ما و سوم تیر

سوم تیر ماه ۱۳۸۴ همان روزی است که دکتر احمدی نژاد از جانب مردم به سمت ریاست جمهوری انتخاب شد و عملا رییس جمهوری اصولگرا سکاندار عرصه اجرایی کشور شد.
با نگاه به مقطع انتخابات خصوصا در مرحله دوم آن به روشنی دیده می شد تفکری لیبرالی و اصلاح طلبان داخلی به علاوه برخی از اپوزیسیون های داخل کشور تلاش وسیع تبلیغاتی انجام دادند تا کاندیدای اصولگرایان مورد اقبال مردم واقع نشود اما قرار گرفتن دکتر احمدی نژاد در مقابل آقای هاشمی رفسنجانی و حمایت قاطع اصولگرایان و جریان پر تعداد ارزشی از آقای احمدی نژاد موجب شد تا ایشان در جذب آرا، از رقیب خود پیشی بگیرند.
تحلیل جامعه شناختی سوم تیر و حوادث و اتفاقات قبل از آن گویای این واقعیت بود که مردم خواستار تغییر در وضعیت موجود بودند. وقتی هر روز با انبوهی از گفتمان سازی ها و شعارپردازی های کاذب روبه رو می شدند و رفتار دوگانه مدعیان اصلاح طلبی را می دیدند و به نیکی دریافته بودند که چه افرادی با شعار اصلاحات و اصلاح طلبی سرکار آمدند اما برای مردم اقدامی انجام نداده اند و فقط به دنبال حزب و گروه بازی بودند، دسته سیاسی خود را تحکیم کردند به دنبال چهره ای بودند تا با نفی گروه بازی ها و شعارسازی و حرف بازی های مرسوم بتوانند با انتخاب او فضای جدیدی از روحیه خدمت و تلاش را رقم بزنند.
تفکر اصولگرایی که در قالب شورای دوم شهر تهران و فعالیت های صادقانه در شهرداری تهران رقم خورده بود اینک می رفت تا با گسترش خود بتواند کل فضای کشور را یک فضای خدمت و تلاش و ایجاد حس و روحیه سازندگی نماید.
سوم تیر ماه بیشترین نقش و شباهت خود را با شعارهای انقلاب و نسبت متعالی خویش را با ارزش های دفاع مقدس جست وجو می کرد چرا که پیروزی دکتر احمدی نژاد رای مردم به شعارهایی بود که وجه بارز آن تاکید بر آرمان های انقلاب اسلامی در سال ۵۷ بود.
همان طور که سوم تیر حماسه ساز بود و توانست پیروزی ارزش های انقلابی بر سیاست های لیبرالی و تفکر لیبرال دموکراسی باشد، سوم تیر دشمنانی نیز دارد. آنجا که شعار عدالت به عنوان محور قرار می گیرد ممکن است دوستانی با چند دهه سابقه آشنایی در برابر شما قرار گیرند و مدعی شوند و ما امروز به صورت عیان نوع اندیشه و تفکراتی را می بینیم که علی رغم سوابق فراوان به نوعی در برابر اجرای عدالت ایستادگی می کنند.
نسبت ما و سوم تیر باید نسبت ما و اجرای عدالت باشد و عدالت دوست ، رفیق و هم جناح و گروه و هم دسته نمی شناسد.
همین که شعار اجرای عدالت سرداده می شود و نوع نگاه ها و رفتار معطوف به اجرا و گسترش عدالت در فضای کشور می باشد ارزشی بس عمیق و پایدار دارد.
چه بسیار سیاسیونی بودند که شعار ایران تهران نیست را سر می دادند ولی عملا فضای فعالیت سیاسی و اقتصادی و سازندگی آنها معطوف به تهران بود اما در دولت نهم دامنه سازندگی و تلاش به کل جغرافیای ایران گسترش یافت و نباید اهمیت چنان کاری را دست کم گرفت.
هر دولتی از ضعف ها و قوت هایی برخوردار است و آنچه مهم است این می باشد که سوگیری و جهت گیری آن به سمت عدالت و عدالت گستری باشد و قطعا هم می دانیم که اجرای عدالت باید از نزدیکان و اقربا شروع شود و معیار برای سنجش عدالت گستری بررسی اجرای عدالت از نزدیکان و هم جناحی ها و اقربا می باشد.
یقینا برای اجرای عدالت باید از همه گروه ها و افراد وفادار به انقلاب و امام و رهبری مدد جست و با ایجاد فضای نقد درون گفتمانی بتوان با یک راهکار روشن برای اجرای عدالت رسید چرا که مهمترین مشخصه دولت نهم اجرای عدالت است.

دکتر محمدرضا جمالی

منبع : روزنامه جوان