آنری: پس از طلاق همسرم، دخترم مرا نجات داد!

اینکه بازیکنی مثل کریستیانو رونالدو در اوج دوران فوتبالش باشد و به عناوین مختلف قهرمانی دست یابد، کار چندان سختی نیست،ولی اینکه در ۳۰ سالگی و بعد از یک دوره سراسر تاریک و پر از بدشانسی بتوان یک بار دیگر به روزهای خوش سابق برگشت، اتفاقی تقریباً غیرممکن به نظر می‌رسد که تیری آنری مهاجم فرانسوی بارسلونا این امر را ممکن کرده است.
به گزارش شبکه ایران؛ این روزها در بارسلونا «تیتی» به همه یاد می‌دهد که قهرمان واقعی بودن چه معنایی دارد و شاید در این جور مواقع هیچ چیز زیباتر از این نباشد که آنری به تنهایی پیروزی آبی اناری ها مقابل ویارئال را در نبرد حساس این هفته تیم کاتالونیایی در رقابت‌های لالیگا رقم زد. با اینکه آنری اخیراً اعلام کرده، به احتمال فراوان او آخرین سال‌های دوران فوتبالش را سپری می‌کند و به زودی از فوتبال حرفه‌ای کناره‌گیری خواهد کرد، هواداران بارسلونا حداقل از اینکه او قبل از خداحافظی با میادین، به روزهای طلایی گذشته بازگشته، خشنود هستند. آنری در حالی این فراز و نشیب‌ها را طی چند سال اخیر پشت سر گذاشته که خودش معتقد است، اگر فوتبال و والدینش نبودند، به احتمال زیاد امروز مثل خیلی از دوستان دوران کودکی‌اش پشت میله‌های یک زندان فرانسوی بود. ستاره خط حمله بارسلونا در گفتگویی با نشریه «سان» خیلی صریح از گذشته حرف زده است.
آنری تعریف کرده که در حومه پاریس متولد شده و در کوچه و خیابان اولین درس‌های زندگی را آموخته و اگر حتی حق انتخاب داشته باشد، دوست دارد هر لحظه از زندگی آن روزهای خود را بار دیگر تجربه کند. ولی اگر امروز همه او را به عنوان آنری می شناسند، این افتخار بزرگ را مدیون پدرش است. «من چیزهای وحشتناکی در دوران کودکی‌ام دیدم.
ولی خوشبختانه والدین عاقلی داشتم. هیچ وقت نمی‌فهمیدم چرا همسن و سال‌هایم هر شب می‌توانستند از خانه خارج شوند و خوشگذرانی کنند و من نه. چنین چیزی خیلی مرا ناراحت می‌کرد ولی امروز همه آن دوستانم در زندان هستند. والدین من خیلی سختگیر بودند، ولی اگر امروز برای خودم کسی شدم دقیقاً به دلیل همین رفتار آنان بوده است. برای اینکه بزرگ شدن در حومه یک شهر بزرگ مثل پاریس، اصلاً ساده و راحت نیست.» پدر تیری آنری زمانی که او هشت سال داشت، از خانه رفت و خانواده او هم بعد از مدتی این منطقه را ترک کردند، ولی آنری در آن زمان همه چیز را یاد گرفته بود. «من می‌دانستم که زندگی‌ام باید مسیر مشخصی پیدا کند.
با مادرم تنها زندگی می کردم و چون برادرم در ارتش بود، احساس می‌کردم تک فرزندم. دقیقاً به همین دلیل همیشه احساس تنهایی می کنم». فوتبال زندگی تیری آنری را برای همیشه نجات داد. «فوتبال تنها راه خروج من از آن زندگی سخت بود. اگر من این ورزش را انتخاب کردم فقط به خاطر پدرم بود. ابتدا فقط می خواستم او را خوشحال کنم. برای اینکه متوجه شدم که وقتی مرا سر زمین تمرین می برد، از من خوشحال تر و ذوق زده تر به نظر می‌رسید». آنری به این نکته اشاره می‌کند که در زمان حضورش در آرسنال، خبرنگاران انگلیسی همواره از او می‌پرسیدند که چرا بعد از گل، زیاد خوشحالی نمی‌کند و او امروز دلیل واقعی این مسأله را برای همه توضیح می‌دهد.
«وقتی ۱۰ سالم بود، در یک بازی ۶ گل زدم و وقتی سوار ماشین شدم، دیدم پدرم خیلی جدی و عصبانی مرا نگاه می‌کند.از من پرسید، آیا از بازی‌ام راضی هستم و من هم جواب مثبت دادم و آن گاه پدرم همه اشتباه‌هایی را که در جریان بازی مرتکب شدم، برایم توضیح داد. سر هر مسابقه‌ای، او این کار را انجام می‌داد. پدر من اصلاً از من تمجید نمی‌کرد، ولی همیشه به من یاد داد که باید روز به روز بهتر شوم و نقاط ضعفم را برطرف کنم. شاید از نظر خیلی ها خیلی بی حس و حال باشم ولی واقعاً دلیل این همه ذوق و هیجانی که فوتبال را در برگرفته، نمی‌فهمم. من ۱۵ سال است فوتبال بازی می‌کنم، ولی یک آدم معمولی‌ام، مثل بقیه.
نمی‌فهمم چرا مردم گمان می‌کنند که فوتبالیست‌ها با دیگران فرق دارند. اصلاً این طور نیست. من هم مثل همه آدم‌های دیگر روزهای خوب و بد دارم و مثل همه آنها در زندگی مشکلات خاص خودم را دارم. آنری خیلی زود به زندگی خصوصی‌اش و جدایی اخیر از همسرش اشاره می کند. سال گذشته مهاجم بارسلونا از همسر انگلیسی‌اش «نیکول» طلاق گرفت و هنوز آثار آن جدایی در زندگی‌اش به چشم می‌خورد، به‌خصوص اینکه آنها یک دختر کوچک هم دارند. آنری در این باره می‌گوید: جدایی به هیچ وجه چیز راحت و آسانی نیست.
به‌ویژه اگر یک فرزند کوچک هم داشته باشید. من قبلاً آدمی بودم که سر هر چیز کوچکی ناراحت می‌شدم. ولی امروز کنترل بیشتری روی اعصابم دارم و دخترم مرا تغییر داد. نمی‌توانم هیجانی را که موقع درآغوش گرفتن او به من دست می‌دهد، وصف کنم. زمانی تنها اولویت من در زندگی فوتبال و آینده ورزشی‌ام بود، ولی امروز دیگر این گونه نیست. برای همین از مردن می‌ترسم، اگرچه می‌دانم این اتفاقی است که برای همه رخ می‌افتد. ولی اگر آنری از مرگ می‌ترسد، مسلماً خداحافظی از فوتبال به این اندازه او را نگران و وحشت زده نمی‌کند. «فوتبال من به زودی به روزهای آخرش نزدیک خواهد شد. برای یک مهاجم، زمان بسرعت می گذرد. از زمانی که در بارسلونا هستم، هرگز به اندازه ای که این روزها در زمین مسابقه می دوم، فعالیت نداشتم. از نظر جسمانی در شرایط خوبی ام ولی سفرهای متعدد و بازیهای خارج از خانه بعضی مواقع خسته ام می کنند.
برای همین گمان نمی کنم آنهایی که معتقدند که من به روزهای آخر فوتبالم رسیده ام و یا اینکه دیگر یک بازیکن تمام شده هستم، خیلی اشتباه کنند.»
تیری آنری اعتراف می کند، یک مرد تنهاست و همیشه از دوران جوانی این گونه زندگی کرده است. آنری از تنها بودن لذت می‌برد و حتی زمانی که از قهرمانی فرانسه در جام جهانی حرف می‌زند، می‌توان فهمید که حتی خوشحالی کردن او با دیگران برای کسب این عنوان تا چه اندازه متفاوت بوده است. آنری که تا چندی پیش در بارسلونا به یک مهاجم فراموش شده تبدیل شده بود، این روزها یک بار دیگر راه گشودن دروازه حریفان را پیدا کرده، ولی کاملاً مشخص است که او با آنری آرسنال تفاوت‌های زیادی دارد. گذشت زمان و مسائلی که در زندگی خصوصی او اتفاق افتادند، انتقال به اسپانیا و آشنایی با یک سبک متفاوت فوتبال، تیتی را به جایی رسانده که احساس می کند حتی این روزها که مثل مهاجمان تراز اول دنیا در بازی‌های بزرگ لالیگا و یا لیگ قهرمانان گلزنی می‌کند، یک بازیکن تمام شده است که باید در اولین فرصت از دنیای فوتبال کناره‌گیری کند و با تنهایی همیشگی خود به ادامه زندگی بیندیشد.

منبع : سایت اطلاع‌رسانی اخبار فوتبال ایران و جهان