به تمسخر گرفتن هالیوود

فیلم جدید بری لوین سون که «آنچه تازه اتفاق افتاد» (یا «تازه اتفاق افتاد») نام دارد و اولین نمایش بین المللی اش را در جشنواره اخیر کن فرانسه تجربه کرد و بزودی در سطح جهان هم اکران عمومی خواهد شد، نگاهی طعنه آمیز به هالیوود و چرخه های کار در آن و ادغامی از ژانرهای کلی درام و کمدی است و بیننده ها، ارتباطی سریع با آن برقرار می کنند.
فیلم براساس خاطرات ارت لینسون ساخته شده که خود از تهیه کننده های مشهور و قدیمی هالیوود است و رل اصلی را رابرت دونیرو بازی می کند که در این فیلم یک تهیه کننده حرفه ای و مشهور سینما است که دچار مشکلاتی عمده در کارش شده و از یک بحران خارج نشده، وارد بحرانی دیگر می گردد. شون پن و بروس ویلیس هم سایر بازیگران عمده این فیلم هستند. دونیرو رل بن را بازی می کند که در دنیای حرفه ای همان طور که قبلاً گفتیم یک تهیه کننده به دردسرافتاده فیلم های سینمایی است و در زندگی خصوصی اش مردی شکست خورده که حالا باید مخارج دو همسر قبلی خود و خانواده هایشان را بپردازد و با کارگردانی سر و کله بزند که دائماً قرص و دارو می خورد و حال عادی ندارد و حرف های رئیس استودیویی را هضم کند که می گوید او باید فیلم جدید در دست تولیدش را به کلی عوض کند و تغییراتی اساسی را در آن اعمال دارد و بازیگر اصلی فیلم را نیز مجاب کند که چون رل یک قهرمان شکست ناپذیر اکشن را ایفا می کند و زمین و زمان را در هم می کوبد(!) مقداری خودش را تمیز و روبراه کند و این قدر کثیف و نامرتب در مجامع و سر صحنه ظاهر نشود.
همه اینها راه ها و وسایل مناسبی است تا یادآوری شود پروسه های فیلمسازی در هالیوود اینک چگونه است و چه کلک ها و روال های عجیب و مسخره و پر ریایی در آنجا حکم می رانند و از چه طریق مسائل مالی بر هر چیز دیگری سایه می اندازند و ستاره های پرافاده، رؤسای زیاده خواه استودیوها و تهیه کننده های جاه طلب، فیلم ها را از مسیر عادی خود و آنچه باید، خارج می کنند و به سمت و سوی دلخواه می کشانند و سر آخر چیزی را به روی پرده می فرستند که تشابه زیادی با آنچه سناریست و کارگردانان در ابتدا در ذهن داشتند، ندارد و حتی از تحمیل خواسته سینماروها به سازندگان فیلم ها می گوید.
لینسون می گوید: «هالیوود برخلاف آنچه تبلیغ می شود، مکانی است که ساکنان آن با تردید و ترس از دست دادن جایگاه خود در این حرفه زیست می کنند و هرگز خیال راحتی ندارند. شاید باور آن برای کسانی که در هالیوود نیستند، سخت باشد اما اینجا سرشار از کسانی است که می ترسند درجه و ارزش هنری خود را از دست بدهند و با چنین بیمی روزگار می گذرانند و در نتیجه هرگز آسایش ندارند. این ترس حتی به حدی است که افراد بسیار مشهور نیز هر لحظه آن را حس می کنند و تصورشان این است که ناگهان به آنها گفته شود که باید پی کارشان بروند. فکر نکنید معروف ترین و معتبرترین ها نیز از این ترس مبرا هستند. آنها هم این بیم را دارند و حس می کنند که هر روز امکان دارد در سلسله مراتب هنری و در دنیای حرفه ای تنزل کنند و جایگاه قبلی خود را از دست بدهند.» دونیرو که سال ها است رل های تراژیک و فیلم های جدی خود را کمتر و شمار فیلم های کمدی و ملایم اش را بیشتر ساخته است، می گوید از ایفای رل بن لذت برده زیرا ادغامی مناسب از وجوه کمیک و تراژیک بوده و اصول درام و غیردرام را با هم آمیخته است. «چنین ادغامی را همیشه دوست داشته ام و مشابه این را در فیلم های ایتالیایی به وفور دیده ایم. شماری از فیلم های برتر ایتالیایی طی دهه های اخیر ادغامی از این دو خصلت بوده اند. شاید بعد از این همه سال من موقعیتی مستحکم تر از بسیاری از بازیگران و کارگردانان و کل دست اندرکاران این حرفه داشته باشم. اما من نیز نگرانی های خود را دارم و یقیناً در این حرفه هیچ چیز شکلی ایده آل ندارد و نمی توان مسائل موجود را بی نقص دانست. وقتی در هالیوود کار می کنید، همیشه این نگرانی را دارید که در درجه اول رل محوله به شما را به خوبی ایفا کرده اید یا خیر و آیا برای فیلم بعدی استودیو نیز مدنظر قرار دارید یا نه و اگر تهیه کننده هستید، آیا به بازیگران دلخواه و مورد نیازتان برای آن فیلم دستیابی پیدا خواهید کرد یا نه. همه این مسائل حتی برای شناخته شده ترین و معتبرترین هنرمندان هم در هالیوود وجود دارد. گاهی اوقات در صنعت فیلمسازی در هالیوود همه چیز به یک بازیگر خاص و هنرپیشه نخست فیلم تان وابسته می شود و این که می توانید رضایت او را برای بازی در فیلم تان بگیرید و یا خیر و وقتی هم که گرفتید، باید نگران این باشید که حقیقتاً می آید یا نه. خود من بارها این وضعیت را برای فیلم هایی که در آنها بازی داشته ام و برای کارگردانان و تهیه کنندگان فیلم ها ایجاد کرده ام. یعنی آنها مدتی قابل توجه صبر کرده اند تا من به آنان بگویم که آمدنی هستم یا نه و با آنها همکاری می کنم یا خیر.»
فیلم «تازه اتفاق افتاد» اضافه بر مسخره کردن بنیادهای کاری در هالیوود حتی جشنواره کن را نیز به تمسخر می گیرد زیرا در قسمتی از آن عنوان می شود که فیلم تهیه شده توسط کاراکتر دونیرو به بخش مسابقه این فستیوال راه یافته و آنگاه یکی از دستیاران کاراکتر دونیرو خطاب به او می گوید: «می دانی چرا ما را پذیرفته اند، زیرا اسم بازیگران مشهور و پرشمار فیلم را شنیده اند و فکر می کنند که لابد فیلم خوب و موضوع دهان پرکنی است. خوشبختانه آنها فقط یک کلیپ ۵دقیقه ای از فیلم را دیدند و گول خوردند، وگرنه امکان نداشت گذارمان به آنجا بیفتد!»
وقتی این قسمت از دیالوگ فیلم بری لوین سون در کن پخش شد، فرانسوی هاو آگاهان به چند و چون جشنواره نخست فیلم دنیا و تماشاگران دو دهه اخیر فستیوال زیر خنده زدند، زیرا می دانستند لوین سون و دستیارانش به هدف زده اند. مجریان کن به واقع چند سالی است که در تضاد با ادعاهای خود در هر نوبت چند فیلم پرزرق و برق هالیوودی را به آنجا می کشانند و آنها را به اصطلاح به عنوان اجناس فاخر خود رو می کنند و در جوار آنها مثل معمول کارهای موج نوی اروپایی و سینمای غیروابسته به هالیوود و کارهای پرارزش را هم به نمایش می گذارند اما نمایش کارهای هالیوودی را به عنوان نشانه ای از تأیید جشنواره همواره در دستور کار خویش دارند.
حسن فیلم جدید لوین سون که در سال های ۱۹۸۷ تا ۹۷ در اوج بود و کارهای پر سر و صدایی مثل «صبح بخیر ویتنام»، «مرد بارانی»، «آوالون» و «سگ را بجنبان» را ساخت نگاه تمسخرآمیز به بنیادهای کاری در هالیوود و رو کردن ضعف های حقیقی این شهر جعلی رؤیاسازی در لفافه شوخی و بذله گویی و تشریح زندگی آدم هایی است که حتی به رغم مطرح بودن در هالیوود، مهره ای بیش در دست استودیوها نیستند و اختیاری از خویش ندارند. چرخه های بزرگ تبدیل کردن فیلم و سینما به وسیله تحمیق مردم و حتی توجیه حرکات غلط و تمایلات استعمارگرانه و رویکردهای جنایتکارانه دولت های غربی و بویژه امریکا نیز جزو اولویت های کاری این استودیوها است.

وصال روحانی
منبع: Empire

منبع : روزنامه ایران