این مدال پناهگاه خوبی نیست

مثل باد گذشت. روزهایی که همه دور یک میز جمع می شدند و در فاصله ۳ - ۴ ماه مانده تا المپیک از مشکلات می گفتند. یکی می گفت وضع تغذیه خراب است دیگری هم می گفت هنوز روانشناسی اجازه پیدا نکرده به اردوی کشتی یا بوکس راه پیدا کند. تمام این روزها با سرعت گذشت تا اینکه کاروان ایران با تبلیغ بسیار راهی پکن شد.
همه می بالیدند به اینکه برای اولین بار ۵۵ ورزشکار راهی المپیک می شود اما غافل از اینکه این ۵۵ نفر تا چه حد المپیکی اند. در آن روزها همه از مسوولان سازمان گرفته، تا کمیته ابراز امیدواری می کردند که این کاروان هیچ چیز کم نداشته و همه امکانات برایش فراهم بوده اما بعد از هر باخت مساله تازه ای سر باز کرد. مثل اینکه همه حرف های زیادی در دل داشتند، که قبل از سفر شاید ترس از خط خوردن از لیست اعزامی یا دلایل دیگر باعث شده بود تا صحبتی نکنند. همه همدیگر را مقصر می دانستیم بدون اینکه کمی منصف باشیم. مجلس سازمان را مقصر می داند، سازمان هم کمیته را. یک روز شنیده می شود که باید مسؤولان جای خود را به افراد جدید بدهند. روز دیگر هم می گویند، انتخابات کمیته نزدیک است. با تغییر رییس کمیته اوضاع درست می شود. همه به نوعی سعی می کنند از زیر فشار خارج شوند و بار را بر روی دوش دیگری بگذارند. هر چند که با طلای ساعی کمی احساس آرامش می کنند. غافل از اینکه نمی توان پشت طلای ساعی پنهان شد، ساعی عملکرد عالی المپیک پکن را داشت و ثابت کرد که یک قهرمان است.
اما نه روحیه قهرمانی او را می توان به تمام ورزشکاران تعمیم داد نه موفقیت او را به کل کاروان.
طلای ساعی و تنها برنز کشتی، دلیلی نمی شود تا بگوییم همین است. توان ورزشی ایران در همین حد است و نباید توقع بیشتری داشته باشیم. شاید با طلای ساعی دیگر نمی توان با صراحت براساس مستندات گفت که بدترین عملکرد را در تاریخ حضورمان در المپیک ها داشتیم اما با کنار هم گذاشتن داده ها می توان گفت که در پکن ضعیف ترین نتیجه از ۱۹۹۶ تا الان برای ایران رقم خورده. هر چند که بعضی از مسؤولان سعی می کنند با خنده، بعضی هم با بی تفاوتی از کنار آن بگذرند، اما قطعا تلخی پکن که البته ساعی سعی کرد کمی آن را در کام ها شیرین کند، می ماند. شاید کمیته ای تشکیل شود اما خاطرات گذشته می گویند که نمی توان خیلی به این کمیته هم خوشبین بود مهم فرصتی است که از دست رفته و تنها دلخوشی این می تواند باشد که بدون تعصب از این تجربه درسی گرفت. در زیر گزارشی از عملکرد کاروان ایران در دوره های مختلف می آید تا مشخص شود که نباید به طلای ساعی دلخوش کرد.
در این دوره کاروان ۳۸ نفره ایران که در تیراندازی، بوکس، وزنه برداری، کشتی آزاد، بسکتبال و ژیمناستیک راهی المپیک شده بود، با یک برنز جعفر سلماسی به کار خود پایان داد. ایران در ۱۹۸۴ لندن با تنها برنز سلماسی، در جمع کشورها در رده سی و چهارم قرار گرفت.
هلسینکی میزبان تعداد کمتری از ایرانی ها بود. ۲۲ نفر در کشتی آزاد، وزنه برداری، بوکس و دو و میدانی در المپیک ۱۹۵۲ شرکت کردند اما در پایان نتایج بهتری به نسبت دوره قبل نصیب ایران شد. کاروان کشورمان با ۳ نقره و ۴ برنز در رده سی ام ایستاد.
به نسبت ۲ دوره قبل این بار هم تعداد ورزشکاران ایران کمتر شد. ۱۷ نفر در کشتی آزاد، وزنه برداری و دو و میدانی روانه ملبورن شدند که از این ۱۷ نفر امامعلی حبیب و غلامرضا تختی ۲ بار سرود ایران را به صدا درآوردند و ۲ نقره و یک برنز دیگر هم کمک کرد تا ایران چهاردهم جدول رده بندی را از آن خود کند.
۴ سال بعد ایرانی ها با ۲۵ نفر در بوکس، دو و میدانی، کشتی آزاد، کشتی فرنگی، وزنه برداری و تیراندازی راهی رم شدند. در این دوره هم طلایی نصیب ایران نشد و کاروان کشورمان با یک نقره و ۳ برنز بیست و هشتم جدول رده بندی شد.
در توکیو اوضاع بهتر نشد، اگر چه با نمایندگان بیشتری رفتیم اما از بین ۵۸ نفری که در دو و میدانی، دوچرخه سواری، بوکس، شنا، شیرجه، ژیمناستیک، فوتبال، تیراندازی، کشتی آزاد، کشتی فرنگی و شمشیربازی به ژاپن رفتند، تنها اکبر حیدری و محمدعلی صنعتکاران در کشتی آزاد برنز گرفتند تا عنوان سی و پنجم در المپیک ۱۹۶۴ عاید ایران شود.
مثل اینکه هر بار که ایران تعداد کمتری را برده، نتایج بهتری گرفته، چون در ۱۹۶۸ مکزیکو، وقتی که کشورمان با ۱۴ نفر در دو و میدانی، وزنه برداری، کشتی آزاد و کشتی فرنگی در المپیک شرکت کرد با دو طلای محمد نصیری و عبدا... موحد و یک نقره پرویز جلایر در وزنه برداری به همراه دو برنز سیدعباسی و ابوطالب طالبی در کشتی آزاد به کارش پایان داد. مدال هایی که کمک کرد ایران تا پله نوزدهم بالا بیاید.
در ۱۹۷۲ وقتی که مونیخ میزبان المپیک بود مسؤولان ورزش وقت، ۵۱ نفر را در کشتی آزاد، بوکس، فوتبال، کشتی فرنگی، دوچرخه سواری، وزنه برداری، دو و میدانی و شمشیربازی راهی آلمان کردند که در نهایت ایران با ۲ مدال نقره در وزنه برداری و کشتی فرنگی و یک برنز کشتی آزاد، بیست و هشتم شد.
در ۱۹۷۶ فرصتی دست نداد تا کاروان ۸۸ نفره ایران نتیجه بهتری بگیرد. در این دوره که نمایندگان فوتبال، تیراندازی، شمشیربازی، بوکس، دوچرخه سواری، وزنه برداری، واترپلو، دو و میدانی، کشتی آزاد و کشتی فرنگی راهی کانادا شدند، تنها نقره منصور برزگر و برنز محمد نصیری ایران را به جدول رده بندی مدال ها آورد. جایی که ایران سی و سوم شد.
از این دوره (۸۶ سئول) المپیک که تکواندو به طور نمایشی وارد آن شد، ایران با ۲۷ نفر در کشتی آزاد، کشتی فرنگی، دوچرخه سواری، دو ماراتن و تکواندو راهی سئول شد که در این دوره هم نتایج خیلی چنگی به دل نزد. کاروان ایران با یک نقره، همراه با هفت کشور دیگر در رده سی و ششم قرار گرفت.
در ۱۹۹۲ بارسلونا هم ۴۰ ایرانی در رشته های کشتی آزاد، کشتی فرنگی، دوچرخه سواری، بوکس، وزنه برداری، دو و میدانی، تنیس روی میز و تکواندو با حریفان مسابقه دادند که در نهایت ایران با یک نقره و دو برنز به همراه بلژیک و کرواسی در رده چهل و چهارم قرار گرفت.
در ۱۹۹۶ آتلانتا، ۱۹ نفر از قهرمانان کشتی آزاد، کشتی فرنگی، بوکس، تیراندازی بانوان، شنا؛ دو و میدانی و وزنه برداری به امریکا سفر کردند که در نهایت ایران با طلای رسول خادم، نقره عباس جدیدی و برنز امیر رضا خادم در جای چهل و سوم جدول رده بندی قرار گرفت.
سیدنی در طول دوره ها برای ایران از نظر کسب مدال طلا شرایط بهتری بود چون از بین ۳۵ ملی پوش که در جودو، بوکس، دوچرخه سواری، تیراندازی، وزنه برداری، تکواندو، دو و میدانی شنا، تنیس روی میز، کشتی فرنگی، کشتی آزاد، سوارکاری و قایقرانی به سیدنی رفتند علیرضا دبیر، حسین رضا زاده و حسین توکلی موفق شدند طلا بگیرند. هادی ساعی که اولین المپیک اش را تجربه می کرد نیز در این دوره برنز گرفت تا کاروان ایران با ایستادن در رده بیست و ششم به کارش پایان بدهد.
در آتن هم ایرانی ها ۳۸ نماینده در جودو، بوکس، دوچرخه سواری، تیراندازی، وزنه برداری، تکواندو، دو ومیدانی، شنا، تنیس روی میز، کشتی فرنگی و کشتی آزاد داشتند که در پایان ۲ طلای ساعی و رضازاده، ۲ نقره علیرضا رضایی و مسعود مصطفی جوکار به همراه برنز های یوسف کرمی و علیرضا حیدری باعث شد تا کاروان ایران یکی از بهترین های المپیک خود را پشت سر بگذارد. جایی که البته در رده بندی بیست و نهم شد.

آزاده پیراکوه
Azadeh Pirakouh

منبع : روزنامه ایران