جمعه, ۳۱ فروردین, ۱۴۰۳ / 19 April, 2024
مجله ویستا
این اسپری خوشبوکننده نیست
بیش از ۲۲ میلیون نفر از مردم آمریکا از بیماری آسم رنج میبرند و آسم یکی از شایعترین بیماریهای مزمن دوران کودکی است. این بیماری برحسب نوع و شدت، درمانهای متفاوت و داروهای مختلفی دارد. در ادامه، به دیگر تازههای درمانی در این بیماری پرداخته میشود...
● داروهای ضد لوکوترین جدید
مدیاتورهای لوکوترینها که از ماستسلها، ائوزینوفیلها و بازوفیلها آزاد میشوند، در درمان بیماران در مرحله دو آسم پایدار خفیف به عنوان درمان کمکی به کار میروند یا در گروههای سنی خاص همراه با کورتیکواستروییدهای استنشاقی تجویز میشوند. ثابت شده است که این گروه داروها، FEV۱ پس از فعالیت ورزشی را بهبود بخشیده و اثرات سیستئنیل لوکوترین را مانند انقباض عضلات صاف، ادم راههای هوایی و روند التهاب مهار میکنند.
داروهای ضدلوکوترین جدید شامل آنتاگونیستهای گیرنده، مونتهلوکاست، زفیرلوکاست و مهارکننده ۵ لیپواکسیژناز یعنی زیلوتن (Zileuton) هستند. سطوح متعددی از تداخلات دارویی ممکن است به دنبال مصرف هر یک از داروهای ضدلوکوترین مشاهده شود، هر چند در مصرفکنندگان مونتهلوکاست، کمترین میزان این تداخلات دارویی گزارش شده است. زفیرلوکاست ممکن است با وارفارین تداخل داشته باشد و زمان پروترومبین را افزایش دهد. همچنین اثر آسپرین را افزایش و اثر اریترومایسین و تئوفیلین را کاهش دهد.
بیمارانی که زفیرلوکاست برایشان تجویز شده و به تازگی یا پیش از این کورتیکواستروییدهای خوراکی سیستمیک را برای طولانیمدت مصرف کردهاند، باید از نظر وقوع نوعی واسکولیت ائوزینوفیلی بهنام نشانگان جورج اشتراوس، تحتنظر گرفته شوند. در این نشانگان بیماران به راشهای واسکولیت، ائوزینوفیلی، افزایش علایم ریوی، قلبی و نوروپاتیک دچار خواهند شد. تداخل دارویی میان زایلوتن با تئوفیلین و وارفارین نیز گزارش شده است، البته در مجموع به دلیل عارضه مسمومیت کبدی، کاربرد داروی زایلوتن در بیماران کم است.
کرومولینسدیم و ندوکرومیل، داروهای ضدالتهابی هستند که ماستسلها را پایدار کرده و واکنشدهی شدید به ورزش، آلرژنها و تغییرات دما را مهار میکنند. این داروها را میتوان همراه با دوز اندک کورتیکواستروییدهای استنشاقی برای درمان مرحله دو آسم پایدار خفیف و درمان پیشگیرانه پیش از ورزش یا تماس با مواد آلرژن به کار برد. دوز پروفیلاکتیک شکل استنشاقی در این مورد، سه تا چهار بار در روز توصیه شده است. هیچ تفاوتی در اثربخشی دو داروی کرومولینسدیم و ندوکرومیل مشاهده نشده است. عوارض جانبی معمول کرومولینسدیم و ندوکرومیل عبارتاند از: تنگی نفس، تحریک گلو، گیجی، سرفه، ویزینگ، تهوع و سردرد. همچنین ندوکرومیل ممکن است احساس مزه نامطبوع در دهان یا درد سینه را ایجاد کند.
● بتادوآگونیستها
داروهای بتادو آگونیست طولانیاثر، برونکودیلاتورهایی هستند که مشابه داروهای بتادو آگونیست سریعالاثر، با اثر اختصاصی روی گیرندههای بتادو، عضلات صاف برونش را شل میکنند، اما این اثر را در مدت زمان حداقل دوازده ساعت اعمال میکنند.
عوارض جانبی این داروها شامل سردرد، تپش قلب، لرزش و بیقراری است. داروهای بتادوآگونیست طولانیاثر که به تازگی وارد بازار شدهاند، عبارتاند از: سالمترول و فورموترول (Formoterol). داروهای بتادو آگونیست طولانیاثر، برای استفاده همراه با کورتیکواستروییدهای استنشاقی با هدف کنترل طولانیمدت و پیشگیری از علایم آسم پایدار با شدت متوسط یا شدید، بهخصوص در بیماران دوازده سال و بزرگتر مناسب هستند. این داروها را به جز پیش از ورزش برای پیشگیری از برونکواسپاسم ناشی از فعالیت، نباید به صورت تک دارویی (مونوتراپی) تجویز کرد، البته مصرف متناوب پیش از ورزش این دارو هم توصیه نمیشود، زیرا طول اثر این دارو را کاهش داده و ممکن است علایم آسم پایدار خفیفی را که به خوبی هم کنترل نشده، مخفی کند.
داروهای ترکیب کورتیکواستروییدهای استنشاقی و بتادوآگونیستهای طولانیاثر، عبارتاند از: ترکیب بودزوناید و فورموترول، فلوتیکازون و سالمترول. این داروهای ترکیبی در مطالعات بالینی متعددی، موثر شناخته شدهاند.
● گروه متیلگزانتینها
تئوفیلین در گروه متیلگزانتینها، یک برونکودیلاتور خفیف تا متوسط است که اغلب به عنوان درمان همراه سایر داروها (و نه درمان برتر) در درمان مرحله دو آسم خفیف پایدار یا درمان کمکی با یک کورتیکواسترویید استنشاقی در بیماران پنج سال و بزرگتر تجویز میشود.
تئوفیلین با بلوک فسفودیاستراز که موجب افزایش cAMP میشود، برونشها را گشاد کرده و ممکن است اثر ضدالتهابی خفیفی نیز داشته باشد. به دلیل نیاز به پایش مداوم سطح سرمی با هدف پیشگیری از تداخلات دارویی، اغلب تئوفیلین را به عنوان خط آخر درمان تجویز میکنند.
عوارض ناخواسته این دارو عبارتاند از: تاکیکاردی، تهوع، استفراغ، سردرد و نیز علایم تحریک دستگاه عصبی مرکزی. داروهای زیادی با تئوفیلین تداخل دارند که از آن جمله میتوان به کاربامازپین و فنیتوئین اشاره کرد. این دو دارو، سطح سرمی تئوفیلین را کاهش میدهند.
در سال ۲۰۰۳ میلادی، اداره نظارت بر غذا و داروی آمریکا، امالیزوماب (Omalizumab) را به عنوان یک مونوکلونال آنتی-IgE آنتیبادی نوترکیب انسانی برای درمان کمکی در درمان آسم پایدار متوسط تا شدید کنترلنشده در بیماران هفت سال و بزرگتر که آزمون پوستی مثبت نسبت به تزریق ماده حساسیتزا داشتهاند، مورد تایید قرار داد. دوز این دارو را بر اساس وزن بیمار و سطح پایه سرمیIgE تعیین میکنند و دوزاژ تعیین شده، هر دو تا چهار هفته به شکل زیرجلدی تجویز میشود.
در هر موضع تزریق، نباید بیش از ۱۵۰ میلیگرم از دارو استفاده شود، بنابراین در هر نوبت دریافت دارو، چند تزریق لازم است.
دکتر شیرین میرزازاده
منبع : هفته نامه سپید
همچنین مشاهده کنید
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید میز و صندلی اداری
خرید بلیط هواپیما
گیت کنترل تردد
اسرائیل ایران اصفهان حمله ایران به اسرائیل گشت ارشاد ایران و اسرائیل ارتش جمهوری اسلامی ایران دولت دولت سیزدهم جنگ ایران و اسرائیل جنگ سید ابراهیم رئیسی
سیل زلزله دبی قوه قضاییه قتل هواشناسی تهران سیلاب شهرداری تهران پلیس سازمان هواشناسی فضای مجازی
بانک مرکزی فرودگاه فرودگاه مهرآباد قیمت خودرو قیمت دلار خودرو بازار خودرو قیمت طلا ایران خودرو بورس قیمت سکه دلار
تلویزیون احسان علیخانی تبلیغات سینمای ایران دفاع مقدس کتاب سریال تئاتر موسیقی
دانشگاه تهران دانشگاه آزاد اسلامی
فلسطین رژیم صهیونیستی سازمان ملل عملیات وعده صادق آمریکا جنگ غزه روسیه وعده صادق چین اسراییل ترکیه حماس
پرسپولیس فوتبال صنعت نفت آبادان استقلال لیگ قهرمانان اروپا رئال مادرید بارسلونا بازی لیگ برتر کشتی فرنگی سپاهان تراکتور
هوش مصنوعی سامسونگ تلگرام فناوری اپل آیفون وزیر ارتباطات ایلان ماسک
سلامت هموفیلی دیابت چاقی درمان و آموزش پزشکی سلامت روان کاهش وزن