افتتاحیه ای به وسعت تاریخ چین

همه چیز همان گونه بود که انتظارش می رفت. استادیوم «آشیانه پرنده» بهترین میزبان مراسم افتتاحیه تاریخ المپیک لقب گرفت تا پکن از این آزمون بزرگ و مورد توجه ملت ها موفق بیرون بیاید.
ساعت ۸ و ۸ دقیقه و ۸ ثانیه روز ۸ ماه ۸ و سال ۸ مشعل بزرگترین رخداد ورزشی جهان روشن شد تا چینی ها قدرت اقتصادی را در کنار فرهنگ غنی و سنت های جالب و دوست داشتنی شان به نمایش بگذارند. بیست و نهمین المپیک به طرز شگفت آور و جالب توجهی با آموزه های حرکات موزون و برنامه های بی نقص پیوند خورد، مخصوصاً ابتدای مراسم با هنرنمایی طبال های چینی که مو را بر اندام هر بیننده ای سیخ می کرد و این پرسش را در ذهن بیننده ایجاد می کرد که هماهنگی و برنامه ریزی این افتتاحیه چه میزان وقت و انرژی را از برگزارکنندگانش گرفته است؟
انفجارها و نورافشانی هایی که آسمان پکن را شبیه به بهشت نورها کرده بود و ویژه برنامه هایی که چین برای آغاز ترتیب داده بود، به جایی رسید که «ژاک روگ» رئیس کمیته ملی المپیک به هیجان بیاید و نظرش را اینگونه به تماشاگرانی که کیپ تا کیپ استادیوم «آشیانه پرنده» را به اشغال خود درآورده بودند، بیان کند: «یک دنیا، یک رؤیا.
این چیزی است که امشب با آن روبرو هستیم.» دیگر کمتر کسی به سیاست می اندیشد و بحث ها و جنجال های سیاسی را در ورزش دخیل می داند. روح المپیک از همان روزی که در آتن شکل گرفت بر پایه صلح و دوستی آغاز به کار کرد و مودت و همبستگی مردمان جهان را آرزو کرد. بی جهت نیست شاخه زیتون هنوز هم به عنوان نماد صلح جهانی محسوب می شود و اولین بار به جای مدال های رنگارنگ، حلقه های زیتون بر سر پیروزمندان قرار داده می شود.
امروز البته هنوز هم آمریکا می خواهد سیاسی عمل کند و به جای اینکه پرچمدار کشورش را به «داراتورس» شناگر ۴۱ ساله ای که پنجمین المپیک را تجربه می کند بسپارد و یا «فلپس» شناگر نابغه آمریکایی در طلایه کاروان حرکت کند، پرچم را به لوپز لومونگی می سپارد که همان ورزشکاری است که در دوی ۱۵۰۰ متر و برای صعود به المپیک در رده سوم قرار گرفت (!) اما آمریکایی ها با نگاهی سیاسی چنین تصمیمی را به مرحله اجرا درآوردند و از او که پناهنده ای به آمریکا است( به خاطر درگیری های اخیر دارفور و منطقه ای که سیاست چینی ها، خشم آمریکایی ها را موجب شده) استفاده کردند تا پاسخی سیاسی در محیطی ورزشی بدهند... اما روح المپیک می خواهد کشورها به خاطر ورزش خصومت ها را کنار بگذارند و مرزها را فراموش کنند و در کنار هم بودن و با هم بودن را تجربه نمایند اما مراسم افتتاحیه، سوپرایزی بزرگ برای ایرانیان داشت؛ اول از همه پخش مستقیم مراسم از صدا و سیما که حرف و حدیث های فراوانی را به همراه داشت و موجبات خوشحالی مردم ایران را فراهم کرد. کلاً سازمان صدا و سیما در این چند سال سیاست مناسبی را در دستور کار قرار داده و به سلیقه جامعه اهمیت می دهد، هر چند قطع و وصل های سانسورچی ها تا حدودی از تب و تاب بینندگان کاست اما برای اولین بار در تاریخ انقلاب، صدا و سیما مراسم افتتاحیه را برای مردم ایران پخش کرد تا آنها نیز از آخرین برنامه و اتفاقات ورزشی جهان بی خبر نباشند.
موضوع دوم پرچمداری «هما حسینی» نماینده زن ورزش ایران در کاروان اعزامی بود که ابتدا اعتراض برخی از محافل را برانگیخت اما بازتاب مثبت فراوانی در خارج از مرزهای ایران داشت و گزارشات مختلفی در این مورد گرفته شد اما نکته جالب سوم «خوش پوشی» کاروان اعزامی ایران به المپیک بود که واقعاً بسیاری از ایرانیان را شگفت زده کرد. وقتی نوبت به کاروان اعزامی ایران رسید تا در استادیوم «آشیانه پرنده» رژه بروند، بزرگترین سوپرایز اتفاق افتاد و کاروانی به رنگ سبز و شلوار سپید چشم ها را متوجه خود کرد. این برای اولین بار بود که کاروان اعزامی ایران تا این حد «خوش تیپ» به نظر می آمد و باید به سازمان ورزش و کمیته ملی المپیک برای این حسن سلیقه و انتخاب تبریک گفت. رنگ سبز که برگرفته از پرچم ایران است، نماد آرامش و دوستی است و ر نگ سپید که در پرچم کشورمان موجود است، نشانه صلح، صفا و صمیمیت می باشد که ایران با استفاده از این ۲ رنگ پیام «ویژه» خود را در المپیک به جهانیان اعلام کرد.
المپیک عرصه نبرد و کسب عنوان است.
همه ورزشکاران از هر کشور بزرگ و کوچکی می آیند تا با کسب مدال های رنگارنگ، از خود نامی در تاریخ بشریت ثبت کنند. وقتی شکست های ناامیدکننده ورزشکاران ایرانی را می بینیم، با تعجب از زبان مجریان می شنویم که مهم حضور در المپیک است و اینگونه می خواهند به گونه ای از زهر تلخ شکست ها بکاهند اما بهتر است بدانند مردم ایران از هر جهت در این باره توجیه هستند و اعلام چنین اظهارنظرهایی به هیچ عنوان از رسانه ملی پسندیده نیست.
ضعف ساختاری و زیربنایی ورزش ایران در چنین عرصه هایی است که نمایان می شود و باید برای قهرمانی تلاش بیشتر و مستمرتری داشت. المپیک آوردگاه جهانی برای همه ورزشکاران است. هر که بیشتر عرق ریخته باشد و سختی های بسیاری را تحمل کند، موفق خواهد شد.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی