پرافتخارترین ورزشکار تاریخ المپیک ایران

۱۴ روز طول کشید تا بالاخره هادی ساعی جورکش کاروان ناکام ایران در المپیک بیست و نهم لقب بگیرد. این زمان با یک فشار فوق‌العاده روی همه ملت ایران همراه بود. ملتی که مبنایش شعارهای توخالی مسوولان رده‌بالای سازمان بود. یکی مثل محمد علی‌آبادی که چند روز قبل از آغاز المپیک با امیدواری از کسب ۱۴ مدال در کشتی خبر داد اما سهم ایران از حدود ۸۰۰ مدالی که در پکن تقسیم شد فقط یک برنز بود و حالا یک طلا که توسط هادی ساعی کسب شده و کاروان ایران با همین یک طلا از جوار همسایه‌هایی مثل اسرائیل، توگو، ونزوئلا، مراکش، مولداوی، باهاما، مصر و افغانستان خلاص شود و خودش را ۳۰ پله بالا بکشد و روی رتبه ۴۷ بنشیند. هر چند که همین رتبه هم بدترین کارنامه ایران در ۳۶ سال اخیر المپیک را رقم زده است.
هادی ساعی طلا گرفت تا پرافتخارترین ایرانی تمام ادوار المپیک لقب بگیرد، حالا او با دو طلا و یک برنز یک گام بالاتر از قوی‌ترین مرد جهان قرار دارد که با دو طلا یک پله سقوط کرده است. پس از این دو نفر امثال تختی با یک طلا و دو نقره و محمد نصیری با یک طلا، یک نقره و یک برنز قرار دارد. هادی ساعی نماینده وزن سوم تکواندوی ایران در المپیک، ماراتن طلایی‌اش را با یک پیروزی هفت بر صفر آغاز کرد. بیستا دیباک نپالی تا اواسط راند سوم دوام آورد چرا که هنوز دیدار به پایان نرسیده بود که جلوی نام ساعی عدد ۷ حک شد و این یعنی داور باید مسابقه را قطع کند و دست ساعی را به عنوان برنده با امتیاز فنی بالا ببرد. این پیروزی ساعی را به دیدار نماینده کشور میزبان فرستاد، گوگو دارنده مقام پنجم مسابقات جهانی ۲۰۰۷ و نایب قهرمان آسیا در سال ۲۰۰۸. راند اول این مسابقه با تساوی صفر ـ صفر به پایان رسید آن هم در شرایطی که گو از حمایت کامل هموطنانش برخوردار بود.
در راند دوم اما این ساعی بود که با نهایت هوشمندی در برگشت تکواندوکار چینی با یک ضربه صاحب امتیاز شد و در راند سوم هم حملات پردامنه نماینده کشور میزبان نتیجه‌ای جز تساوی دو ـ دو نداشت تا در نهایت ساعی با پیروزی سه بر دو عازم مرحله نیمه‌نهایی و جدال با راشد احمد‌اف آذربایجانی شود؛ نفر چهارم المپیک آتن و صاحب مدال برنز مسابقات جهانی آلمان در سال ۲۰۰۳. اما در همین مرحله یک چهارم‌نهایی بود که بزرگ‌ترین شگفتی وزن سوم به وقوع پیوست و همه را به کسب مدال طلا توسط هادی ساعی امیدوار کرد؛ استیون لوپز آمریکایی به نیمه‌نهایی نرسید چرا که مقابل مائورو سار مینتو از ایتالیا شکست خورد.
لوپز تا ۵۷ ثانیه مانده به پایان بازی با یک امتیاز از حریف ۲۵ ساله ایتالیایی پیش بود اما مقهور ضربه مهلک سارمینتو شد که به سر لوپز اصابت کرد و ۲ امتیاز برای این ایتالیایی به ارمغان آورد. دیدار نهایی با تساوی دامنه‌دار دو تکواندوکار همراه بود؛ در راند اول هیچ امتیازی رد و بدل نشد و در راند دوم هم هر یک از دو نفر مبارز صاحب یک امتیاز شدند تا در دقیقه سوم یک پای فینال را معرفی کند؛ هادی ساعی قهرمان المپیک آتن از ایران یا راشد احمد‌اف نفر چهارم همان المپیک از آذربایجان.
اما راند سوم محل هنرنمایی ساعی بود، او با استفاده از تجارب بالای خود و ضمن ارائه یک بازی حساب شده سه بر صفر حریف را شکست داد تا در مجموع با نتیجه ۴ بر یک برنده دیدار شود و حداقل مدال نقره‌اش را قطعی کند؛ حالا او باید در فینال روبه‌روی سامینتو قرار می‌گرفت، پدیده این رقابت‌ها و حذف‌کننده رقیب اصلی ساعی برای طلای دوم المپیک.
این ایتالیایی در مرحله نیمه‌نهایی موفق شده بود با نتیجه ۶ بر ۵ آرون کوک را از انگلستان شکست دهد و راهی دیدار فینال شود، سامینتو در مسابقات جهانی ۲۰۰۷ چین هفدهم شده بود. راند اول دیدار نهایی خیلی‌ها را برای مدال طلای ساعی ناامید کرد؛ سامینتو دو بار از حربه اصلی‌اش یعنی ضربات به سر حریف استفاده کرد و صاحب ۴ امتیاز شد در حالی‌که تمام تلاش ساعی در این دو دقیقه فقط دو امتیاز دربرداشت. نکته جالب در این دیدار تفاوت ۱۴ سانتی‌متری قد دو مبارز جالب بود، ساعی ۱۸۲ سانتی‌متر بود با ۳۲ سال سن و سامینتو ۱۹۶ سانتی‌متر قد داشت و ۲۵ سال سن اما چهار دقیقه سرنوشت‌ساز بعدی از آن قهرمان ایران بود؛ ساعی در راندهای دوم و سوم همان سناریوی دو دقیقه اول را تکرار کرد و در هر وقت دو امتیاز گرفت تا در نهایت با پیروزی ۶ بر ۴ سومین مدالش را از سومین المپیک قطعی کند؛ دو طلا و یک برنز.
ساعی در حالی صاحب زرین‌ترین مدال المپیک شد که انتخابش برای این بازی‌ها با حرف و حدیث همراه بود و خیلی‌ها، از جمله همان‌هایی که برای دور افتخارزدن او پس از طلا دست زدند، از حق‌خوری کرمی گفتند و «پارتی بازی» ساعی مصدوم اما هادی با این طلا جواب همه را داد در حالی که هیچ‌کس نفهمید در همان دور اول بازی‌ها دستش آسیب دید و احتمالا شکست.

علیرضا خطیبی

منبع : روزنامه کارگزاران