فوتبال المپیک، عرصه ای برای اثبات ارزش ها

فوتبال المپیک یکی از رشته های این تورنمنت بزرگ ورزشی جهان است که تصور می شود که کیفیتش در آینده نسبت به اکنون نه تنها دچار رشد بلکه رو به افت حرکت می کند. یکی از دلایل اصلی که می توان برای اثبات ادعای فوق آورد و عدم تمایل باشگاه ها (مخصوصا تیم های بزرگ اروپایی) مبنی بر دادن مجوز به بازیکنان ۲۳ سالشان برای حضور در المپیک است.
جام جهانی فوتبال همواره عرصه ای بزرگ و با شکوه برای تجلی استعدادها و افزایش شهرت و اعتبار بازیکنان این رشته ورزشی بوده است. اما نگرش باشگاه ها در مورد المپیک دست عکس این مطلب است و به نظر می رسد که اکثر باشگاه ها نظر چندان مثبتی به راهی شدن بازیکنانشان به این رویداد بزرگ ورزشی جهان ندارند. خارج بودن زمان بندی فوتبال المپیک از عده نهادهای مرتبط با این رشته همچون فیفا و از سوی مقارن بودن زمان برگزاری آنها با شروع لیگ های اروپایی از جمله دلایل اصلی به شمار می روند که نظر بسیاری را از باشگاه ها را در مورد حضور بازیکنانشان در المپیک تغییر داده است. برزیل و آرژانتین دو نماینده مقتدر امریکای جنوبی که هر دو در بازی های المپیک حضور خواهند داشت هر دو از سهمیه مجاز ۳ بازیکن بزرگسال بالای ۲۳ سال خود استفاده می کنند. اگرچه طبق مقررات فیفا باشگاه ها هیچ اجبار و تعهدی برای رها گذاشتن این دسته از بازیکنان برای حضور در المپیک ندارند. بحث و جدل واقعی میان باشگاه ها و تیم های ملی راه یافته به المپیک در مورد بازیکنان زیر ۲۳ سال و آنهایی که از سال ۱۹۸۵ به بعد متولد شده اند است.
لیونل مسی ستاره آرژانتینی بارسلونا یکی از آن بازیکنانی بود که درکشاکش میان سران بارسلونا و آرژانتین قرار گرفته بود تا آنکه فیفا با وضع قانون جدید باعث شد او سرانجام راهی پکن شود. بر طبق این قانون که باشگاه ها موظف شدند به بازیکنان زیر ۲۳ سال خود اجازه حضور در بازی های المپیک را بدهند علاوه بر مسی برخی دیگر از بازیکنان جوان مانند دیگو، مهاجم برزیلی وردربرمن نیز شانس بازی در المپیک را به دست آورند. دیگو پس از آنکه توانست به اردوی تیم ملی برزیل برای سفر به چین ملحق شود گفت: پیدا کردن فرصت بازی در المپیک بسیار فوق العاده است. این رویایی بود که در تمام طول دوران بازیگری ام آرزوی آن را داشتم. دیگو همچون سایر هم تیمی هایش در آرزوی فتح مدال طلای فوتبال المپیک (تنها عنوان کسب نشده توسط برزیل) به سر می برد. در واقع برزیل از اوایل دهه ۸۰ که قوانین راه یابی تیم ها به المپیک تغییر پیدا کرد تنها یک بار به طور جدی فرصت فتح المپیک را به دست آورد.
اما برزیل دو دهه در ناکامی به سر برد تا اوج آن در سال ۲۰۰۴ و عدم راه یابی این تیم به رقابت های المپیک ۲۰۰۴ آتن رقم بخورد. در رقابت های انتخابی المپیک آتن راه یابی برزیل تقریبا قطعی به نظر می رسید زیرا این تیم برای عازم شدن به یونان تنها به کسب یک تساوی مقابل پاراگوئه در ونیادل مارشیلی نیاز داشت. زردپوشان در بازی رفت موفق شدند پاراگوئه را شکست دهند و باعث شوند همه راه یابی آنها به پکن را قطعی فرض کنند اما پاراگوئه ای ها در بازی برگشت جشن برزیلی ها را بر هم زدند تا خود عازم آتن شوند. برزیل در حالی از صعود باز ماند که در انتهای رقابت ها فینال انحصاری نمایندگان امریکای جنوبی میان آرژانتین و پاراگوئه برگزار شد. یکی از اصلی ترین عوامل ناکامی برزیل در راه کسب جواز راهیابی به المپیک آتن، دیگو بود در زمان برگزاری رقابت های انتخابی در ژانویه سال ۲۰۰۴ این مهاجم تنها ۱۸ سال داشت. با این وجود او به چهره شاخص و سازمان دهنده حملات برزیل مبدل شد. بیش از یک سال پیش از آن دیگو مهره اصلی تیم جوان سانتوس بود که موفق شد در سال ۲۰۰۲ لیگ باشگاهی برزیل را فتح کند. سال بعد او با عملکرد تحسین برانگیز خود سانتوس را به فینال جام لیبرتادورس رساند. اما در عرصه ملی دیگو با وجود ارائه بازی هایی در خور تحسین که برزیل را تا آستانه راه یابی به پکن پیش برد، باز هم متحمل انتقاداتی در خصوص عدم راهیابی تیم به المپیک آتن شد. برخی بی تجربگی و سبک بازی او که فاقد جدیت لازم بود را مورد سرزنش قرار دادند.
اما در واقع باید اعتراف کرد ناکامی برزیل در آن دوره از رقابت ها تاثیر بسزایی در رشد و بلوغ فکری فوق العاده وی داشت. در جریان شکست سانتوس مقابل بوکا جونیورز در فینال جام لیبرتادورس سال ۲۰۰۳ در حالی که اشک در چشمان اکثر بازیکنان سانتوس حلقه زده بود دیگو با آرامش و اعتماد به نفس خاصی مشغول مصاحبه کردن شد واینگونه عنوان می کرد که شکست بخشی از فوتبال است که اگر از آن درس عبرت گرفته شود پیروزی های آینده را به دنبال خواهد داشت. دیگو سال بعد نیز با همان روحیه و اعتماد به نفس برای سانتوس بازی می کرد گفت: از آن شکست درس های زیادی گرفتم. این شکست تجربه خوبی بود که پیامدهای خوبی را به دنبال داشت هم برای من و هم برای برزیل. برای مثال ما پس از آن دو بار فاتح جام کوپا امریکا شدیم.
اگرچه انتقال دیگو به پورتو انتقال چندان موفقیت آمیز و خوبی نبود دیگو در وردربرمن و در آلمان خوش درخشید و توسط تعدادی از هم تیمی های حرفه ای و با سابقه اش به عنوان برترین بازیکن بوندس لیگا انتخاب شد. اما در تیم ملی شرایط چندان برای او مساعد نبود. دیگو در حقیقت بخشی از تیم ملی برزیل فاتح کوپا امریکا در سال های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۷ بود.
اما سهم او در هر دو موفقیت زردپوشان محدود بود. در سال ۲۰۰۴ او ۵ بار به عنوان بازیکن ذخیره راهی میدان شد. تابستان سال پیش نیز او به عنوان بازیکن اصلی در ترکیب برزیل برای بازی مقابل مکزیک قرار گرفت اما پس از گذشت یک نیمه از این دیدار که به شکست ۲- صفر برزیلی ها منتهی شد از بازی بیرون آمد. بازی در کوپا امریکا تنها بخشی از دوران بازیگری دیگو در تیم ملی برزیل بود. نخستین بازی دیگو برای تیم ملی برزیل در آوریل سال ۲۰۰۳ رقم خورد. تا این مهاجم ۲۳ ساله به عنوان بازیکنی ذخیره راهی میدان شود.
اما او در مدتی بیش از ۵ سال تنها ۲۶ بار برای برزیل به میدان رفت و فقط دو گل به ثمر رساند. در سوی دیگر روبینیو هم تیمی سابق دیگو در ۵۰ حضورش برای تیم ملی برزیل ۱۳ گل به ثمر رسانده و این در حالی است که نخستین بازی روبینیو یک سال بعد از نخستین حضور دیگو در تیم ملی برزیل رقم خورده بود. در سانتوس وضعیت حضور روبینیو در تیم ملی برزیل نسبت به دیگو از ثبات بیشتری برخوردار بود. تمامی بازی های دیگو برای تیم ملی برزیل به جز ۶ تای آنها با حضور او به عنوان بازیکن ذخیره ثبت شده است. او تنها در دو دیدار رسمی در ترکیب اصلی تیم قرار گرفته است که یکی از آنها باخت مقابل مکزیک در سال گذشته و دیگری شکست ۲- صفر برابر پاراگوئه در رقابت های مقدماتی جام جهانی بود. او در بازی دوم پس از گذشت ۶۹ دقیقه از زمین مسابقه بیرون کشیده شد. ۳ روز بعد و پس از بازی تیم های برزیل و آرژانتین در بلوهوریزونته (از شهرهای آرژانتین) انتقادات شدیدی گریبان دیگو را گرفت. در این دیدار دیگو به جای اندرسون مصدوم وارد زمین شد اما چند دقیقه بعد با دانیل آلوز تعویض شد.
کاملا واضح و مشخص بود که او از این وضعیت به هیچ وجه رضایت ندارد. خودداری کردن او از انجام مصاحبه پس از این دیدار نشان می داد که او به شدت تحت فشار قرار دارد. حال که دیگو وضعیت چندان مستحکمی در تیم برزیل ندارد و هر آن امکان کنار گذاشته شدنش از جمع زردپوشان وجود دارد، تنها درخشش در المپیک جایگاه او را تثبت خواهد کرد.
دیگو که خود را برای مسابقات آماده می بیند در ادامه افزود: پیراهن شماره ۱۰ چیزی متفاوت است مخصوصا اگر این پیراهن متعلق به تیم ملی برزیل باشد. پوشیدن این پیراهن افتخاری بزرگ برای هر بازیکنی به شمار می رود و برای او مسوولیت می آورد. خواسته ها و انتظاراتی که از پیراهن شماره ۱۰ می رود بسیار زیاد و بالا است. رسیدن به این پیراهن از آرزوهای دوران کودکی ام بود. تحقق اهداف برزیل برای فتح طلای المپیک و دیگو برای رسیدن به پیراهن شماره ۱۰ نیازمند درخشش او در چین است. پکن بر خلاف آلمان وردربرمن به دیگو فرصت خوبی برای ابراز وجود و به معرض نمایش گذاشتن هنرهایش را خواهد داد.

یاسر احمدی

منبع : روزنامه ایران ورزشی