این روزها تحمل شرایط تئاتر دشوار است

چهره ماندگار او همواره در نقش های متفاوت به یاد مردم ایران است. بازیگری که با صدا و چهره ای دلنشین با حضور خود آرامش را به طوفان بازمی گرداند. ایراسان با «ثریا قاسمی»، بازیگر کهنه کار و حرفه ای تئاتر، تلویزیون و سینمای ایران که متاسفانه این روزها در بستر بیماری بسر می برد، گفتگویی انجام داده که از پی می آید:
▪ خانم قاسمی لطفا از فعالیت های تئاتری تان برایمان بگویید.
ـ شروع کارهای تئاتری من برمی گردد به سال هایی که در دوبله هم فعالیت می کردم. آن موقع آقای حفاظی که بعنوان صدابردار در رادیو کار می کردند و در گروه آقای سمندریان هم عضو بودند پلی شدند بین من و آقای سمندریان تا با ایشان از نزدیک آشنا شوم. در طول سال ها نمایش های زیادی کار کردم و از هر یک از آنها بعنوان کوله باری ماندگار در تصویر و دوبله سود بردم.
▪ گویا اولین نمایشی که در آن بازی کردید، نمایشنامه ای از «ماکس فریش» بوده است؟
ـ بله، نام آن نمایش که به نظرم یکی از بهترین متن های دراماتیک است «آندورا» بود. در این نمایش نقش دختری را که تقریبا یکی از شخصیت های اصلی است، بازی کردم.
▪ همبازی های شما در آن زمان چه کسانی بودند؟
ـ این افتخار را داشتم تا در کنار «محمدعلی کشاورز»، «جمشید مشایخی» و «جمیله شیخی» بازیگری کنم.
▪ بعد از این نمایش بود که پیشنهادات بازیگری به شما بیشتر شد؟
ـ بله، در نمایش آقای سمندریان با «رکن الدین خسروی» آشنا شدم. پس از این نمایش در دو نمایش دیگر از آقای سمندریان بازی کردم و بعد نمایش دیگری که مرحوم «اکبر رادی» به نگارش درآورده بودند به کارگردانی آقای خسروی به من پیشنهاد شد.
▪ فعالیت های دوبله را همزمان با بازیگری تئاتر ادامه می دادید؟
ـ بله، من همواره عاشق دوبله و کار در آن بودم و هیچ وقت نتوانستم آن را به چیز دیگری ترجیح بدهم. مخصوصا نمایش های رادیویی را دوست داشته و دارم.
▪ در گذشته بسیاری از بازیگران تئاتر به فعالیت در دوبله می پرداختند، اما امروزه می بینیم که تئاتر و دوبله تقریبا بازیگران خاص خود را دارند.
ـ البته صددرصد اینگونه نشده و هنوز هم در دوبله بسیاری از بازیگران تئاتر وجود دارند. نمی توان آنها را در اجراهای نمایش های رادیویی و دوبله ندید گرفت. به دلیل اینکه آنها پدران و بزرگان دو هنر هستند. در زمان قدیم دوبله بازیگران خاص خود را نداشت و بازیگران با داشته های تئاتری خود به فعالیت می پرداختند. اما امروزه یک دوره هایی در دوبله بوجود آمده که بسیاری بدون اینکه لازم باشد در تئاتر به بازیگری بپردازند بسوی دوبله می آیند و پرورش می یابند.
▪ آیا همکاران تئاتری خود در دوبله و نمایش های رادیویی را می توانید اسم ببرید؟
ـ تعداد آنها بسیار زیاد است. دلم نمی خواهد کسی به دلیل اسم نبردن ناراحت شود ولی مثلا «هوشنگ سارنگ»، «شمسی فضل اللهی»، «ژاله علو» و بسیاری دیگر از این دسته اند.
▪ برگردیم به تئاتر; چرا در این اواخر کمتر به سراغ تئاتر آمدند؟
ـ اصلا دل به خواهی نبود. ولی شرایط برای تئاتر این مملکت به گونه ای رقم خورده که هر کسی نمی تواند تحمل آن را داشته باشد. در مصاحبه ای گفته بودم که به دلیل بی توجهی مسئولین به وضعیت تئاتر دیگر علاقه ای به کار در صحنه ندارم و واقعا آن را از ته دل گفتم. متاسفانه امور بازیگران و گروه ها در شرایط نابسامانی بسر می برند و گویا هیچ کسی هم حاضر نیست به آن سر و سامان بدهد.
▪ ماجرای همکاری شما با آقای بیضایی در نمایش «افرا» را خودتان بفرمایید.
ـ بله، طبق گفتگوهایی که میان من و آقای بیضایی صورت گرفته بود قرار بر این شد تا در این نمایش با ایشان همکاری داشته باشم اما متاسفانه به دلیل فراز و نشیب های متفاوت و تعطیلی آن کار در موعد مقرر و در نهایت به دلیل قرارداد کاری که برای من پیش آمد، امکان همکاری میسر نشد.
‌▪ اولین تجربه سینمایی تان به چه صورتی اتفاق افتاد؟
ـ من در سال های دهه چهل بعنوان اولین تجربه سینمایی در فیلم سینمایی به کارگردانی «ناصر تقوایی» به ایفای نقش پرداختم. فیلم «آرامش در حضور دیگران» اولین فیلم جدی من بود که همان آغازگر بازی های تصویری ام شد.

منبع : روزنامه ابتکار