اصوات دیجیتالی ذهن

احتمالا روزی ذهن ما قادر خواهد بود افکارمان را بدون نیاز به سیم به ماشین های پیرامونمان منعکس نمایند.
فن آوری بی سیم به ما امکان می دهد از طریق موبایل با افرادی که هزاران مایل دورتر از ما هستند صحبت کنیم، بدون نیاز به کابل در فضای اینترنتی جستجو کنیم، و استریوها، دی.وی.دی پلیرها و تلویزیون ها را از راه دور کنترل نماییم. اما هیچ یک از این فن آوری ها بدون فشار دادن دکمه یا دادن فرمان های صوتی عمل نمی کنند. اما زمانی را تصور کنید که ما بتوانیم از راه دور فرمان های خود را از ذهنمان به رایانه ها، ربات ها و دیگر ماشین ها انتقال دهیم.
این آرمان دور از دسترس نیست. ذهن نیز همچون رایانه از واحدهای ریز بسیاری تشکیل شده که در کنار یکدیگر اطلاعات را پردازش می کنند. در حالی که رایانه ها از واحدهای صفر و یک بهره می برند، رگ های عصبی نیز افکار ما را در تکانه های الکتریکی همه یا هیچ کد گذاری می کنند بنابراین اگر رایانه ها و ذهن ها به زبان مشترکی صحبت کنند، این احتمال وجود دارد که حرف هم دیگر را بفهمند.
پژوهشگران امیدوارند که در نهایت با یاری الکترودها به اصوات دیجیتالی ذهن پی ببرند، و نشانه های این اصوات را به رایانه هایی انتقال دهند که قابلیت خواندن کدهای ذهن را داشته باشند و در نهایت از این نشانه ها برای کنترل یک ماشین استفاده کنند. تصور کنید که یک فرد معلول بتواند تنها از طریق افکارش یک بازوی رباتیک را بر روی ویلچر به کار بیندازد. تصور کنید که یک جریان دیجیتالی از یک میکروفن به پرده شنوایی یک انسان ناشنوا انتقال داده شود و در آن جا این جریان به عنوان یک صدای معنا دار دریافت شود.
این آرمان ها دارای یک عنوان رسمی است: رابط های ذهن-ماشین. یک دهه پیش این رؤیاها بیشتر حالتی تصنعی و تخیلی داشتند، اما امروزه این آرمان ها به موضوع روز تبدیل شده اند. در مرکز مهندسی اعصاب در دانشگاه دوک (Duke)، الکترودهایی از طریق جراحی در ذهن چند میمون جاسازی شد تا صرفا از طریق ذهن آن ها، بازوهای رباتیک را به حرکت در آورند. الکترودها از رگ های عصبی که به طور طبیعی موجب حرکت دست ها می شوند، نشانه هایی را ارسال می کنند. یک رایانه، این دستورها را به فرامینی تبدیل می کند که ربات را به حرکت در آورند. این تبدیل با سرعت نسبتا زیادی صورت می گیرد و به قدری پیچیده است که باعث می شود میمون کاری فراتر از حرکت بازویش انجام دهد. در این تبدیل، می توان گیره انتهای بازوی رباتیک را به میزان دلخواه فشار داد.
مهندسان اعصاب در دانشگاه دوک در حال حاضر در صدد هستند که برنامه خود را از میمون ها به انسان ها انتقال دهند. نشریه « جراحی اعصاب »‌ در شماره ژولای ۲۰۰۴ از موفقیت آنان در جاسازی موقتی الکترودها در ذهن افراد داوطلب گزارش داد (‌افراد مورد آزمایش، دارای بیماری پارکینسون و دیگر بی نظمی های رعشه ای بودند). این بیماران سپس به بازی های ویدئویی پرداختند و در همین حال الکترودها نشانه های ذهن را ثبت کردند. دانشمندان برنامه ای رایانه ای تهیه کردند که فعالیت های ذهن در ارتباط با حرکت های متفاوت این فرمان را تشخیص دهد. اولین مرحله، تبدیل فرامین ذهن به فرامین رایانه ای است. در حالی حاضر پژوهشگران دانشگاه دوک می خواهند پژوهش بلند مدتی روی جاسازی الکترودها در افراد معلول انجام دهند.
در شکل کنونی، رابط ماشین ـ ذهن دانشگاه دوک زیبا نیست. کابل ها به جمجمه افراد مورد آزمایش می رسد. این طرح نه تنها زشت است، بلکه غیر بهداشتی نیز هست. چرا که باز کردن ذهن برای جا سازی سیم ممکن است منجر به عفونت شود. مهندسان اعصاب در دانشگاه دوک امیدوارند رابط ذهن ـ ماشین را بدون سیم بسازند. در این صورت، الکترودهای پنهان شده در ذهن پیام هایی را به تبدیل کننده جاسازی شده در جمجمه می فرستند و تبدیل کننده نیز این پیام ها را به صورت امواج رادیویی به یک دریافت کننده متصل به پوست سر می فرستد. سپس دریافت کننده این امواج را به یک رایانه بسیار کوچک روی کمربند فرد مورد نظر انتقال می دهد. این ابزار بدون نیاز به سیم، فرامینی را به یک بازوی رباتیک یا ماشین های دیگر ارسال می کند.
در صورتی که برای انتقال نشانه ها از ذهن نیازی به کابل نباشد، ضرورتی نیز برای دسترسی به کابل نیست می توان این نشانه ها را از طریق اینترنت به ماشینی در هزاران مایل دورتر انتقال داد. این نشانه ها را از طریق ماهواره می توان به مریخ هم ارسال کرد این احتمال را هم در نظر داشته باشید که الکترودهای جاسازی شده در مراکز زبانی ذهن، بدون نیاز به سیم صداهای درونی را به هزاران مایل دورتر ارسال کنند می توان این صداها را به شخصی در نزدیکی خود فرستاد که الکترودهایی در مراکز شنواییش جاسازی شده است. می توان اسم این کار را تله پاتی نامیده و اگر هم نگاهی نا امید کننده به آینده دارید، آن را کنترل ذهن تلقی کنید.
میان آخرین مراحل فن آوری و این احتمالات موانع بزرگی وجود دارد. این حقیقت که دانشمندان بتوانند از نشانه های ذهن رمز گشایی کنند هیچ تضمینی نمی دهد که نشانه های دیگر نیز به آسانی کنترل شوند. برای چالش های سخت افزاری همچون دادن نیروی بیشتر به تبدیل کننده های داخلی باید چاره ای اندیشیده شود. جاسازی الکترودها در ذهن هنوز نیاز به جراحی دارد، حتی اگر کسی بتواند رگ های عصبی را از بیرون نظارت نماید. از سوی دیگر، یک دهه پیش تعداد کمی تصور می کردند که اینک میمون ها از طریق ذهنشان ربات ها را به حرکت در آورند. هنگامی که پای فن آوری به میان می آید، دور از خرد است که علیه آینده شرط بندی کنیم.

منبع : شبکه فن آوری اطلاعات ایران