چرا به نام رهبری؟

نمایندگان مجلس به دلیل آنکه اعضای آن منتخبان مردم هستند، نماد استقلا‌ل و آزادی کشور شناخته می‌شوند. حفاظت از این جایگاه وظیفه نمایندگان است. در هفته گذشته و در مساله رای اعتماد به پیشنهاد رئیس‌جمهور برای وزارت کشور، مناقشه‌ای رخ داد که رئیس‌جمهور از قول رهبری برای رای دادن به وزیر کشور مایه گذاشت و بعد کیهان آن نقل‌قول را مخدوش دانست و به صورت خیلی تفصیلی در مورد نوع اظهارنظر‌های ایشان که یا موافقت است، یا مخالفت است و یا عدم مخالفت، مطلب نوشت و اضافه کرده بود که در این مورد رهبری عدم مخالفت خود را گفته‌اند و این با موافقت فرق دارد. این مناقشات در ادامه با عکس‌العمل کم‌سابقه دفتر مقام معظم رهبری مواجه شد که با صدور بیانیه‌ای رسمی، دو طرف را مورد ملا‌مت ضمنی قرار داد.
مفهوم و محتوای این مناقشه این بود که نمایندگان تردید داشتند که آیا رهبری با این وزرا اعلا‌م موافقت کرده‌اند یا نه و اگر اعلا‌م نظر کرده‌اند، آیا ایشان اعلا‌م موافقت نموده‌اند یا فقط عدم مخالفت داشته‌اند و نهایتا عده‌ای از نمایندگان مجلس اعلا‌م کردند که تصورشان موافقت رهبری بوده است و اگر می‌دانسته‌اند فقط نظر رهبری عدم مخالفت بوده است، رای به وزیر کشور پیشنهادی نمی‌دادند. این در حالی بود که که در همان جلسه علنی علیه وزیر پیشنهادی حتی از سوی افراطیون اصولگرا نظرات تندی مطرح شده بود و وزیر مربوطه به تقلب و جعل و مشکلا‌ت دیگر اجرایی و اقتصادی - فارغ از راست و دروغ بودن آن - متهم شده بود. وظیفه نمایندگان مردم این است که لا‌اقل تا جایی که حکم و دستور مستقیم و علنی از سوی رهبری نیامده است، به نظر و رأیی که به آن رسیده‌اند عمل نمایند و این را عامل اقتدار نظام و رهبری بدانند. شاید به همین دلیل بوده است که تاکنون در موارد مختلفی در ادوار گوناگون، وقتی نمایندگان به صورت غیرعلنی و انفرادی نظر ایشان را در مورد مسائل گوناگون و یا در مورد افراد استفسار کرده‌اند، عمدتا ایشان ابا داشته‌اند که اعلا‌م نظر نمایند زیرا بر اساس همه مبانی شناخته‌شده، مجلس مستقل، خدمت بیشتری به نظام و رهبری می‌تواند انجام دهد. این استقلا‌ل رای البته منافاتی با میزان علا‌قه و ارادت نمایندگان به رهبری ندارد.
جدای از فضای موجود، این مناقشه که برای اولین بار به این شکل علنی صورت پذیرفت که مجلس اعلا‌م کند برای دادن رای به نظر خصوصی رهبری احتیاج دارند و اگر می‌دانستند نظر ایشان به جای موافقت با نظر رئیس‌جمهور، عدم مخالفت بوده رای نمی‌دادند، خیلی دور از شأن جمهوری اسلا‌می و استقلا‌ل نمایندگان بود و از بدترین مناقشاتی بوده که به جایگاه نظام جمهوری اسلا‌می و مجلس و نمایندگی مردم خدشه وارد کرد. جایگاه رهبری بر اساس قانون اساسی مشخص است. اگر رئیس‌جمهور با ایشان در مورد وزرا مشورت می‌کند، طبیعتا نظر مشورتی ایشان را می‌گیرد تا آن گزینه حتی مقبول و مورد موافقت رهبری را به مجلس معرفی کند تا اگر نمایندگان مردم بر حسب وظیفه قانونی‌ای که دارند، او را صالح دانستند به او رای دهند.
اگر رهبری می‌خواستند این سیستم را نادیده بگیرند، طبعا از راه‌های مختلف بر اساس اختیاراتی که دارند، استفاده می‌کردند.
لا‌بد رهبری نظام نیز نمی‌پسندند که افراد مختلف در پست‌های گوناگون برای اظهارنظر در مورد آنچه که وظیفه قانونی‌شان است، دنبال این باشند که آیا نظر ایشان <موافقت> بوده یا <عدم مخالفت> و یا حتی <مخالفت.> این مساله در مورد کسانی که به‌طور مستقیم از سوی مردم برای یک وظیفه مشخص انتخاب شده‌اند، دوچندان پراهمیت می‌شود.
در صورتی که هر دستگاهی وظیفه قانونی خود را انجام دهد و به‌خصوص نمایندگان مردم آزادانه رای خود را عملی نمایند، نظام قدرتمند شکل می‌گیرد و همین نقطه قوت رهبری نظام نیز می‌شود.حتی به یاد دارم که رهبری در مواردی نظر خاصی داشته‌اند و آن نظر به نوعی به مجلس در دوره‌های قبل منتقل شده است، اما تاکید بر این بوده که این تنها نظر رهبری است.
و دستور نیست و مهم‌تر آنکه به دلیل همین ملا‌حظه، نظر رهبری اعلا‌م نمی‌شده تا در افکار عمومی داخلی و خارجی به استقلا‌ل رای نمایندگان خدشه‌ای وارد نشود. البته جایی هم که مثل قانون مطبوعات در ابتدای مجلس ششم، رهبری می‌خواسته‌اند نظر خود را اعلا‌م نمایند نیز راسا تصمیم گرفته‌اند و آن را علنی کرده‌اند. حتی در همین مورد هم معتقدم اگر رهبری باور داشتند که با پیام غیرعلنی، امکان از دستور خارج کردن قانون مطبوعات وجود داشت، آن را علنی نمی‌کردند. کسانی که در همین مجلس با اعلا‌م نظر و نقل‌قول صریح رئیس‌جمهور از قول رهبری به وزیر مربوطه رای ندادند، نه جزو مخالفان رهبری بودند و نه حتی مورد ملا‌مت رهبری قرار گرفتند. به گمان من افتخار هر کشوری و افتخار رهبری آن به داشتن مجلس مستقل و شجاع است که وظایف خود را به خوبی انجام دهند و رهبری را در چنین محذوراتی قرار ندهند و نشان دهند که نمایندگان مردمند. اگر البته خودشان باور داشته باشند که نمایندگان مردمند. ‌

محمدعلی ابطحی

منبع : روزنامه اعتماد ملی