهام گرفته شده است که ریشه در فرهنگ ما دارد و مردم با خصوصیات و پس زمینه های زندگی وی به خوبی آشنا هستند. من بر خلاف استیون اسپیلبرگ معتقدم مک گافین در فیلم های ایندیانا جونز اهمیت چندانی ندارد و هر چیزی می تواند باشد. فقط کافی است یک مک گافین جادویی بر کل فیلم بار شود تا شخصیت ها و ماجرا در سایه آن خودنمایی کنند. در فیلم های ایندیانا جونز و نمونه های مشابه آن نباید وقت خود را با پرداختن به مک گافین هدر داد و از اصل های مهم تری مانند شخصیت های فیلم غافل ماند. به همین دلیل «ایندیانا جونز و معبد مرگ» ضعیف ترین قسمت میان این چهار فیلم است چرا که در آن فیلم انرژی و زمان زیادی صرف توضیح دلیل اهمیت سنگ های سانکارا می شود، در حالی که آن سنگ ها ارزشی بیشتر از یک مک گافین ساده ندارند. خوشبختانه در «مهاجمان صندوقچه گمشده» و «آخرین جنگ صلیبی» گرفتار چنین اشتباهی نشدیم و توانستیم فیلم های جذاب تری تولید کنیم. مک گافین در «ایندیانا جونز و قلمرو جمجمه بلورین» شبیه فیلم «دزدان دریایی کارائیب» یک مساله ساده است که انگار دیوی جونز و جک اسپارو برای به دست آوردنش مبارزه می کنند. در مجموعه فیلم های «ایندیانا جونز» بار اصلی بر دوش شخصیت ایندی است و به جای پرداختن به موضوعات دیگر ویژگی های شخصیتی وی باید غنی شود. شخصیت متناقض ایندی به عنوان یک پروفسور باستان شناسی که پایش به ماجراجویی باز می شود جالب ترین نکته است که هرگز نباید فراموش شود. در واقع او از عالم واقع به ماوراءالطبیعه منتقل می شود و همین مساله باعث جذابیت داستان برای تماشاگران می شود. در فیلمنامه فرانک دارابونت این ویژگی ها نادیده گرفته شده بود و به همین دلیل تولید فیلم این همه مدت به تعویق افتاد. دیوید کوئپ نقاط قوت فیلم های ایندیانا جونز را می شناخت و می دانست باید به چه عواملی توجه کند و از کنار چه چیز هایی به آسانی بگذرد. شاید اگر فیلمنامه به دردبخوری به دست مان می رسید زود تر از اینها به سراغ فیلم می رفتیم اما ترجیح دادیم بدون وجود یک فیلمنامه قابل اعتماد پا پیش نگذاریم.

استیون اسپیلبرگ؛

منبع : آتی بان