غرور و افتحار Pride and Glory

▪ کارگردان: گوین اوکانر.
▪ فیلمنامه: جو کارناهان، گوین اوکانر بر اساس داستانی از رابرت هوپس، گوین و گرگ اوکانر.
▪ موسیقی: مارک ایشام.
▪ مدیر فیلمبرداری: دکلن کویین.
▪ تدوین: لیزا زینو چرگین، جان گیلروی.
▪ طراح صحنه: دان لی.
▪ بازیگران: کالین فارل[جیمی ایگان]، ادوارد نورتون[ری تیرنی]، جان وویت[فرانسیس تیرنی پدر]، نوآ امریش[فرانسیس تیرنی پسر]، جنیفر ایلی[ابی تیرنی]، جان اورتیز[سندی]، فرانک گریلو[ادی کاربون]، شیا ویگام[کنی دوگان]، لیک بل[مگان ایگان].
▪ ١٣٠ دقیقه.
▪ محصول ٢٠٠٨ آمریکا.
▪ ژانر: جنایی، درام.
ری و فرانسیس دو برادر در اداره پلیس نیویریوک خدمت می کنند. پدرشان رئیس پلیس و داماد خانواده جیمی نیز پلیس است. وقتی چهار افسر پلیس کشته می شوند، پدر خانواده از ری می خواهد تا هر چه سریع تر قاتلین این چهار پلیس را پیدا کند. سرنخ هایی که ری می یابد او را به این نتیجه می رساند که پلیس های تحت امر برادرش در این کار دخیل بوده اند.
اما برادرش به وی می گوید که از ماجرا بی اطلاع است. پیگیری های ری به زودی مشخص می کند که گروهی از پلیس ها به رهبری جیمی به قصد به دست آوردن پول دست به کارهایی خلاف قانون زده و از موقعیت خود برای سرقت پول قاچاقچیان مواد سو استفاده کرده اند.
ری به سراغ جیمی می رود، اما جیمی دسیسه ای علیه وی چیده و سبب متهم شدن او به قتل می شود. تحقیقات به مسیر دیگری می افتد و ری خود را روی صندلی اتهام می یابد. اما پدر خانواده که از بیگناهی فرزندش اطلاع دارد از پسران خود می خواهد تا...
● چرا باید دید؟
گوین اوکانر متولد ١٩٦٤ است. سابقه ای خوش در تئاتر دارد و با ساختن Comfortably Numb شروع به کارگردانی کرده است. اوکانر که تهیه کننده، بازیگری و فیلمنامه نویس نیز هست با دومین فیلم بلند خود Tumbleweeds به شهرت رسید و با فیلم سوم خود معجزه توانست جایی در میان تماشاگر مشکل پسند برای خود دست و پا کند. اما غرور و افتخار را می شود بهترین و کامل ترین اثر وی تا امروز ارزیابی کرد که متعلق به موج تازه فیلم های پلیسی/جنایی است.
موجی که نقطه اوجی مانند مردگان را به خود دیده و قرار است تا با استفاده از عوامل آن دست به تکرار موفقیت آن بزند(قرار بود مارک والبرگ در نقش اصلی فیلم ظاهر شود).
غرور و افتخار همان طور که از نام آگهی های تبلیغاتی اش برمی آید قصه ای در باب وفاداری به اعضای خانواده یا قانون است.
قصه ای نه چندان تازه و می شود گفت یکی از آن کهن الگوهایی که قهرمان را در وضعیتی قرار می دهد تا حقیقت، شرافت، خانواده و یا وفاداری را قربانی دیگری کند. اما چه چیز این یکی را از باقی فیلم های موج متمایز می کند؟
بدون شک فیلمنامه آن که توسط کارناهان کارکشته و سازنده Narc و آس های سوخته سهمی اساسی در این تمایز دارد.
ولی تلاش اوکانر برای ایجاد فضایی دهشت انگیز از نیویورک، محیط خانوادگی پر تنشی که مانند بشکه باروت مستعد انفجار است و کشیدن بازی هایی معرکه از هنرپیشه های اصلی-مانند جان وویت که در نقش پدر مست خانواده در سکانس شام سال نو کولاک می کند و تلاش برای پرهیز از کلیشه های این نوع را نیز نباید نادیده گرفت.
فیلم به رغم استقبال منتقدان و حضور بازیگرانی پولساز به دلیل ریتم نه چندان تندش نتوانسته در گیشه موفقیت چندانی کسب کند.
اما به عنوان یکی از بهترین های این موج جایگاه خود را در سال های بعد نیز حفظ خواهد کرد. شاید اگر کارگردان دیگری به جای اوکانر بود و فیلمنامه را با خشونت بیشتر و ریتمی تندتر به تصویر می کشد، اینک شاهد فیلمی موفق تر بودیم. کسی چه می داند؟

امیر عزتی

منبع : موج نو