مردم بدبخت پاکستان

آن‌که باد می‌کارد، توفان درو می‌کند. «ضرب‌المثل چینی»
بعد از برکناری حکومت نظامی مشرف، انتظار می‌رفت که دموکراسی بر پاکستان حاکم شود، اما پاکسنات بدتر غرق آتش و خون شد.
ژنرال ایوب خان رئیس جمهوری نظامی پاکستان درست می‌گفت: دموکراسی مناسب کشورهای گرمسیری مانند ما نیست.
«طارق علی» روشنفکر چپگرای پاکستانی معتقد است این کشور با تصمیم دولت استعماری انگلستان، براساس مذهب برای مقابله با هند دموکراتیک ایجاد شد دارای آن‌چنان تضادهای قومی و طبقاتی و آن‌چنان فقری است که بدون کمک غرب نمی‌تواند زنده باشد.
هرگاه این تضادها به اوج برسند، ارتش با یک کودتا حکومت را در دست می‌گیرد و دموکراسی متزلزل و مسخره‌ی غیرنظامی‌ها را هم تعطیل کرده و حکومت نظامی برقرار می‌کنند. در پاکستان مانند هزار فامیل زمان شاه، ۲۲ خانواده قدرت و ثروت را در دست دارند و بقیه‌ی مردم در فقر زننده‌ای زندگی می‌کنند و همین زندگی سگی آن‌ها هم بخاطر سرسپردگی حکومت‌ها به قدرت‌های بزرگ کشور هر روز به آتش و خون کشیده می‌شود.
پاکستان مانند اسرائیل، عربستان، اردن و بقیه‌ی پایگاه غرب برای سرکوب جنبش‌های مردمی در داخل و منطقه است. پاکستان با کمک آمریکا، حمایت مالی عربستان، القاعده و طالبان را سازمان دادند تا با حکومت مارکسیست افغانستان و نفوذ شوروی در منطقه مبارزه کنند. در این میان عربستان نقش اساسی داشت که علیه حکومت چپ‌گرای افغانستان اعلام جهاد داد و هزینه‌ی مبارزه را هم پرداخت. بوش پدر در خاطرات خود می‌گوید: ما هر کار کثیفی که داریم سراغ عربستان می‌رویم! «جرج حبش» می‌گفت عربستان تمام امکانات خود را در اختیار آمریکا گذاشته اما خود را پرده‌دار کعبه هم می‌داند.
طالبان به محض ورود به کابل سراغ نجیب‌الله رفته و او را به وحشیانه‌ترین وجهی کشتند.
امروز پاکستان چوب نوکری آمریکا را می‌خورد، چون طالبان و القاعده هم متوجه شدند که چه کلاهی آمریکا و متحدان او به سرشان گذاشته‌اند و حالا به جان خودشان افتاده‌اند. غرب پاکستان را بخاطر مقابله با هند اتمی، مجهز به تسلیحات اتمی نمود. اینجا هم مردم بدبخت و گرسنه هزینه‌ی آن را دادند. مردم نان ندارند بخورند حکومت تسلیحات اتمی تهیه می‌کند و زیر نظر سازمان «سیا» دلالی آن را هم می‌کند!
«حزب مردم پاکستان» قوی‌ترین و قدیمی‌ترین حزب این کشور است که توسط «ذلفقار علی بوتو» رئیس جمهور سابق این کشور پدر خانم بی‌نظیر بوتو تاسیس شد. ذلفقار علی بوتو یک پوپولیست بیشتر نبود و مانند تمام پوپولیست‌ها فقط وعده و وعید می‌داد و مردم را به هیجان درمی‌آورد و هیچ تغییری در ارتش پاکستان که تربیت و اسلحه‌ی امپریالیستی داشت به وجود نیاورد و همین بلای جانش شد و زمانی به ماهیت این ارتش ضد خلقی پی برد که دیگر دیر شده بود، رئیس ستاد ارتش او ضیاء الحق مانند پینوشه، طناب دار را به گردن او انداخت.
ارتش پاکستان مانند ارتش ترکیه و سایر ارتش‌های کشورهای جهان سوم با فرهنگ و اسلحه‌ی امپریالیستی ابزار سرکوب مردم هستند. ارتشی که با پول مردم ایجاد شده اما نوکر هیئت حاکمه و امپریالیسم است.
در اندونزی این ارتش دولت قانونی سوکارنو را سرنگون کرد و وحشیاناک‌ترین حمام خون در قرن بیستم را ایجاد نمود.
زمانی که ارتش‌های آمریکا و اروپا این‌طور مزدور و بی‌حیثیت و بدبخت می‌شوند بعد وای به حال ارتش‌های جهان سوم و چهارم.
در کودتای ۲۸ مرداد نقش عمده‌ی کودتا را ارتش به عهده داشت و بعد از کودتا هم زیر نظر مستقیم مستشاران آمریکایی اداره می‌شد.
امروز آن امرای متکبر ارتش با سینه‌های پر مدال خود در لوس‌انجلس راننده‌ی تاکسی و شاگرد سوپر و پادوی بنگاه معاملات ملکی شده‌اند.
ارتش خلقی ویتنام بود که بزرگ‌ترین ارتش‌های دنیا چون فرانسه و آمریکا را شکست داد و پوزه‌ی آن‌ها را به خاک مالید.
ارتش پاکستان آن‌چنان وابسته به کمک‌های پنتاگون است که بدون آن از پا درمی‌آید، اما همین ارتش در نبرد با چریک‌های جبهه‌ی خلق برای آزادی بلوچستان آن‌چنان شکستی خورد که مسخره‌ی خاص و عام شد و امروز هم باید به جنگ طالبان برود و سربازان و افسران بدبخت فدای نوکری حکومت و سران ارتش بشوند.
دولتمردان پاکستان هر کدام آنقدر فاسد هستند که از ترس آبروریزی همدیگر را تحمل می‌کنند. بی‌نظیر بوتو مظلوم نمایی می‌کرد، او و شوهرش آصف زرداری که امروز قدرت را در دست دارند آن‌چنان به فساد آلوده هستند که مشرف بارها آن‌ها را تهدید کرد در صورتی که زیاد چوب لای چرخ او بگذارند اسناد مربوطه را رو خواهد کرد. قتل بی‌نظیر بوتو که با کمک سیا صورت گرفت از او یک شهید ساخت و مشرف نیز به دستور آمریکا از قدرت کنار رفت تا آصف زرداری شوهر خانم بوتو فعلا در صحنه باشد تا بعد ارباب تصمیم دیگری برای این مردم بدبخت بگیرد.
در پاکستان از بدو تاسیس تا امروز حزب کمونیست غیر قانونی است و چپ پاکستان فدای اختلاف چین و شوروی شد. بزرگ‌ترین چهره‌ی چپ در پاکستان فیض احمد فیض شاعر معروف و بعد «عثمان بلوچ» رئیس سندیکای کارگری کشور بود که هر دو سال‌ها زندانی بودند.
«طارق علی» معتقد است پاکستان بشکه‌ی باروتی است که سلاح اتمی هم دارد وای به روزی که جرقه‌ای به آن اصابت کند.
روشنفکران پاکستان که مانند روشنفکران جهان سوم و چهارم تبعیدی سیاسی هستند از یک طرف گرفتار حکومت‌های سرکوبگر و از سوی دیگر اسیر مردم بدبخت و جاهلی هستند که از زمین و آسمان بلا بر آن‌ها می‌بارد. آن‌ها مانند بسیاری از مردم جهان سوم آرزوی زندگی در غرب را دارند که خود امروز گرفتار بحران مالی شده.

منوچهر بصیر

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه