کو گوش شنوا

سهم ما هم از کل مدال‌های پکن یک طلا و یک برنز بیشتر نبود. چیزی هم نمی‌شود گفت. یعنی خیلی از گفتنی‌ها را گفته‌اند، فقط می‌ماند گوش شنوا که حرف‌های حساب را بشنود و پندهای دلسوزانه عقلا‌ را به کار بندد. بله، اولا باید گوش شنوایی باشد ثانیا پندها را افرادی عاقل و دلسوز بدهند، وگرنه آش همین و آش و کاسه همین کاسه است.
شما فکر می‌کنید این نیجریه‌ای که در کمتر از ۱۲ سال دو مرتبه به فینال المپیک، آن هم در رشته‌ای چون فوتبال رسید، بازدو بند و گروه بازی مسیر خود را هموار کرد؟
وقتی در «آتلانتا» آرژانتین را بردند و قهرمانی را جشن گرفتند خیلی‌ها فکر می‌کردند حادثه‌ای نادر به وقوع پیوسته ولی، امروز می‌شود ادعا کرد که دست‌اندرکاران این کشور آفریقایی به جای پرداختن به جنگ و جدال‌های بیهوده، کار کرده‌اند! به جای لج و لج‌بازی کردن با هم، کوشیده‌اند تا برای کشورشان افتخار آفرینی کنند. واقعا چرا نباید ما جای امثال نیجریه قرار بگیریم؟ به گفته خود آقایان بیش از ۳۰ میلیارد تومان خرج کاروانی شد که شباهت زیادی به‌تورهای تفریحی داشت کاروانی که فقط مانده بود همدیگر را بزنند. کشتی‌گیر مربی‌اش را قبول نداشت، رئیس فدراسیون کلاس کشتی این دیار را که طی ۱۰ سال اخیر دو مرتبه قهرمان جهان شده است را در سطح آسیا معرفی کرد و خلاصه اینکه ۳۰ میلیارد تومان خرج شد تا مردم خوبمان شاهد دعواهای لفظی باشند.
هر چه بود تمام شد. نتایج به دست آمده هم خیلی جای تعجب نداشت وقتی به جای مربی کماندار زن اعزامی، یک کارمند اداری مجوز حضور در محل برگزاری مسابقات را می‌گیرد اگر امتیاز بهتری می‌گرفتیم تعجب می‌کردیم. بله؛ هرچه بود تمام شد و حالا باید برای المپیک ۲۰۱۲ برنامه‌ریزی کنیم.
هر چند که طبق عادت به غار زمستانی خود خواهیم رفت تا چند ماه به آغاز المپیک بعدی، بی‌توجه به گذشت زمان، می‌خوابیم و می‌خوابیم و می‌خوابیم! اما نه، خوابیدن به ورزش این دیار آن‌قدر ضرر نمی‌زند که تصمیمات غلط لطمه وارد می‌سازد! آدم خواب‌ دیگر بافته‌‌های چند ساله یک فدراسیون را با جابه‌جایی‌های بی‌‌موقع و بیجا پنبه نمی‌کند. دبیر کل کمیته ملی المپیک را در آستانه المپیک، رئیس فدراسیون فوتبال نمی‌کند آن هم در شرایطی که باید فوتبال ما رقابت‌های مهم انتخابی جام جهانی را برگزار کند.
آری؛ هرچه بود گذشت؛ اما خیلی سخت گذشت، خیلی بد گذشت. گذشت ولی چه گذشتنی؟ کشتی ایران آن‌قدر بد عمل کرد که طی ۳۶ سال گذشته بی‌سابقه بود.
چه می‌توان کرد؟ المپیک تمام شد. ناله کردن هم فایده‌ای ندارد. باز گلی به گوشه جمال جانبازان و معلولین‌مان که بر ادعا می‌روند و با افتخار برمی‌گردند.
فقط باید آرزو کرد، این سازمان تربیت بدنی و این کمیته ملی المپیک، برای جانبازان برنامه‌ریزی نکنند.

منبع : روزنامه رسالت