کمیته المپیک مقصر است یا فدراسیون ها؟

رضا قراخانلو در اظهاراتی که حمله مستقیم نهاد متبوعش به رئیس فدراسیون وزنه برداری ایران توصیف شده، این شایعه را که بهرام افشارزاده به زودی جای او و همکارانش را در کمیته ملی المپیک خواهد گرفت، به طور غیرمستقیم یک جابه جایی نامنصفانه توصیف کرده و هشدار داده است که این فدراسیون به قدری مسئولیت و کارهای ناتمام و ضعف دارد که اگر مسئولانش آن را انجام بدهند، هنر کرده اند و به قول قدیمی ها و طبق یک ضرب المثل ایرانی: «سواری پیشکش!» آنچه رئیس کمیته ملی المپیک اخیرا گفته، دفاع مستقیم از کارهای این نهاد در ارتباط با بازی های المپیک پکن به حساب می آید و از آنجا که در این المپیک شکست های محسوس و متعددی را متحمل شدیم، مسئولیت آن به کمیته المپیک ارجاع و این نهاد بابت آن مقصر شمرده شده است. نمی دانیم کدام باور صحیح است اما شاید نامنصفانه باشد که هر شکست بین المللی را به این کمیته ارجاع و ارتباط و نسبت بدهیم زیرا در آن صورت فدراسیون های ورزشی و سازمان تربیت بدنی هم فلسفه وجودی نخواهند داشت. اگر این نهادها هستند که و کار ورزش را رتق و فتق می کنند و تیم های ملی رشته های مختلف زیرنظر آنها شکل می گیرند، بدیهی است که باید پاسخگوی نتایج حاصله در میدان های بین المللی و مسابقات جهانی و آسیایی هم باشند. کمیته المپیک ملی هموار کننده راه حضور در میادین فوق و فراهم آورنده ملزومات و مخارج و مسایلی است که در حوزه اختیارات فدراسیون ها نیست که روابط بین المللی جزو بارزی از آن است.
● واقعه غیرمنتظره
پس از اتمام المپیک پکن و تلاش سازمان تربیت بدنی برای منتقل کردن تمام بار مسئولیت به کمیته ملی المپیک و عنوان شدن این ادعای عجیب که نتایج تیم های مختلف کشورمان در آن میدان جزو مسئولیت ها و شرح وظایف سازمان نیست(!) بدیهی بود که کمیته ملی المپیک در صدد جوابگویی برآید. با این وجود انتظار نمی رفت قراخانلو با طبیعت آرام و ماخوذ به حیا و متینی که دارد، حاضر به زدن حرف های صریح و تاختن به عوامل و افراد دیگر باشد، اما او احتمالا با احساس این که به هر حال و با توجه به اتمام دوره ریاست اش در ماه های آینده و تلاش سازمان برای کسب کرسی وی رفتنی است، احتیاط را کنار گذاشت و گفت چطور افرادی که وزنه برداری را به شرایط نازل فعلی رسانده اند، حالا ادعای اداره نهادهای بزرگ تر را دارند؟ او افزود: آنها ( سران وزنه برداری) به ما گفتند که امر نظارت بر تیم اعزامی این رشته به پکن با ما است، اما وقتی ما ناظرمان ( رحیمی) را فرستادیم، او را به طرز زننده ای از سالن بیرون کردند. به آنها گفتیم که بر اساس شواهد موجود مربی چینی کارایی ندارد و بیشتر به درد تیم های پایه می خورد. حسین رضازاده عزیز ما است. اما من از ۶ ماه قبل طبق گزارش ناظر و اطلاعات واصله از انصراف وی اطلاع داشتم. عجیب است که در المپیک حتی ویتنام در وزنه برداری مدال می گیرد، اما ما از این کار باز می مانیم. آنها ( روسای فدراسیون وزنه برداری) دو سال است که در آنجا هستند و بنابراین بهتر است همانجا را بچسبند و کاری کنند که آنجا ویرانه نشود و هوس جاها و پست های دیگر را نکنند.
● کدام نهاد؟
قراخانلو همان طور که قبلا گفتیم بر این باور است که افشارزاده بالقوه عمده ترین کاندیدا برای گرفتن جای او و یا علی کفاشیان ( در سمت دبیر کل کمیته ملی المپیک) است و حتی اگر این نظریه صحت داشته باشد که محمد علی آبادی در عین ابقا در سمت رئیس سازمان تربیت بدنی به پست ریاست کمیته ملی المپیک هم منصوب خواهد شد، به هر حال دوره حضور قراخانلو در این سمت ونهاد پایان خواهد یافت و باز این سوال به ذهن می آید که چه کسی، کدام نهاد را باید اداره کند و حوزه مسئولیت های هر نهاد چقدر است و کار باید چگونه باشد؟
عجیب است که علی آبادی هم در اظهارات اخیرش خواستار افزایش حوزه اختیارات سازمان تربیت بدنی شده و استدلال اش این بوده است که چون همگان مسئولیت های شکست را به گردن این نهاد می اندازند، بنابراین باید اختیارات فزون تری نیز برایش فراهم آید و در هر چیزی دخالت مستقیم داشته باشد. در همین حال از زبان قراخانلو هم می شنویم که: وقتی عزل و نصب روسای فدراسیون ها بر عهده کمیته المپیک نیست، این نهاد محدود شده و عدم اقتدار آن به وضوح مشخص می گردد. تضادهای فوق و این که هم سازمان تربیت بدنی و هم کمیته ملی المپیک اختیارات خود را کم می دانند و سازمان خود را اصلا مسئول شکست های پکن نمی انگارد و کمیته المپیک با قدری انصاف بیشتر خود را مقصر ولی دیگران را در این راه همپا با خویش می داند، امری نگران کننده است. اکثر فدراسیون ها نیز حاضر نیستند خود را وارد این بحث ها کنند و بدشان نمی آید که دوئل غیررسمی سازمان و کمیته ملی المپیک بر سر این قضایا ادامه داشته باشد و خودشان از نظرها دور بمانند. نمی دانیم در پی این کش وقوس ها چه کسانی رئیس و دبیرکل کمیته ملی المپیک خواهند شد اما اگر نتایج بازی های پکن دلیل اصلی برکناری قراخانلو و دستیارانش عنوان شود، این روال باید شامل مسئولان سازمان و فدراسیون ها هم بشود، زیرا سهم شان در شکست ها اگر بیشتر نبوده باشد ( که هست) کمتر نیز نیست.
● بدترین احتمال
بدترین خطر و ناگوارترین احتمال این است که برای توجیه ناکامی های پکن حتی دستور کار و شرح وظایف کمیته المپیک را نیز تغییر دهند و این نکته از یادها برود که وقتی فدراسیون ها هستند، مسئول اصلی کسب نتایج به شمار می روند و دلیلی وجود ندارد که سازمان و کمیته المپیک به خاطر قصورهای فدراسیون ها به جان هم بیفتند. با یک سوال واضح و بدیهی این بحث را به پایان می رسانیم: آیا مسئول کسب فقط یک مدال در ۷ وزن کشتی آزاد و ۵ وزن کشتی فرنگی در پکن، فدراسیون کشتی و تمهیدات و برنامه های آن است یا کمیته ملی المپیک و سازمان تربیت بدنی؟ اصولا فدراسیون ها را برای چه گذاشته اند؟

منبع : روزنامه جوان