اینجا ایران؛ یگانه جغرافیایی که حسین(ع) غریب نیست

افراشته‌شدن پرچم‌های سیاه، برپا شدن خیمه‌های عزاداری و شور و شوق جوانان علاقه‌مند در هیئتها و حسینیه ‌ها، همه و همه نشان از آغاز سال نوی دلهای عاشق و سوخته یک غربت تاریخی است؛ ماه بیداری و ماه پیروزی خون بر شمشیر.
ماه محرم برای هر ایرانی، از هر طبقه فکری، اجتماعی، فرهنگی و با هر نوع تربیت و پرورشی معنای خاصی دارد. جدای از بعد مذهبی تاریخی، شرکت در آیین‌های بزرگداشت امام حسین(ع) و یارانش نوعی پاسخ به ندای درون است و به گفته جامعه شناسان همین درون باعث می شود که حتی میزان جرم و جنایت نیز به میزان قابل توجهی کاهش پیدا کند.
تحقیقات نیروی انتظامی نشان می دهد هر ساله آمار و ارقام جرایم در ماه محرم تا حد بسیاری کاهش می باید و این امر ناشی از اثر گذاری این ماه در درون انسانهاست. یک جامعه شناس در خصوص تاثیر گذاری ایام محرم بر رفتار جوانان می گوید: قرار گرفتن انسان در فصلی معنوی همچون محرم باعث می شود تا از پدیده هایی که مغایریت با ارزشهای والای او دارد، دوری کند و این نوع رفتار ناشی از سرشت درونی و همچنین اعتقادات دینی و مذهبی است که در این ایام تقویت می شود.
مشارکت و هم گرایی مردم و جوانان در ایام محرم در تکیه ها و حسینیه ها نوعی وفاق اجتماعی است که این نوع رفتار در کمتر نقاطی در جهان دیده می شود. بر همین اساس است که جامعه شناسان معتقدند: ماه محرم به تنهایی به عنوان بهترین و کامل ترین عامل کنترل آسیب های اجتماعی محسوب می شود و این از ویژگیهای منحصر به فرد این ماه عزیز است که مردم به خصوص جوانان باید نهایت بهره را از این ماه ببرند.
محرم و عاشورا در خون ما شیعیان جاری است. فرقی هم نمی‌کند که تا چه حد بر مظاهر و آداب عبادی فردی و اجتماعی پافشاری‌کنیم. محرم انگار فصل دیگری است...
کدام یک از ما که در نقطه‌ای از ایران متولد شده و زندگی کرده است، می‌تواند ادعا کند در مراسم عزاداری ماه محرم شرکت نکرده است؟ حتی اگر تظاهر به بی‌اعتقادی نزد برخی‌ها متداول شده باشد، آیا حضور در این آیین را هم می‌تواند کتمان کند؟
درحالی که برخی‌ها در بوق بی بندوباری نسل جوان می‌دمند، آیا گذری در خیابان‌ها و سرک کشیدن داخل تکیه‌ها و حسینیه‌هایی که در این ماه دایر می‌شوند، جز برخورد با جماعت جوانی که این اماکن را پر کرده اند، نتیجه دیگری هم دارد؟ اینجا ایران است؛ جغرافیایی که ذکر ثارالله بر رگ و روح جوانانش جاری است، همان جوانانی که هر لحطه که اراده کنند حماسه ای چون کربلای ۶۱ می آفرینند...
فرقی نمی‌کند که صورت شان را می‌تراشند یانه، موی شان را مد روز آرایش کرده اند یا نه، مهم این است که حرمتی را پاس می‌دارند و به پیشوایی که صدها سال پیش بر ظلم شورید و سر تسلیم فرود نیاورده است، عمیقاً عشق می‌ورزند. برای آنها محرم فصل دیگری است.
واقعیت این است که هرسال اغلب حاضران در آیین های عاشورایی را جوانان تشکیل می دهند. این جوانان با هم متفاوت اند و این تفاوت را نمی شود کتمان کرد. اما چه اهمیتی دارد؟ نام مقدس یک معصوم و شرح ویژگی ها، زندگی، قیام و مصائبش بهانه ای است برای گرد آمدن جوانانی از طیف های گوناگون زیر یک سقف؛ زیر یک خیمه و زیر یک پرچم سرخ...
اگر جنبه‌های اعتقادی، مذهبی و تاریخی عاشورا پراهمیت است، آیا کارکرد اجتماعی و روانی آیین‌های عاشورا را می‌توان ناچیز شمرد؟ آیا جز نام مقدس و پربرکت امام حسین (ع) پدیده دیگری تا این حد می‌تواند زمینه ساز اشتراک و وفاق میان آحاد مختلف اجتماع بزرگ ما شود؟
در ایام ماه محرم، بسیاری از بزرگان مذهبی نسبت به رعایت حرمت این ایام و لزوم پرهیز از تحریف و اغراق در نوحه سرایی‌ها و ذکر مصیبت‌ها هشدار دادند. دغدغه این بزرگان از مراجع عظام تا دولتمردان چیست؟ واکنش جامعه روبه رشدی که روز به روز میزان آگاهی، اطلاع و عقلانیتش نسبت به جمیع امور افزایش می‌یابد، در برابر تحریف‌هایی که از سر غفلت و احساسات گرایی افراطی، تقدس و حرمت این واقعه مهم دینی مان را مخدوش می‌کند چیست؟ آیا میان این دو سؤال نسبتی برقرار نیست؟ آیا بزرگان ما نگران برخورد جوانان با این نوع تحریف‌ها نیستند؟ آیا این تحریف‌ها نمی‌تواند آن اشتراک و وفاق زیر خیمه بزرگ محرم را در دراز مدت آسیب پذیر کند؟
عقلای سیاست و حکومت که همواره نسبت به لزوم همبستگی ملی رهنمود داده‌اند، در شرایط حساس کنونی ایران در جهان از چه گزینه هایی برای تقویت این همبستگی استفاده می‌کنند؟ برای ایرانی شیعه که گوشت و خونش به عشق امام حسین (ع) آمیخته است، برپایی درست و منطقی آیین‌های بزرگداشت آن امام الگوی مناسبی است، نیست؟
وقتی در ایام محرم، ایرانیان فارغ از دغدغه‌های روزمره و جدا از دسته بندی‌های اجتماعی و طبقاتی گردهم می آیند تا هریک بنا به اعتقاد خود بهره ای ببرند، آیا نمی توان از این گردهمایی بزرگ برای رسیدن به همبستگی ملی بهره برد؟
قرن‌ها پیش معصومی به دعوت مردمانی از یک دیار راه به سوی آنان طی کرد و گسست اتحاد میان مسلمانان آن دیار باعث واقعه‌ای شد که تا قیامت اندوهش با ماست. وقتی از عبرت‌های عاشورا سخن به میان می‌آید، چگونه نمی‌توان آفت دودستگی و افتراق را از یاد برد؟ به برکت نام و یاد آن معصوم مظلوم، هنوز هم گردهم می‌آییم تا یادش را گرامی داریم و آرمان هایش را چراغ مسیرمان قرار دهیم.
آیا این بهترین فرصت برای مشق همبستگی و گریز از دودستگی نیست؟ پویایی و جریان یافتن آن واقعه عظیم در طول تاریخ واضح‌تر از این می‌تواند جلوه گر باشد؟ این فرصت ارزشمند را از دست ندهیم و همه زیر یک سقف سبز اتحاد خود را حفظ کنیم تا مقدمات و شرایط ظهور امام عصر(عج) و قیام سرخ آن امام همام را فراهم کرده باشیم. و البته که قدر جوانان سبز سیرت کشورمان را هم بدانیم...

محمد حسنلو

منبع : برنا نیوز