کاریزمای فیل بزرگ

وقتی چلسی پس از اخراج ژوزه مورینیو یکی پس از دیگری بازی ها را با پیروزی پشت سر می گذاشت، توضیح این که چرا آورام گرانت در این سمت باقی نخواهد ماند برای کسانی که تجربه حضور این مربی را نداشتند بسیار دشوار بود. او مورینیو نبود و نشانی از آن کارنامه درخشان در وجودش دیده نمی شد اما چلسی همچنان پیش می رفت و توانست خود را به عنوان مدعی جدی لیگ برتر و لیگ قهرمانان مطرح کند. در این میان مشکلی لاینحل وجود داشت و آن این که به نظر بسیاری آورام گرانت در اصل آوراژ گرانت(گرانت متوسط) بود و از نظر وجهه اجتماعی و مقبولیت میان طرفداران با سلف پرتغالی خود قابل مقایسه نبود. مقابل خبرنگاران می نشست و از آنها می خواست درک خود را از بازی تیمش بیان دارند، هیچگاه به سؤالات فنی و دقیق خبرنگاران پاسخی شایسته نداد و هرگز نتوانست نیازهای آنان را برآورده کند.
او می توانست به راحتی انگلیسی صحبت کند اما قدرت برقراری ارتباط نداشت همان عاملی که در زمین تمرین هم میان او و بازیکنان وجود داشت و نمی شد بوی مدیریت و کاریزما را از رفتار او حس کرد و جای تعجب نیست اگر گرانت جای خود را به لوییز فیلیپه اسکولاری داد تا مالک جاه طلب چلسی با هدایت این مربی برزیلی خود را به آرزوهایش نزدیکتر ببیند. این مربی برزیلی در آخرین کنفرانس خبری خود و در طول ۲۰ ثانیه کاری کرد که گرانت نتوانسته بود در طول ۶ ماه انجام دهد، او با روشی انسانی با مسائل باشگاه برخورد می کند: جان تری به دفترش آمده بود تا خود را معرفی کند اما اسکولاری گفت نیازی به معرفی نیست و او را به خوبی می شناسد.
همچنین این مربی از این که بار دیگر اشلی کول و جو کول را در ترکیب تیم خود دارد و آنها از مصدومیت جزیی خود با موفقیت رهایی یافته اند، ابراز خوشحالی کرد. خودش می گوید زبان انگلیسی را به خوبی گرانت بلد نیست اما بسیار بهتر از او ارتباط برقرار می کند، تأکید می کند روشش این گونه نیست که یک رقابت را بر دیگری ارجح بداند و بر این باور است که چلسی باید هر تورنمنتی را که در آن شرکت می کند، به دست آورد. برای روشن بیان کردن این واقعیت به رکوردرهای خبرنگاران حاضر اشاره می کند و می گوید:«این جام اتحادیه باشگاه های انگلیس است و این لیگ قهرمانان اروپا. اگر من به بازیکنان بگویم لیگ قهرمانان مهمتر از جام اتحادیه است آنها فقط خود را برای این رقابت ها آماده می کنند و این به نظر من درست نیست. من به آنها می گویم که همه رقابت ها مهم هستند و فکر می کنم کار درست هم همین باید باشد. از حالا نباید به پیکارهای اروپایی فکر کرد هروقت در آن حاضر شدیم به آن می اندیشیم.»
نارضایتی از کار خود و تواضع دو بخش مهم از کار اوست. از او پرسیده شد که آیا یک مربی خاص است مانند مورینیو که به خود لقب «آقای خاص» داده بود اسکولاری پاسخ داد برای خانواده و دوستانش خاص است و البته به عنوان مربی. شاید بهترین بخش این کنفرانس تعریف و تمجید «فیل بزرگ» از خوش رفتاری و اتحاد و انسجام میان بازیکنان چلسی بود.
البته ما هنوز نمی دانیم که آیا او می تواند در رده باشگاهی و در یکی از دشوارترین لیگ ها درخششی مشابه را تکرار کند یا نه اما اطمینان داریم که او خوش فکر، جذاب، احساسی و نازک طبع است. او می گوید بزرگترین مشکل چلسی نداشتن حرفه ای گری است و شاید یکی از وظایف دشوارش تقویت روحیه تیمی نسبت به زمان مورینیو و گرانت است هر چند که درباره جذابتر بودن این تیم ها تردید جدی وجود دارد.
اسکولاری به تمام معنی یک مصلحت گراست که قهرمانی بیش از هر چیز برایش اهمیت دارد اما باید برای این کار رضایت رومن آبراموویچ را به دست آورد. این قضیه تا حد زیادی به ماهیت روابط اسکولاری و مالک باشگاه ربط دارد، در واقع مورینیو همه چیز را در استمفوردبریج کنترل کرد جز آبراموویچ را. هنگامی که اسکولاری ناآگاهانه گفت که خرید بازیکنان جدید توسط رییس باشگاه برایش اهمیتی ندارد این اختلافات شروع شد اما برخی مشاوران رسانه ای در صدد اصلاح برآمدند و قضیه را رفع و رجوع کردند و به اسکولاری جایگاه مالک باشگاه و بزرگترین تصمیم گیرنده را خاطرنشان کردند.
البته مربی و رییس تا کنون دوبار ملاقات داشته اند و طرف برزیلی نسبت به اجرای خواسته هایش خوش بین است:«در دیدار دوم ما درباره چلسی صحبت کردیم و او به من گفت که چلسی را به عنوان یک تیم و یک گروه می خواهد و به دنبال آن است که چلسی خوب بازی کند و برنده شود. او به من نگفت که کدام بازیکن خوب است و کدام نه.»
در آخرین بخش واپسین کنفرانس مطبوعاتی اسکولاری به یاد آورد که با چه استرسی به لندن و چلسی آمده است:«شنبه وارد انگلیس شدم و یکشنبه شب به چلسی رفتم. با کارکنان و محیط آشنا شدم، وحشت بر من مستولی شد اما بعد از آن به خود می گویم من اینجا هستم تا خوب کار کنم و به اهدافم برسم. حالا احساس می کنم بهترین پست دنیا را در اختیار دارم، مربیگری چلسی.»
● مربیان خارجی موفق در لیگ برتر
▪ آرسن وانژه(فرانسه) آرسنال ۱۹۹۶ تا کنون
وانژه دوبار توانسته با آرسنال، دوبل لیگ برتر و جام حذفی را به دست آورد(۱۹۹۸ و ۲۰۰۲) ضمن این که یک بار دیگر هم قهرمان لیگ شده (۲۰۰۴) و ۲ قهرمانی دیگر هم در جام حذفی کسب کرده است (۲۰۰۳ و ۲۰۰۵).
▪ رود گولیت(هلند) چلسی ۱۹۹۸-۱۹۹۶
در نخستین فصل حضورش اولین مربی غیر بریتانیایی بود که موفق به فتح جام حذفی انگلیس شد اما به دلیل اختلاف نظر با هیات مدیره اخراج شد.
▪ جان لوکا ویالی(ایتالیا) چلسی ۲۰۰۰-۱۹۹۸
ویالی به عنوان بازیکن- مربی جانشین گولیت شد و در نخستین فصل قهرمان جام برندگان جام اروپا و جام اتحادیه شد، سال بعد سوپرجام اروپا را به دست آورد و در سال ۲۰۰۰ قهرمان جام حذفی شد اما پس از گذشت ۵ هفته از فصل ۲۰۰۱-۲۰۰۰ اخراج شد.
▪ ژرار هولیه (فرانسه) لیورپول ۲۰۰۴-۱۹۹۸
هولیه جام حذفی، جام اتحادیه و جام یوفا را با لیورپول در سال ۲۰۰۱ به دست آورد و سوپرجام اروپا و جام اتحادیه را در سال ۲۰۰۳ کسب کرد اما شکست در قهرمانی لیگ به کناره گیری اش انجامید.
▪ ژوزه مورینیو(پرتغال) چلسی ۲۰۰۷-۲۰۰۴
در سال ۲۰۰۵ چلسی را به قهرمانی جام اتحادیه و نخستین قهرمانی لیگ پس از ۵۰ سال هدایت کرد، فصل بعد هم قهرمان لیگ برتر شد و در فصل سوم جام اتحادیه و جام حذفی را از آن خود کرد تا این که در ماه سپتامبر سال ۲۰۰۷ به دلیل اختلاف نظر با آبراموویچ چلسی را ترک کرد.
▪ رافائل بنیتس (اسپانیا) لیورپول ۲۰۰۴ تاکنون
بنیتس در نخستین فصل حضور در لیورپول قهرمانی لیگ قهرمانان را به دست آورد، بعد سوپرجام اروپا را کسب کرد و در سال ۲۰۰۶ هم جام حذفی را برای قرمزها به ارمغان آورد.
▪ خوانده راموس (اسپانیا) تاتنهام ۲۰۰۷ تا کنون
به جای مارتین یول مربی تاتنهام شد و خیلی خوب شروع کرد، با شکست ۲- یک چلسی در فینال جام اتحادیه قهرمانی را به وایت هارت لین آورد.

منبع : روزنامه ایران ورزشی