توهم دمکراسی در ویرانه های ماریوت

شنبه ۲۰ سپتامبر انفجار در هتل ماریوت اسلام آباد که منجر به کشته شدن بیش از ۶۰ تن و مجروع شدن ۲۷۰ نفر گردید قبل از آنکه به عنوان یک عمل تروریستی به شمار آید می بایست حامل یک پیام و اثبات یک واقعیت تلقی شود. این حمله انتحاری که تنها چند ساعت پس از سخنان " آصف علی زرداری " رئیس جمهوری در نشست مجلسین پاکستان انجام گرفت، هر چند که بلافاصله با محکومیت مقامات دولتی و بین المللی روبرو گردید ولی موج های سونامی آن بسیار فراتر از چنین عکس العمل های تکراری خواهد بود.
اینکه گفته می شود این عمل جنایتکارانه و بسیار بزدلانه بوده است و برای درمان این سرطان همه نیروهای دمکراتیک باید کمک کنند، هیچ مشکلی را از گره کور پاکستان باز نمی کند چرا که متن معضلات در هم تنیده این کشور در جای دیگری نهفته است که انفجار ماریوت تنها یک بازخورد عینی از آن می باشد. بدون تعارف باید اذعان کرد که چینش بازی در پاکستان بر مبنای نهادینه کردن خشونت و این چنین مسائلی انجام شده است و خواسته یا ناخواسته همه ی بازیگران در این چارچوب ایفای نقش می کنند. در حوزه داخلی زمانی که پس از حدود یک دهه دیکتاتوری نظامی زیاده خواهی و فساد حاکم در ساختار سیاسی این کشور اجازه نمی دهد که ائتلاف موجود بین احزاب سیاسی بیش از چند ماه دوام بیاورد، در آستانه تحلیف ریاست جمهوری به جای حضور رهبران سیاسی جهان " مایکل مولن " رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا مهمترین مهمان خارجی حاضر در اسلام آباد بوده و هم زمان نیز " رابرت گیتس " وزیر دفاع این کشور در کابل سخن از مشروعیت اجازه ورود نیروهای نظامی آمریکا به درون خاک پاکستان می گوید، باید انتظار داشت که جواب این تحرکات را در ویرانه های ماریوت شنید.
بازی ریاکارانه ساختار سیاسی – نظامی پاکستان برای برخورد با معضل " نبود " دمکراسی و " بود " تروریسم در کلیت کشور و مناطق قبایلی در کنار ارتباط ارگانیکی مسائل این کشور با بحران افغانستان و نوع نگرش ائتلاف ضدتروریستی موجود به مشکلات منطقه ای، راه هرگونه خروج از بن بست های موجود را سد کرده است. تا زمانی که درک رهبران محلی، منطقه ای و بین المللی از تروریسم و بنیادگرائی از قالب محدود و اشتباه کنونی تغییر نکرده و این پدیده ها را به عنوان جنبش های ارتجاعی – اجتماعی که ریشه و بستر آن در ساختارهای غیردمکراتیک ملی و هجوم یکجانبه و سلطه جویانه غرب به شرق آبیاری می شود، طبقه بندی نکنند هرگز از این دام خلاصی نخواهد بود.
سخن گفتن از گسترش جنگ ضدتروریستی به درون خاک پاکستان در حالی که تقریبا مناطق قبایلی به طور قاطع به سمت طالبان پاکستانی تمایل یافته اند و جنبش القاعده در آنجا بیشترین سمپاتی را دارد اگر به یک طنز شبیه نباشد، باید به عنوان یک کابوس وحشتناک به آن نگاه کرد که می تواند از پاکستان نیز یک افغانستان دوم بسازد. اگر از ویرانه های هتل ماریوت به عنوان قربانگاه تفکرات تا به امروز اشتباه درس گرفته شود می توان امیدوار به بهبود اوضاع بود ولی چنانچه از این حادثه تروریستی برای توجیه جهت رویاروئی فیزیکی بین ساختار حاکم درونی و حامیان بیرونی با جنبش واقعا موجود بنیادگرائی استفاده شود بار دیگر باید گفت که تاریخ تکرار می شود اما این بار در شکل کمدی و تراژیک آن.

اردشیر زارعی قنواتی

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه