حالا دیگر حتی آب هم نداریم

سامح حبیب ۲۳ ساله، عکاس و خبرنگار ساکن غزه به ندرت ‌می‌خوابد. صدای بمباران‌‌های پی در پی مجال خوابیدن نمی‌دهد. به دلیل ترس از بمباران‌‌های غزه خیلی کم از منزل خارج ‌می‌شود اما از ۲۷ دسامبر که حمله اسراییل به غزه آغاز شده است چندبار در روز، گریزی به سطح شهر ‌می‌زند تا عکسی تهیه کرده و گزارش‌‌هایش را از زندگی پر هراس روزانه مردم آماده کند. در این روز‌‌های سخت، مشکل عمده او یافتن جریان برق است تا بتواند لپ‌تاپ خود را شارژ کرده و به اینترنت متصل شود.
حبیب یکی از معدود روزنامه‌نگاران محلی در غزه محاصره شده است که سعی دارد از طریق تلفن و اینترنت به رسانه‌‌‌های ‌بین‌المللی خارج از غزه دسترسی پیدا کند. در یکی از نت‌‌هایی که در وبلاگ اوست این جمله به چشم ‌می‌خورد: من نمی‌خوابم، بنابراین ‌می‌توانید حتی شب‌‌ها نیز با این شماره تماس بگیرید. او با آگاهی از اینکه جریان رسانه‌ای به دلیل ممانعت از ورود خبرنگاران ‌بین‌المللی به غزه و جانبداری‌‌‌های سیاسی در پوشش خبری این بحران کوتاهی کرده و عاجز مانده است، گزارش‌‌هایی روزانه از اوضاع منتشر ‌می‌کند.
حبیب در غزه متولد و بزرگ شده است و سال‌‌ها در انجمن مدنی و همچنین به عنوان روزنامه‌نگار در آژانس خبری راماتان کار کرده و کار‌‌های خود را به طور رایگان به سازمان‌‌های مختلف دنیا فرستاده است. این روزنامه‌نگار جوان فعلا به همراه سه خواهر، دو برادر، والدین و مادربزرگ خود با مقادیر محدودی غذا در منزلشان محبوس مانده است.
● ساعت ۱ بامداد: فلسطین اشغالی
▪ شرایط فعلی حقوق بشر در غزه چگونه است؟
اگر قرار باشد چیز‌‌هایی را که از دست داد‌‌ه‌ایم و یا به آن‌‌ها نیاز داریم را برایتان بشمارم موضوع آنقدر زیاد است که این مصاحبه تمام نمی‌شود. در اینجا نان نیست، قند و شکر نیست، گاز نیست، برق و حتی هیزم نیست. هر چیزی را که ‌می‌توانید تصور کنید ما از آن محروم هستیم. این مشکلات با محاصره و مسدود کردن راه‌‌های ارتباطی شروع شد و با آغاز حمله تشدید پیدا کرده است. این ماجرا از پیش تعیین شده بود. موضوع فقط انفجار چند راکت نیست. این همان استراتژی است که اسراییل دنبال ‌می‌کند. در مورد زندگی روزمره و وضعیت حقوق بشر باید بگویم اسراییل به دنیا گفته است که نگذاشته بحران بشریت در غزه اتفاق بیفتد. وزیر امور خارجه اسراییل یک احمق به تمام معناست چون سعی ‌می‌کند جوامع ‌بین‌المللی را متقاعد کند که اسراییل به اوضاع بشردوستانه کمک ‌می‌کند! اما غزه قبل از محاصره هم کمبود داشت. در طی محاصره اسراییل فقط به ۴۰ کامیون حامل کالا اجازه ورود داد. در حال حاضر که جنگ رخ داده است آن‌‌ها باز مدعی هستند که اجازه ورود کالا را ‌می‌دهند در حالی که به هیچ چیز اجازه ورود داده نمی‌شود. ۱۳ کامیون بار برای جمعیت یک و نیم میلیون نفری کافی نیست. آن‌‌ها مدعی اند گذرگاه باز است و همه چیز رو به راه است اما همه این‌‌ها دروغی بیش نیست. بعضی منازل حتی آب هم ندارند. اسراییل بسیاری از چاه‌‌های مرکز و شمال غزه را هدف قرار داده است. به علاوه مقامات ساحلی گفتند که اسراییل به آن‌‌ها اجازه نداده مواد تصفیه آب را بیاورند.
فردا قرار است با یکی از پزشکان بیمارستان الشفا صحبت کرده و انواع سلاح‌‌هایی را که مورد استفاده قرار گرفته جویا شوم. از آغاز محاصره ۲۷۰ نفر فوت کرده‌اند چون نمی‌توانستند برای مداوا از غزه خارج شوند و یا دارو به آن‌‌ها نمی‌رسید. تجهیزات پزشکی وجود نداشت و امروز این مشکلات بسیار بیشتر شده است. مدیریت بیمارستان‌‌ها از دانشجویان سطوح مقدماتی پزشکی هم درخواست کمک کرده‌اند.
▪ با تمام این اوصاف نقطه نظر فلسطینیان غزه در مورد حماس چیست؟
نگرانی اصلی فعلی مردم غزه این است که چطور غذا و روشنایی خود را تامین کنند و چطور منازلشان را گرم نگه دارند. آن‌‌ها زیاد در مورد سیاست فکر نمی‌کنند. به طور کلی حمایت از حماس هنوز وجود دارد و نبرد سرنوشت‌ساز ثابت ‌می‌کند که آیا حماس از حمایت برخوردار خواهد ماند یا خیر، چون هنوز به مناطق مهم حمله‌ای نکرده است.
▪ شرایط فعلی زندگی شما چگونه است؟
من در شهر غزه که ۲ کیلومتری مرز اسراییل است زندگی ‌می‌کنم. از آغاز محاصره در ۲۰ ماه قبل و همچنین ازشروع جنگ، زندگی من زیر و رو شده است. برق، گاز و اینترنت وجود ندارد و من برای شارژ لپ‌تاپ و ارائه گزارش ناچارم به این طرف و آن طرف بروم. سوخت وجود ندارد و از نقطه نظر حقوق بشر ما در حال حاضر هیچ چیز نداریم. امروز تصمیم داشتم برای تهیه آذوقه به فروشگاه بروم. شکر خدا که نرفتم چون اسراییل بزرگترین فروشگاه غزه را بمباران کرد و قتل عام و کشتاری باورنکردنی در آنجا رخ داد. تصور کنید بدون هیچ گونه امکانات در منزل محبوس بمانی. من فقط پتو را دور خودم ‌می‌پیچم و ساعت‌‌ها فقط فکر ‌می‌کنم.
چطور توانسته ای به عنوان روزنامه‌نگار فعالیت کنی و بین شغل خود و امنیت خانواده تعادل برقرار کنی؟
رفتن به بیرون از منزل بسیار خطرناک است. گاهی برای تهیه عکس بیرون ‌می‌روم اما وحشت دارم چون اسراییلی‌ها تهیه هر نوع خبر را محدود کرده‌اند. برای تهیه خبر گاهی مجبورم کیلومتر‌‌ها دور شده و در منطقه ای دیگر برق پیدا کنم تا لپ‌تاپم شارژ شود. من در مناطق مختلف منابع و دوستانی دارم که اخبار را به من ‌می‌رسانند. از پزشکان ‌می‌خواهم وقایع بیمارستان را به من گزارش دهند، به رادیو گوش ‌می‌کنم و در انتهای روز گزارش‌‌هایم را ‌می‌نویسم. به‌دلیل شغلم در مراکز حقوق بشر و رسانه دوستانی دارم که به پیشبرد کار‌‌هایم کمک ‌می‌کنند.
▪ ارتش اسراییل با روزنامه‌نگاران چه برخوردی ‌می‌کند؟
از نوامبر ۲۰۰۸ اسراییل به هیچ روزنامه‌نگار یا مسئولین سازمان‌‌های ‌بین‌المللی اجازه ورود به غزه را نداده است. این منطقه کاملا بسته و از نظر خبری بلوک شده است. علاوه بر موج ترس و وحشت ما مشکلات زیادی در شغلمان داریم. آزادی قلم و ارائه گزارش نداریم. به هیچ منبع رسانه‌ای ‌بین‌المللی دسترسی نداریم. مردم قادر نیستند تماس تلفنی برقرار کنند و این نشان ‌می‌دهد اسراییل بخشی از سیستم ارتباطی مخابراتی را نابود کرده است. فقط خطوط زمینی کار ‌می‌کنند و از همه بدتر دسترسی به اینترنت که بسیار حیاتی است وجود ندارد.
احتمالا فشار زیادی روی روزنامه‌نگاران محلی که واقعیت را بیان ‌می‌کنند وجود دارد. درست است؟
من احساس ‌می‌کنم کشورم به منابع ملی انسانی نیاز دارد. من به سایر منابع رسانه‌ای وابسته نیستم. من راه خودم را ‌می‌روم. بله در حال حاضر تهیه گزارش در چنین شرایط خشونت باری مثل کوه کندن سخت و ناممکن است اما من هنوز این کار را انجام می‌دهم و برای مردم گزارش تهیه ‌می‌کنم.
▪ فلسطینی‌‌‌ها در مورد پاسخ مجامع عرب چه فکر ‌می‌کنند؟
تفکرات آن‌‌ها هنوز مشابه قبل است. ما در مورد آنچه در دنیای عرب رخ ‌می‌دهد چندان مطلع نیستیم. اما فلسطینی‌‌ها به قدرت‌‌های خارجی وابسته نیستند. اینجا بعضی معتقدند کشور‌‌های عربی در محاصره غزه نقش داشته‌اند به خصوص مصر که در مورد تونل‌‌‌ها و گذرگاه رفح که هنوز بسته است و مبارک آن را باز نکرده، دست داشته است. ضمنا سایر رژیم‌‌های عرب وجود دارند که که به حد کافی تلاش نکرده و به فلسطینی‌‌ها کمک ن‌می‌کنند. واضح است که فلسطینی‌‌ها از دست کشور‌‌های عربی خسته شده‌اند، به خصوص در شروع این جنگ یعنی زمانی که کشور‌‌های عربی حتی نتوانستند برای ملاقات فوری مجامع عربی توافق کرده و یا زمان تعیین کنند.
▪ و از زمان آغاز نبرد زمینی اوضاع فرقی کرده است؟
قبلا فکر ‌می‌کردیم اقدامات نظا‌می ‌تا یکشنبه تمام ‌می‌شود. حالا برای ما تطابق و قبول این واقعیت جدید که تهاجم زمینی است بسیار سخت‌تر است. ما در منازل خود محبوس شد‌‌ه‌ایم. نمی‌توانیم برای تهیه آذوقه به فروشگاه برویم. به بانک دسترسی نداریم. شرایط کنونی تمام سرمایه ما را فلج کرده است.
آیا شما هم تایید می‌کنید که اسراییل به طور ویژه مناطق حماس را هدف قرار داده است؟
خیر. تعداد افراد بی‌دفاعی که تاکنون از بین رفته‌اند نمایانگر این حقیقت است که اسراییل در پی حفظ امنیت مردم بی‌دفاع نیست. ما ‌می‌توانیم بگوییم آن‌‌ها از چه نوع راکت‌‌هایی استفاده کرده‌اند. آن‌‌ها سلاح‌‌های ممنوعه را به کار ‌می‌برند. از بمب‌‌های خوشه‌ای استفاده ‌می‌کنند که در هوا منفجر ‌می‌شود.
▪ کدامیک از رسانه‌‌‌ها را پیگیری ‌می‌کنی؟
اگر امکان داشته باشد سی ان ان را دنبال ‌می‌کنم اما ‌می‌دانم آن‌‌ها هم بیطرف نیستند. ما بیشتر از رادیو‌‌های محلی استفاده ‌می‌کنیم. هیچکس اما به این اشاره نمی‌کند که تعداد بسیار زیاد قربانیان این حوادث مبین یک نسل‌کشی است. اسراییل مدعی است که به حماس حمله ‌می‌کند اما ‌می‌بینیم اکثر قربانیان شهروندان هستند. دنیا باید بداند اسراییل به آنچه که مبارزه با حماس یا تروریسم می‌نامد کاری ندارد و این ادعا‌‌های واهی نوعی خلع سلاح رسانه‌ای است.

ترجمه: فرشته آل علی

منبع : خبر آنلاین