حجة الاسلام و المسلمین ادیب یزدی: «ثامن الحجج(ع)» مغناطیس همه خوبیهاست

امام رضا(ع) را همه ما به کرامت و رأفت می شناسیم و یاد آن آهوی سرگشته بیابان که به آن حضرت پناهنده شد، هرگز از ذهن هایمان زدوده نمی شود. امام مهربانی که لطف بی انتهایش نصیب آهوی خسته می شود، بعید است که ما را از درگاه لطف خود محروم کند.
اما شاید برای همه سؤال باشد که چرا امام هشتم(ع) و سایر امامان معصوم(ع) هرگز از رحمت و لطف در برابر بندگان خدا دریغ نمی کنند؟ اصلاً آستانه این همه عاطفه از کجا نشأت می گیرد؟...
همزمان با ایام میلاد پربرکت حضرت رضا(ع)، گفتگوی کوتاهی داشته ایم با حجة الاسلام والمسلمین ادیب یزدی، مدیر مجموعه فرهنگی بلال تا از آن حضرت بیشتر بدانیم.
در ابتدای بحث آنچه به ذهن می آید این است که چرا مردم از اقصی نقاط دنیا، تا این حد به حضرت رضا(ع) عشق می ورزند، حجة الاسلام والمسلمین ادیب یزدی در این مورد می گوید: این سؤال جوابهای بسیاری دارد، اول از همه این که محبت امام معصوم(ع) نسبت به مردم از محبت پدر به فرزند هم بیشتر است. تمام وجود امام سرشار از رحمت و رأفت است و این دریای محبت، ناخودآگاه وجود هر عاشقی را فرا می گیرد. وجود مقدس حضرت رضا(ع) از همان دریای محبتی که نثار فرزندشان حضرت جواد(ع) می کردند نثار محبین و علاقه مندان می کنند و انسان را در هر شرایطی می پذیرند. همه عاشقان آن حضرت وقتی به زیارت ایشان می آیند، غمهای دلشان از بین می رود و طبق فرمایش رسول خدا(ص) که فرمودند: «هر کس به زیارت فرزندم در خراسان مشرف شود، خداوند غمهای دلش را زایل می کند.»
در این شرایط همه ما وقتی ایشان را از روی ارادت و شناخت زیارت می کنیم، سرشار از انرژی، امید و رستگاری بارگاه آن حضرت را ترک می کنیم. چه این که نور حقیقت و محبت حضرت حتی وقتی از ایشان هم دور باشی همچنان باقی است.
از حجة الاسلام والمسلمین ادیب یزدی در مورد علم لدنی امامان معصوم می پرسم و جایگاه ویژه حضرت رضا(ع) به عنوان عالم آل محمد(ص) که در ادامه می گوید: علم امام معصوم(ع) علم لدنی یعنی متصل به خداست، آنچه را که اراده کند می داند و تفاوت علم امام با خدا در همین است که علم پروردگار عالمیان علم حضوری است و همه مخلوقات عالم در سیطره قدرت و دید پروردگارند اما امام معصوم(ع) باید اراده کند تا بداند. پس اراده می کند و می داند. خوب است به نمونه ای از جایگاه علمی حضرت رضا(ع) اشاره کنم. وجود مبارک حضرت علی بن موسی الرضا(ع) عادت داشتند که هر شب سوره واقعه را بخوانند و انس ویژه ای با آن داشتند. در هنگام خواندن سوره، وقتی به آیات دهم و بیستم می رسیدند صدای صوت قرآن حضرت لرزان می شد، به آیه سی و چهل که می رسیدند صدای ناله ایشان مشهود بود و در مقابل آیات عذاب به ایشان حالتی شبیه غش دست می داد. وقتی قرآن ایشان تمام می شد اطرافیان می پرسیدند: یابن رسول ا...، این چه حالتی بود که به شما دست داد که حضرت می فرمودند: «آنچه را که قرآن به آن اشاره می کرد با چشمهایم دیدم.
من جهنم را دیدم و شعله های سرکش آن را که دوزخیان را در برداشت. من بهشت را در آیه های قرآن دیدم و چهره های نورانی و متبسم اهل بهشت را.»
در کتاب فضایل الشیعه از قول شیخ صدوق روایت شده که حضرت رضا(ع) فرمودند: ای شیعیان ما، دیده نشدید حتی یک نفر از شما در آتش. به خدا قسم هر چه به آتش نگاه کردم شیعیان و محبینم را ندیدم. اما وظیفه ما در مقابل این همه رحمت و شفقت حضرت رضا(ع) چیست؟!مدیر مجتمع فرهنگی بلال در این مورد می گوید: مهمترین وظیفه، شناختن حق امام رضا(ع) است و این که به استناد شفاعت ایشان و سایر امامان معصوم(ع) لغزش و خطا نکنیم.
محبت امام را درک کنیم و با همین شناخت سعی در نشر فضایل و نیکویی آنها در میان مردم داشته باشیم. خوب است انتهای صحبت را با نمونه دیگری از رحمت امام هشتم(ع) زینت بدهیم. در تاریخ نقل شده که همین صحن عتیق که ما آن را به عنوان قدیمی ترین صحن حرم حضرت رضا(ع) می شناسیم، اول توسط عالم فرزانه و بزرگوار شیعی، مرحوم شیخ بهایی طراحی شده بود. شیخ نقشه صحن را طوری طراحی کرده بود که میزان جاذبه مغناطیسی زمین، نسبت به کسانی که به زیارت حضرت می آیند در نظر گرفته شود و زاویه های ورودی صحن را طوری طراحی کرده بود که آدمهای گناهکار میل و رغبتی برای ورود به حرم پیدا نکنند. توجه ایشان به جاذبه زمین و رفتار درونی افراد، مهندسی ماورایی است نه مهندسی عمران.
شیخ بهایی همراه خودش چند معمار ماهر اصفهانی آورده بود تا صحن را بسازند. اتفاقاً فرزند جوان شیخ بهایی در اصفهان از دنیا رفت و ایشان مجبور بود به اصفهان برود. معماران را جمع کرد و گفت تا زمان برگشتم، دست به ساختار طرح نزنید و صبر کنید من برگردم. این ماجرا گذشت و شیخ پس از ۴ ماه برگشت و با کمال تعجب دید صحن ساخته شده و هیچ کدام از نکات موردنظر او رعایت نشده است. ناراحت شد و معماران را صدا زد و توضیح خواست.
سرپرست معماران به شیخ گفت: وقتی شما رفتید، در عالم رؤیا حضرت رضا(ع) را دیدم که به من امر کردند کار را دنبال کنم همانطور که موردنظر خودم است. گفتم آقا!: شیخ بهایی طرح دیگری دارد. امام(ع) گفتند: «به شیخ پیغام من را برسانید که طرح شما را قبول ندارم، چون ما نمی خواهیم فقط دوستداران و خوبان به زیارت بیایند بلکه می خواهیم گناهکاران هم بیایند. ما همه مردم را با هر شرایطی دوست داریم». و این یکی از بزرگترین نمونه های محبت و رحمت امام نسبت به شیعیان و علاقه مندان خودشان است و امروز بارگاه ملکوتی حضرت رضا(ع) مورد توجه خیل عاشقان ایشان از سراسر دنیاست.

ملیحه پژمان

منبع : روزنامه قدس