پنج توصیه برای داوطلبان کمربند سیاه

● برای خود اهداف کوتاه مدت در نظر بگیرید
خیلی از هنرجویان از نخستین روز کلاس فقط به دریافت کمربند سیاه فکر می‌کنند. این آینده‌نگری خوب است. اما اگر بیش از اندازه روی آن متمرکز شوید آهسته آهسته انگیزه شما برای ادامه تمرینات کم خواهد شد، چراکه دریافت کمربند سیاه در چند سال آینده اتفاق خواهد افتاد؛ در حالی‌که شما برای چند ماه آینده خود نیز به انگیزه نیاز دارید. پس ضمن آن‌که دریافت کمربند سیاه را به‌عنوان یکی از اهداف بلند مدت خود در ذهن دارید؛ به روی اهداف کوتاه مدت مثل دریافت کمربند زرد (یا نخستین درجه در رشته رزمی خود) تمرکز کنید. این هدف خیلی زودتر اتفاق خواهد افتاد و انگیزه شما جهت ادامه کار را دوچندان خواهد کرد.
● به صدای بدن خود گوش کنید
عده‌ای از هنرجویان از آن‌جائی که علاقه فوق‌العاده‌ای به ورزش‌های رزمی دارند، با این هدف که هرچه زودتر مراحل آن را طی کرده و پیشرفت کنند رو به تمرینات شدید می‌آورند. البته تمرینات سخت بخشی جدائی‌ناپذیر از هنرهای رزمی است؛ اما تمرین بیش از اندازه نیز نه‌تنها شما را به هدفتان نزدیک‌تر نمی‌کند بلکه ممکن است باعث آسیب‌دیدگی شما شده و شما را عملاً چندین هفته از تمرینات عقب بیاندازد. به صدای بدن خود گوش کنید و هرگز بیش از آن‌چه که در توانتان است (خصوصاً زمانی این تمرینات را خارج از باشگاه و بدون نظارت مربی انجام می‌دهید) از بدنتان کار نکشید. البته باید مراقب باشید که این موضوع به تنبلی شما منجر نشود! توجه داشته باشید که به موازات این‌که بدنتان از آمادگی بیشتری برخوردار شد، باید نوع و شدت تمرینات را نیز عوض کرده و یا افزایش داد.
● تکنیک‌های پایه را جدی بگیرید
خیلی از تکنیک‌هائی که شما در ماه‌های نخست می‌آموزید جزء اصلی‌ترین و کاربردی‌ترین تکنیک‌های رزمی هستند. خیلی از هنرجویان با این تصور که این تکنیک‌ها، تکنیک‌های ابتدائی و به‌دردنخوری هستند، این تکنیک‌ها را جدی نگرفته و مدام برای یادگیری تکنیک‌های به قول خودشان پیشرفته لحظه‌شماری می‌کنند. این تصور اشتباهی است. عمده تفاوت یک کمربند سیاه با مثلاً یک کمربند سبز، تعداد تکنیک‌هائی که آموخته نیست بلکه میزان مهارتی است که وی نسبت به آن کمربند سبز دارد. مهارت در همان تکنیک‌هائی که بیشتر آن تکنیک‌ها را همان هنرجوی کمربند سبز نیز به خوبی آموخته است!
● توانائی‌ها و تفاوت‌های خود را بشناسید
البته در این مورد نقش مربیان بسیار حیاتی است. شما باید متوجه این موضوع باشید که بدن هر انسانی با انسان دیگر متفاوت است. افراد مختلف به دلایل ژنتیکی ممکن است از توانائی‌ها و یا ضعف‌هائی نسبت به دیگران برخوردار باشند. بنابراین هرگز خودتان را با دیگران مقایسه نکنید و گمان نکنید اگر شما به خوبی فلان هنرجو نمی‌توانید پاهایتان را ۱۸۰ درجه باز کنید و یا نسبت به هنرجوی دیگری از قدرت بدنی کمتری برخوردار هستید پس به اندازه کافی برای آن‌که به یک رزمی‌کار تبدیل شودی خوب نیستید. شما باید با کمک مربی و تلاش خودتان به نقاط ضعف و قوت خود پی برده و با استفاده از نقاط قوت و برطرف کردن یا بهبود نقاط ضعف خود تلاش کنید تا نهایت بهره را از توانائی‌هایتان ببرید که این توانائی‌ها لزوماً قابل سنجش و مقایسه با توانائی‌های دیگر هنرجویان نیست.
● همواره برای یادگیری آماده باشید
دریافت کمربند سیاه پایان راه نیست. اگر از اساتید هنرهای رزمی سئوال کنید به شما خواهند گفت که دریافت کمربند سیاه تازه اول راه است و هنوز چیزهای زیادی برای یادگیری وجود دارند. اگر شما از آغاز به این امر واقف باشید، آن‌گاه خیلی برای رسیدن به کمربند سیاه عجله نخواهید کرد چراکه می‌دانید آن‌جا پایان کار نخواهد بود.
به‌علاوه اگر از روزهای نخست بیاموزید که همواره باید آماده آموختن باشید، هنگامی هم که به دریافت کمربند سیاه نائل شدید هرگز مانند بعضی از مربیان دچار این توهم که همه‌چیز را می‌دانید نخواهید شد. هم‌اکنون مربیان زیادی وجود دارند که سال‌ها از زمانی که کمربند سیاه خود را گرفته‌اند گذشته و البته آنان نیز با وجود گذشت سال‌ها، هنوز در همان چند سال پیش خودشان متوقف مانده‌اند!

مازیار عبداللهی‌نیا

منبع : مجله‌رزم‌آور