پنجشنبه, ۹ فروردین, ۱۴۰۳ / 28 March, 2024
مجله ویستا

مفاهیمی برای حفظ ظاهر


مفاهیمی برای حفظ ظاهر
کدام دولت است که تحریمهای ظالمانه‌ای را بر کشور دیگری تحمیل کند، آنهم به جرم آنکه مردم آن کشور دولتی را برگزیده‌اند که خوشایندش نیست؟
کدام دولت است که ورود و خروج به سرزمینی با یک و نیم میلیون نفر جمعیت را ممنوع کند، بطوریکه هیچکس نتواند بدون داشتن مجوز تردد کند، ماهیگیران نتوانند از آبی که بخودشان تعلق دارد ماهی صید کنند و از تحویل مواد غذائی جمع آوری شده توسط مردم دنیا به مردم قحطی زده این سرزمین جلوگیری شود؟
کدام دولت است که راه ورود آب، برق و سوخت را به سرزمینی مسدود کند و آنگاه بارانی از بمب و آتش توپخانه را بر سر آنها فرو بارد؟
پاسخ این است که هیچ کشور صادق و درستکاری دست به انجام چنین کاری نمی‌زند.
و با اینحال، در اسرائیل دولتی پس از دولتی دیگر روی کار آمده و همگی بر تقاضای خود مبنی بر به‌رسمیت شناخته شدن و مفتخرشدن به لقب اولین کشور دموکراتیک دنیا اصرار می ورزند. این کشور درحالی بر این درخواست خود پافشاری می‌کند که قوانین بین المللی را زیر پا می‌گذارد، از حقوق بشر سوءاستفاده می کند و رهبرانی فاسد و جنایتکار را بر سر کار می‌آورد. از همه بدتر اینکه دنیا به خواسته چنین کشوری رضایت داده و از هر دولتی که در اسرائیل بر سر کار آمده است بعنوان یک مهمان استثنائی و مقرب با آغوش باز استقبال کرده است.
این مسئله هرکسی را به تامل واداشته و موجب می شود تا بار دیگر نگاهی داشته باشد بر بیانیه‌های پرشکوه ما در وصف استقلال، حقوق بشر، اصول و ارزشهای اخلاقی، اعتقادات مذهبی، آزادیهای مدنی و حاکمیت قانون. آیا این مفاهیم فقط برای حفظ ظاهر هستند و یا واقعا دارای معنا و مفهوم می باشند؟ آیا این مفاهیم برای تمامی مردم و یا فقط برای عده خاصی از مردم بنا شده‌اند؟
شیمون پرز رئیس جمهور اسرائیل برنامه ها و سیاستهای متجاوزانه خود را افزایش داده است و با این‌وجود از ملکه بریتانیا عنوان شوالیه را دریافت میکند و احتمالا یک رشته سخنرانی نیز در دانشکده بالیول دانشگاه آکسفورد در وصف او ایراد شده است. درواقع این افتخارات مبهم و بی‌معنا به کسی داده شده است که با توسل به زور و خشونت ۷۵۰،۰۰۰ فلسطینی را در جنگ سال ۱۹۴۸ از سرزمین مادری خود بیرون رانده است.
امروز ما در نوار غزه شاهد نوعی زندگی فلاکت بار از مهاجران فلسطین هستیم که دنیا هرگز نظیر آنرا نخواهد دید. در اوایل سال جاری ماتان ویلنای معاون وزیر دفاع اسرائیل، در یک سخنرانی ضمن مقایسه این شرایط با هولوکاست یا کشتار دسته جمعی یهودیان در زمان هیتلر، تهدید کرد که هولوکاست بزرگتری را در نوار غزه فلسطین براه خواهد انداخت. بعدها او برای توجیه این تهدید خود اظهار داشت که منظور او از هولوکاست، "مصیبت و بدبختی" موجود بوده است. اما درحقیقت ارتباط این دو واژه از نظر معنا و مفهوم بر هیچکس پوشیده نیست. بهرحال، منظور او هر چه که بوده باشد، این تهدید نیز به اندازه کافی شوم و نکبت بار بود.
مرگ تدریجی که در نوار غزه فلسطین به راه افتاده است، اولین قربانیان خود را از بین بیش از ۴۰۰ بیماری برگزیده است که با وجود شرایط حاد بیماری، از خروج آنها از غزه برای برخورداری از مراقبتهای پزشکی و معالجات ضروری در اسرائیل یا بیمارستانهای عربی جلوگیری شده است. هزاران نفر دیگر از این بیماران درحالی از بیمارستانها جواب شده اند که از کمبود شدید ۳۰۰ نوع از انواع مختلف داروها رنج میبرند.
و سرانجام ،در حال حاضر که مدتی است اجازه داده اند تدارکات کم کم وارد این منطقه شود، کماکان بیمارستانها را از دریافت دارو و تجهیزات پزشکی محروم نگه داشته اند، بطوریکه مدت مدیدی است که بیمارستها دیگر قادر نیستند حتی حداقل میزان نیاز روزانه جمعیت فلسطینی داخل شهر را تامین نمایند. بهمان نسبت، انرژی سوختی ارسال شده به این منطقه آنقدر کم است که بزحمت نیاز یک روز از ساکنین نوار غزه به این ماده را تامین می کند.
شیوه کمک رسانی قطره چکانی توسط مشاور نخست وزیر اسرائیل، داف ویسگلاس، بدین صورت مطرح شد که: "هدف ما این است که یک رژیم غذائی به فلسطینی‌ها بدهیم، اما نه بصورتی که از گرسنگی بمیرند".
یک چنین سیاست بدخواهانه ای منجر به افزایش مداوم سوء تغذیه در بین مردم شده است، بطوریکه بخش عمده ای از زندگی خود را در فقر غذائی بسر می برند. نه تنها آسیاب دارها بدلیل تمام شدن سوخت و قطعی برق مجبور به تعطیل کردن آسیابهای خود شده اند، بلکه درحال حاضر تمامی موجودی گندم آنها نیز مصرف شده است. از مجموع کل ۷۲ نانوائی در غزه، ۲۹ نانوائی بطور کامل پخت نان را تعطیل کرده‌اند و انتظار می رود که مابقی نیز بهمین سرنوشت دچار شوند. این یعنی طولی نخواهد کشید که مردم از فراهم آوردن نان نیز که بخش عمده ای از وعده های غذائی آنها را تشکیل می دهد، عاجز خواهند شد.
به گزارش رسیده از صلیب سرخ، عوارض این محاصره اقتصادی، خانمانسوز است. ۷۰ درصد مردم از غیر قابل اطمینان بودن کیفیت مواد غذائی رنج می برند و از طرف دیگر تاخیر در توزیع مواد غذائی اهدائی از سوی مردم دنیا در بین ۷۵۰،۰۰۰ پناهنده ساکن در چادرهای محقر نوار غزه، از چهار نوامبر تاکنون زندگی فلسطینیها را بیش از پیش بنابودی کشانیده و هیچ راه چاره دیگری نیز پیش رو ندارند.
سازمان ملل، سازمان عفو بین الملل و سازمان دفاع از حقوق بشر، همگی این محاصره اسرائیل را "ظالمانه" خوانده اند. رئیس جمهور اسبق آمریکا، جیمی کارتر از این موقعیت بعنوان یک "جنایت فجیع" صحبت میکند و بدون هیچ ابا یا عذری آنرا تشبیه به یک جنایت جنگی می‌کند.
باربارا استاکینگ مدیرعامل آکسفورد در بریتانیا، بشدت از دیوید میلیباند وزیر امور خارجه انتقاد کرده است که چرا در سفر اخیر خود به اسرائیل و فلسطین حرفی از "استیصال و درماندگی" ساکنین نوار غزه بمیان نیاورده است.
بستن نوار غزه آنچنان ظالمانه صورت گرفته است که حتی از ورود خبرنگاران بزرگترین رسانه‌های خبری دنیا نظیر نیویورک تایمز نیز به آنجا جلوگیری بعمل آمده است و خبرنگاران مذکور نامه اعتراض آمیزی در اینباره به عمود اولمرت ، نخست وزیر اسرائیل نوشته اند.
از ورود رهبران مسیحی دنیا نیز به نوار غزه جلوگیری شده است. هفته گذشته اسرائیل مانع از برگزاری مراسم عشای ربانی توسط اسقف فرانکو، نماینده پاپ در اسرائیل شد. این مراسم نمادی از شروع ایام مقدس پیش از کریسمس یا تولد حضرت مسیح (ع) است.
و در ساحل غربی اشغال شده نیز وزیر کشور اسرائیل دستور ساخت صدها واحد غیرقانونی را ابرای استقرار مهاجران تائید کرده و بطور بیشرمانه ای دستورالعمل توافقنامه صلح در منطقه را نادیده گرفته است.
در این میان آنچه که بیش از همه شگفت انگیر بنظر می‌آید، سکوت دنیا در مواجهه با چنین مشکلی است. شتاب بیشرمانه‌ در اعطای افتخارات و برسمیت شناختن اعمال اسرائیل به این منظور صورت می‌گیرد تا این کشور از ثبت بی آبروئی و رسوائی خود درمقام سازماندهی نابودی جامعه فلسطین مصون بماند، اقدامی که بیرحمانه و بدور از وجدان انسانی است.
زی‌نت، سونیا کارکار
منبع : سایت الف


همچنین مشاهده کنید