ورزش چگونه خلق و خو را بهتر می کند؟

یکی از دوستانم که روان شناس است، قصد داشت تز دکترای خود را درباره این که بعد از متوقف شدن تمرین یک فرد چه روی می دهد، بنویسد. او در جستجوی ۳۰ نفر ورزشکار بود که در بلند مدت تمرین کرده باشند و موافقت کنند که به مدت ۸ هفته تمرین خود را متوقف کنند. او نتوانست کسانی را بیابد که داوطلب این کار باشند و باید این مطالعه را کنار می گذاشت.
افرادی که منظم تمرین می کنند، از نظر جسمی و روحی به تمرین معتاد می شوند.
این حالت، اعتباد مثبت نامیده می شود، زیرا نتایج آن ثمربخش است. چنین افرادی حالت طبیعی بالایی دارند، یعنی آرامترند، فشار عصبی کمتری را تحمل می کنند و در مقابل فشار و ناراحتی زندگی روزمره کمتر آسیب می پذیرند. آنها قادرند تمرکز جدی تری داشته باشند، در درس و کار بهتر عمل کنند و در شب عمیق تر بخوابند. تجربه خود من نمونه ای برای تاثیر موضوع بالاست.
در ۲۰ دقیقه اول، از خود سوال می کنم چرا در حال زجر داده خویش هستم؟ بعد از ۳۰ دقیقه کم کم احساس رضایت به من دست می دهد و اضطراب و فشار عصبی و ترس ناپدید می شود.
ظرف ۴۰ دقیقه تمام عقاید نادرست از ذهنم خارج می شود. بعد از یک ساعت حرکت بی وقفه، به رضایت کامل می رسم.
برخی ها این حالت را رسیدن به قله مافوق می نامند. بعد از دویدن، انسان جدیدی می شوم که در حالت روح بخشی که از ۶ تا ۲۴ ساعت طول می کشد نه خستگی می شناسد و نه اضطراب. دوچرخه سواران، کشتی گیران، شناگران، تنیس بازان و بسکتبالیست ها نیز این حالت مافوق را از تمرین تجربه می کنند. مطالعات بالینی فراوان نشان می دهد که تمرین خلق و خو را بهبود می بخشد و باعث بهره مند شدن از احساس بهتر بودن می شود.
هربرت دو مدیس، استاد باتجربه تربیت بدنی، کشیدگی عضلانی را در برخی موارد بعد از این که نیمی را به تمرین درآورده بود و نیمی دیگر را داروهای آرامبخش داده بوده، مورد آزمایش قرار داد. او دریافت تمرین ناچیزی مانند ۱۵ دقیقه پیاده روی بیش از آرام کننده سبب تمدد اعصاب می شود. دکتر ویلیام پی مورگان استاد روان شناسی دریافت تمرین خواب را کاهش می دهد.
تام کورتن استاد تربیت بدنی، پرسشنامه هایی را برای ۲۵۰۰ ورزشکاری که گفته بودند از هنگام آغاز تمرین انرژی بیشتر و فشار عصبی کمتر داشته اند، فرستاد. دانشمندان دقیقا قادر به توضیح این مساله نیستند که چرا یا چگونه تمرین کار بالا را انجام می دهد. برخی محققان فکر می کنند علت این حالت سطوح افزایش یافته نورآدرنالین در مغز است.
نورآدرنالین هورمونی است که برای انتقال پیامهای مغز در امتداد اعصاب معین در بدن ضروری است.
افرادی که شاد به نظر می رسند، سطوح بالایی از نورآدرنالین در دستگاه گردش خون دارند، در حالی که افراد افسرده سطوح پایینی از این ماده را دارند.
این اختلاف هیچ جا همچون وجود یک بیماری روانی که در آن حالت بیمار بین شادی و افسردگی در نوسان است، به روشنی نمایش داده نشده است. در طول حالت شادی سطح نورآدرنالین بیمار بالا می رود و در حالت افسردگی این سطوح بسرعت پایین می آید.
دانشمندان نمی دانند آیا نورآدررنالین علت تغییر خلق است یا نتیجه آن. دکتر رابرت اس براون و دکتر فردگووین مشغول تلاش برای تشخیص این موضوع هستند که آیا سطح نورآدرنالین با ورزش افزایش می یابد. اگر این سطوح بالا رود، تئوری نورآدرنالین ممکن است توضیح دهد که چرا شما پس از تمرین از احساس خوبی بهره مند می شوید.

دانیال تارمست

منبع : علوم ورزشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد پرند