همگرایی کفش های برافراشته

اقدام دو هفته پیش «منتظر الزیدی» نقش بی بدیلی در اتحاد عراقی ها و رفع اختلافات میان اهل سنت و شیعیان عراق داشته است.
پیش از این گروه هایی از اهل سنت عراق بخصوص ساکنان سامرا، بغداد غربی، فلوجه، الانبار، صلاح الدین، نینوا، موصل و رمادی شیعیان را متهم می کردند که با آمریکایی های اشغالگر همدست شده و به تضعیف برنامه ریزی شده اهل سنت می پردازند. در این میان تلویزیونهایی نظیر الشرقیه، الجمهوریه و البغدادیه در طی ۴-۵ سال اخیر به این انگاره دامن می زدند. این در حالی بود که شیعیان از انگیزه های قومی مذهبی و تاریخی برای مقابله با اشغالگران و عوامل داخلی آنان برخوردار بودند و در این راه دهها هزار شهید و مجروح و زندانی نثار آزادی عراق و اعتلای آن کرده بودند.
تصویب توافقنامه امنیتی میان بغداد و واشنگتن در دولت و مجلس عراق که اکثریت آن در اختیار شیعیان است، بر این مسئله دامن می زد و بعضی از جریانات تفرقه انگیز با انکار و یا کمرنگ کردن نقش همسان وزرا و نمایندگان سنی و نیز دستگاه ریاست جمهوری در تایید توافقنامه تلاش می کردند تا چهره مبارز و ضداشغالگر شیعه را مخدوش نمایند.
اقدام شجاعانه و ابتکاری «منتظرالزیدی» نقش بسیار اساسی در کنار رفتن ابهامات و روشن شدن حقایق داشت. زیدی یک جوان شیعی بود که از یک طرف با اهل سنت رابطه ای علنی و مستحکم داشت و از سوی دیگر از یک خاندان اصیل و شریف شیعه برخاسته است. خاندانی که به دلیل سلحشوری و استقامت از زادگاه خود «عماره» رانده شده بود و به حومه شرقی بغداد در دوره حکومت عبدالکریم قاسم پناه آورده بود. زیدی یک بار در انتفاضه شعبانیه (۱۳۷۱)، یک بار در انتفاضه صدر- در جریان شهادت آیت الله سیدمحمد صادق الصدر به دست رژیم بعث- در سال ۱۳۷۸ و یک بار در جریان اشغال عراق توسط آمریکا در فروردین ۱۳۸۲ به میدان آمده و به مقابله با آمریکایی ها پرداختند و هزاران نفر شهید دادند.
خاندان الزیدی پس از اشغال عراق در حزب مبارز «الندوه» عضویت یافته و در کنار دو جریان شیعی صدر و فضیلت به مبارزه با اشغالگران پرداختند و ضربات سنگینی به آنان وارد کردند. این جریان با بعضی از جریانات سنی علیه اشغالگران ائتلاف کردند.
بخشی از ثمره این ائتلاف مشارکت در راه اندازی شبکه تلویزیونی البغدادیه بود. اما زمانی که در شهر مقدس سامرا- که بیش از ۹۰ درصد ساکنان آن سنی مذهب می باشند به حرم مطهر دو امام شیعه- امام هادی و امام عسگری علیهما السلام- حمله و گنبد و گلدسته های آن تخریب گردید، شکاف عمده در همکاری این ائتلاف پدید آمد و نقار و کینه جای ائتلاف و همکاری را گرفت. در این بین نقش آمریکایی ها و انگلیسی ها برای تضعیف «دشمن موتلف» برجسته بود و آنان از این شکاف و نقار برای کاستن از شدت انتفاضه مردمی بهره های فراوانی برده و نفس راحتی کشیدند.
مدتی گذشت تا طرفین به خطای استراتژیک خود پی بردند ولی ترمیم روابط دوستانه ای که مانند آن گنبد مقدس و گلدسته های الهام بخش تخریب شده بود کار به غایت دشواری بود. استعفای وزرای عضو گروه صدر از دولت نوری المالکی، که در اعتراض به بمباران پی درپی مناطق سنی نشین در فلوجه و رمادی و نیز مناطق شیعه نشین شهرک صدر و ناصریه انجام شد- تا حدی جراحات ناشی از درگیری های سامرا را التیام بخشید.
مخالفت شدید گروه صدر و حزب فضیلت با امضای توافقنامه امنیتی بغداد- واشنگتن نیز کمک زیادی به بازسازی ائتلاف نمود ولی تصویب نهایی آن در مجلس که با رای دو جریان عمده شیعی- مجلس اعلای اسلامی به رهبری عبدالعزیز حکیم و حزب الدعوه به رهبری نورالمالکی- همراه شد و البته دو حزب کردی دموکرات و اتحادیه میهنی و نیز احزاب سنی نظیر حزب اسلامی طارق هاشمی و ائتلاف العراقیه به رهبری عدنان الدلیمی و صالح مطللک نیز به آن رای دادند، آثار اقدام اعتراضی دو جریان شیعی صدر و فضیلت را تا حد زیادی خنثی کرد.
اقدام یک جوان شیعی در جریان کنفرانس خبری مشترک بوش و مالکی در این هنگامه تاثیر بسیار تعیین کننده ای برجای گذاشت این علاوه بر آنکه تصویر بزک کرده و دروغین «پیروزی بوش بر تروریسم» را مخدوش کرد و سفر آخر بوش به بغداد را به آئینه تمام نمای شکست آمریکا در منطقه تبدیل کرد، شکاف های خون آلود میان شیعیان و سنی ها را ترمیم کرد. اقدام منتظر الزیدی بلافاصله توسط همکیشان خود در بغداد شرقی، کربلا، نجف، ناصریه، بصره و عماره پشتیبانی شد و نشان داد که توده های شیعی همه مثل الزیدی یک پارچه خشم و نفرت علیه اشغالگرانند. این گونه بود که همراه با شیعیان بلاد عراق سنی های فلوجه، موصل، بغداد غربی، رمادی و الحویجه هم در همان ساعات اولیه با کفش های برافراشته به خیابانها آمدند و به شادمانی پرداختند. اما این فقط سنی های عراقی نبودند که همدوش شیعیان پایکوبی کردند بلکه سنی های اردن، فلسطین، ترکیه، پاکستان، سوریه و... نیز با تظاهرات و تجمعات فراوان اقدام جوان شیعه را پاس داشتند و به بهانه تکریم آن خشم آتشین خود علیه آمریکایی ها، انگلیسی ها و سایر کشورهای عضو ائتلاف ناتو را نمایان کردند.
همگرایی «کفش های برافراشته» چندین روز صفحه اول خبرگزاری ها، تلویزیون ها، امواج رادیوها و تیترهای اول مطبوعات جهان را تسخیر کرد به گونه ای که «شان مک کورمک» سخنگوی وزارت خارجه آمریکا رسما اعلام کرد «تا ۵۰ سال آینده نیز ماجرای پرتاب لنگه کفش ها به سوی بوش فراموش نخواهد شد.»
اقدام منتظر الزیدی جامعه عراق و منطقه خاورمیانه- به خصوص بخش عربی آن- پس از آنکه تحت تاثیر اقدامات آمریکایی ها تا حدی دچار تردید و تفرقه شده بودند را متحد کرد و انرژی تازه ای در مبارزه عراقی و منطقه ای با اشغالگران پدید آورد. بر همین اساس وضع آمریکایی ها، انگلیسی ها و سایر اعضای تشکیل دهنده نیروهای «ایساف» بعد از پرتاب کفش های پرآوازه منتظر الزیدی به سوی رئیس نیروهای ائتلاف- اشغالگران عراق و افغانستان- متفاوت خواهد بود.
بعد از آنکه ماجرای منتظر الزیدی به یک پدیده جهانی تبدیل گردید آمریکایی ها دست به کار شدند تا این پدیده را با جریانات مطرود مرتبط نمایند از این رو بحث بعثی بودن را به میان کشیدند اما این اقدام تبلیغاتی که «فاکس نیوز» آن را تبلیغ می کرد جایی در میان تحولات باز نکرد. جالب این است که آمریکایی ها در طول ۳ ، ۴ سال گذشته با این تحلیل که اقدام «پل بریمر» در انحلال ارتش و حزب بعث یک خطای استراتژیک بوده و راه را برای پیروزی اسلام گراهای مبارز و هوادار ایران باز کرده است، تلاش کردند که بعثی ها و حزب آنان را احیا نمایند. آمریکایی ها تلاش کردند تا قانون بعثی زدایی- مصوبه دوره بریمر- را لغو کنند و با همین تحلیل بعثی ها را از زندان ها آزاد کردند و حلقه ای از دولتمردان بعثی را به عنوان مشاور فرماندهی نظامی آمریکا شکل دادند. در همین یک ماه اخیر آنان به راحتی مصوبه سیاسی مجلس عراق را که خواستار کاهش شمول قانون بعثی زدایی شده بود پذیرفته و آن را یک مصوبه مترقی خواندند.

سعداله زارعی

منبع : روزنامه کیهان