بازیگری مثل آشپزی ‌است‌

پل لئوناردو نیومن ۲۶ ژانویه ۱۹۱۵ در کلیولند اوهایو آمریکا متولد شد. او دومین فرزند تاجر بزرگ آرتور نیومن و همسرش ترزا بود. پل در دوران کودکی به فوتبال آمریکایی علاقه فراوان داشت. در دوران جوانی در رشته اقتصاد درس خواند؛ ولی هیچ وقت دانشجوی موفقی نبود. با آغاز جنگ جهانی، دانشکده را رها کرد و به نیروی دریایی پیوست و به عنوان بی‌سیم‌چی ناوگان دریایی به خدمت پرداخت. سال ۱۹۴۶ و با پایان جنگ، در کالج کانیون ثبت‌نام کرد و به عضویت تیم فوتبال این کالج درآمد. پس از دعوایی که یک بار بین اعضای تیم به وجود آمد، پل به زندان افتاد. او پس از این حادثه، دست از فوتبال کشید.
سال ۱۹۴۷ با ژاکلین ویت، هنرپیشه آشنا شد و ۲ سال بعد، با او ازدواج کرد. او همراه همسرش، اوقات خود را در فروشگاه ورزشی‌شان می‌گذراندند تا زمانی که پل نیومن، سال ۱۹۴۹ از کالج کنیون فارغ‌التحصیل شد و سهم خود را فروخت و به نیویورک رفت.
پس از فارغ‌التحصیلی از کالج، به مدرسه درام بیل رفت و یک سال در آنجا به فراگیری بازیگری پرداخت، سپس به اکتورز استودیو پیوست و تحت تعلیم استراسبرگ، تئوریسین و سینماگر بزرگ قرار گرفت. استراسبرگ معتقد بود، نیومن استعداد شگرفی دارد و می‌تواند به بازیگری همپایه مارلون براندو تبدیل شود. به نظر او، پل نیومن زیاده از حد خوش‌چهره بود و همین موضوع باعث می‌شد بیش از براندو بشود از استعدادش استفاده کرد، زیرا تماشاگر مسحور و مجذوب زیبایی او می‌شود.
پل نیومن اولین بار سال ۱۹۵۳ در نمایشی به نام «پیک‌نیک در برادوی» ظاهر شد و پس از این نمایش بود که با شرکت برادران وارنر قرارداد امضا کرد. او با فیلم «جام نقره‌ای» سال ۱۹۵۴ وارد دنیای سینما شد. فیلم بعدی‌اش «کسی آن بالا مرا دوست دارد» (۱۹۵۶)‌ بود. او در این فیلم، نقش بوکسوری به نام راکی گرازیانو را ایفا کرد (نقشی که قرار بود جیمز دین بازی کند)‌ و بازی‌اش با نقدهای مثبتی از جانب منتقدان روبه‌رو شد. هالیوودی‌ها این جوان را جایگزین مناسبی برای مارلون براندویی می‌دانستند که در آن زمان، حاضر نبود در هر فیلمی بازی کند. مارلون براندو در آن سال‌ها شاخص‌ترین چهره بازیگری آمریکا و حتی جهان بود، اما اصول حرفه‌ای خود را داشت و حاضر نبود در هر فیلمی مقابل دوربین برود. به همین دلیل تهیه‌کنندگان به دنبال چهره جایگزین او بودند. علاوه بر این، پس از مرگ جیمز دین در جوانی، خلا چهره‌های جذاب در هالیوود بسیار احساس می‌شد. بسیاری از نقش‌هایی که او را به شهرت رساند، برای قامت جیمز دین دوخته شده بود. آن حس ترحم‌خواهی و خودخواهی نوجوانانه که در بازی جیمز دین موج می‌زد، در پل نیومن با تبدیل شدن به نوعی اعتماد به نفس، تعدیل شد. ظرفیت بالقوه او برای نمایش بزهکاری بدون آن که نفرت تماشاگر را برانگیزد، او را به بازیگری ایده‌آل برای فیلمسازان تبدیل کرد.
او سال ۱۹۵۷ برای بازی در فیلم «تابستان داغ طولانی» برنده جایزه بهترین بازیگر مرد از جشنواره کن و جایزه بهترین بازیگر مرد خارجی از انجمن نویسندگان فیلم اسپانیا شد. سال ۱۹۵۸ در فیلم «گربه‌ای روی شیروانی داغ» به کارگردانی ریچارد بروکس که براساس نمایشنامه‌ای از تنسی ویلیامز ساخته شد، بازی کرد. بازی او در این فیلم، در کنار الیزابت تیلور از نقش‌های فراموش‌نشدنی‌اش در تاریخ سینماست.
دهه ۶۰ سال‌های یکه‌تازی نیومن بود. او با بازی در فیلم‌هایی همچون «جایزه» (۱۹۶۳)‌، «هاد» (۱۹۶۳)‌، «لوک خوش‌دست» (۱۹۶۷)‌ و «بوچ کسیدی و ساندنس کید» (۱۹۶۹)‌ به مرد افسانه‌ای هالیوود تبدیل شد.
نیومن در آن سال‌ها، تهیه‌کنندگی و کارگردانی چندین فیلم سینمایی را نیز به عهده داشت که از جمله این فیلم‌ها می‌توان به «راشل راشل» (۱۹۶۸)‌ که نامزد دریافت اسکار بهترین فیلم شد و جایزه گلدن گلوب را برای بهترین کارگردانی، اشاره کرد.
● ایفای نقش در یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های جهان‌
سال ۱۹۶۹ پل نیومن و رابرت ردفورد، ۲ ستاره بزرگ تاریخ سینما کنار هم در فیلم «بوچ کسیدی و ساندنس کید» به ایفای نقش پرداختند که نتیجه این همکاری، فیلمی بود که جزو پرفروش‌ترین فیلم‌های جهان شد.
فیلم نیش با بازی پل نیومن (۱۹۷۳)‌، برنده ۷ جایزه اسکار شد و دهه ۸۰ نیز او با بازی در فیلم حکم، برای ششمین بار نامزد جایزه اسکار شد. سال ۱۹۸۶ در «رنگ پول» به کارگردانی مارتین اسکورسیزی کنار تام کروز‌ بازی کرد و جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را از آن خود کرد.
نیومن در ۱۹۸۶ برای نقش‌آفرینی‌های جذاب، ثبات شخصیت و تعهد نسبت به مهارت‌های خود، اسکار افتخاری و سال ۱۹۹۴ جایزه انساندوستانه جین هرشولت را گرفت. سال ۱۹۹۵ برای فیلم «هیچ کس احمق نیست» جایزه خرس نقره‌ای جشنواره برلین را به دست آورد.
۲ جایزه بهترین بازیگر مرد از انجمن منتقدان فیلم نیویورک در سال‌های ۱۹۹۴، بخشی دیگر از موفقیت‌های هنری او در عالم سینماست. او برای فیلم‌های آدم عاقل و جاده‌ای رو به تباهی (۲۰۰۲)‌ ۲‌‌بار دیگر و در مجموع، ۱۰ بار نامزد اسکار شد.
نیومن حتی در مرز ۸۰ سالگی نیز فعال بود و سال ۲۰۰۵ برای مجموعه تلویزیونی سقوط امپراتور تولید شبکه HBO، برنده جایزه امی و گلدن‌گلوب شد. آخرین حضور او در سینما، صداپیشگی در کارتون ماشین‌ها بود که در آن به جای داک هادسن حرف زد.
در سال‌های ۱۹۷۰ او با اعتراف به این که از بازیگری خسته شده، مجذوب مسابقه‌های اتومبیلرانی شد و از ۱۹۷۷ به طور حرفه‌ای به این رشته روی آورد. او و تیم رانندگی‌اش پس از آن در چند مسابقه مهم در آمریکا صاحب مقام شدند که از جمله آنها می‌توان به مقام پنجم مسابقه‌های دیتونا در ۱۹۷۷ و مقام دوم رقابت‌های لومان در ۱۹۷۹ اشاره کرد.
نیومن سال ۱۹۷۹ به مجله پیپل گفت: اتومبیلرانی بهترین کاری است که برای رهایی از هالیوود بلدم. من مسابقه اتومبیلرانی را دوست دارم؛ اما برای من در دنیا، غذاها و فیلم‌ها هیجان‌آورتر هستند و نمی‌توانم آنها را رها کنم. در مسابقه یقینا هزارم‌های ثانیه مشخص می‌‌کنند که چه کسی بهتر است؛ اما در یک فیلم یا دستور آشپزی، هیچ راهی وجود ندارد که بدانید مواد و مصالح به کار رفته در آخر چه نتیجه‌ای می‌دهند. بهترین مصالح ممکن است به بدترین نتیجه برسند و بدترین‌ها عالی از کار دربیایند. به نظر من، آشپزی مثل بازیگری است و بازیگری مثل آشپزی.
نیومن آخرین بار در ۷۹ سالگی پشت اتومبیل مسابقه‌ای نشست و رکورددار مسن‌ترین قهرمان مسابقات حرفه‌ای اتومبیلرانی شد.
در کنار فعالیت سینمایی، پل نیومن به کارهای خیریه نیز می‌پرداخت. وی از طریق تاسیس یک شرکت مواد غذایی توانست درآمدی نزدیک به ۲۵۰ میلیون دلار در سال داشته باشد و این پول را در اختیار سازمان‌های خیریه قرار می‌داد. وی موسسه دیگری نیز برای حمایت از کودکان سرطانی تاسیس کرد. نیومن سال ۲۰۰۶ رستورانی نیز برای کمک به نیازمندان افتتاح کرد که بسیار به آن افتخار می‌کرد.
اسکات، تنها فرزند پسر او سال ۱۹۷۸ به علت استفاده بیش از حد مشروبات الکلی درگذشت. پل نیومن از همسر اول خود صاحب ۲ دختر به نام‌های سوزان و استفانی و یک پسر شد و از همسر دومش، جون وودوارد ۳ دختر به نام‌های ملیسا، نل و کلرا دارد.
پل نیومن بر اثر سرطانی که سال‌ها با آن دست و پنجه نرم می‌کرد، ۵ مهر امسال درگذشت.

مهری توکلیان‌

منبع : روزنامه جام‌جم