مک کین- اوباما نگاه راهبردی به جمهوری اسلامی ایران

روابط ایالات متحده آمریکا با کشور ایران را می توان به ۳ مرحله تقسیم کرد.
۱) دوران تلاش برای نفوذ و سلطه گری و ایجاد نفوذنسبی (از ۱۲۶۵ هـ..ش تا ۱۳۳۲)
۲) دوران سلطه گری همه جانبه (از ۱۳۳۲ تا ۱۳۵۷)
۳) دوران تلاش برای سلطه گری مجدد و مقابله با نظام اسلامی از پیروزی انقلاب تاکنون.
به تعبیر چامسکی «آمریکا خواستار حکومتی مانند شاه است البته نه خود شاه بلکه رژیمی تابع و وابسته. و ایران پس از انقلاب سال۱۹۷۹ برای ایالات متحده کشوری غیرقابل پذیرش است و یک دشمن محسوب می شود چرا که دستورات آمریکا را زیرپا گذاشته است «اکنون جای این سؤال باقی است که آیا روند انتخابات آینده ریاست جمهوری آمریکا هم در تداوم همین سیاست است و یا شاهد تغییر در روند سلطه گری خواهیم بود؟
پاسخ بدین پرسش به بررسی ماهیت انتخابات، ساختار حکومت آمریکا، نقش احزاب جمهوری خواه و دموکرات و شناسایی نامزدها برمی گردد و درپی آن نحوه موضع گیری و نوع آمادگی ما نیز مشخص خواهدشد.
انتخاباتی که در ۴ نوامبر ۲۰۰۸ (۱۴ آبان ۸۷) برگزار می شود دارای ۲نامزد است، جان مک کین و باراک اوباما. دراین بین البته وضعیت آقای مک کین که مورد حمایت جرج بوش و جزء جریان نومحافظه کار حزب جمهوری خواه است از قبل مشخص می باشد و عملکرد ۸ ساله تیم جرج بوش و راه انداختن ۳ جنگ درخاورمیانه و تصرف ۲ کشور اسلامی، حمایت همه جانبه اسراییل متجاوز و مقابله با نظام جمهوری اسلامی و تهدید نظامی مکرر ایران نشان می دهد رویکرد آینده آقای مک کین هم درهمین راستا خواهدبود. چنانکه وی نیز در همان ابتدای مبارزه انتخاباتی که در مورد ایران مورد پرسش قرارگرفت بلافاصله بر وزن آهنگی معروف موسیقی وار گفت «ایران را بمباران کن!» «Bomb Iranس گرچه بعدها آن را طنز خواند اما در مقاله ای تحت عنوان «صلحی پایدار براساس آزادی، امنیت بخشیدن به آینده آمریکا نوشت: «ایران، بزرگترین حامی تروریزم در جهان به تلاش برای دستیابی به سلاح های هسته ای ادامه می دهد رئیس جمهور بعدی باید با این تهدید مستقیما مقابله کند. اما این قضیه در مورد اوباما رقیب دموکرات مک کین که با شعار تغییر آمده است کمی پیچیده تر است بویژه اینکه وی نسبت به عملکرد آمریکا در عراق و افغانستان انتقاد داشته و در ابتدا هم خواستار مذاکره بی قید و شرط با رهبران ایران بوده است اما واقعیت آن است که انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، یک نمایش پیچیده، بزرگ، طولانی و تلفیقی از مردم سالاری و آلیگارشی (ارای الکترال) و همچون غربالی است که فقط افراد نخبه مورد تایید بتوانند به مراحل نهایی انتخابات راه یابند و مواضع آنها نیز در این مسیر ۲ ساله تعدیل گردد. البته توجه به ۳ نکته ضروری است:
۱) حزب دمکرات بیشتر متمایل به استفاده از قدرت نرم و فشارهای سیاسی، تبلیغی و اقتصادی می باشد و حزب جمهوری خواه بیشتر متمایل به استفاده از قدرت سخت (قدرت نظامی) می باشد.
۲) ظهور پدیده اوباما و هیلاری کلینتون نشانه تغییرات اجتماعی جامعه آمریکا و افزایش مطالبات زنان، جوانان و دیگر اقشار مردم و نارضایتی آنها از مشکلات روزافزون اقتصادی و سیاست های حاکم در این ۸ سال می باشد و این مسئله با شدت گرفتن بحران مالی بالا گرفته است.
۳) نفوذ همه جانبه لابی صهیونیستی و منافع سرمایه داران آمریکایی نقش اساسی و تعیین کننده در اصول سیاست خارجی آمریکا مبتنی بر حفظ برتری و سلطه گری ایالات متحده آمریکا دارد و روی کارآمدن روسای جمهور جدید نه تغییر در اصول که تغییر در تاکتیک ها و روش ها و شیوه های برخورد می باشد دراین زمینه می توان به مواضع به شدت صهیونیستی اوباما در پارلمان اسراییل مبنی بر حمایت همه جانبه از رژیم اشغالگر قدس و حمله به جمهوری اسلامی و یا مواضع وی در مقاله «بازسازی رهبری آمریکا» مجله امور خارجی اوت ۲۰۰۷ اشاره کرد.
اوباما در این مقاله می نویسد:«ما باید ائتلافی قوی درسطح بین المللی برای جلوگیری از دسترسی ایران به سلاح های اتمی فراهم آوریم...در مقابله با این تهدیدات من راه حل نظامی را کنار نمی گذارم اما اقدام اولیه ما باید یک دیپلماسی پرقدرت، مستقیم و پایدار باشد. اقدامی که دولت بوش توانایی به کارگیری آن را نداشته است.»

منبع : روزنامه کیهان