خاورمیانه پس از جنگ غزه

«در ۶۰ سال گذشته رژیم اسرائیل برای ادامه حیات خود و توسعه آن از یک استراتژی کلی که استفاده از سه عامل موثر است، استفاده کرده است؛ این عوامل عبارتند از نظامیگری قدرتمند، هم پیمانان ژئوپلتیکی و افکارعمومی. در حال حاضر اسرائیل وارد مرحله ای شده که دیگر کارآیی این استراتژی ها به اتمام رسیده است».
«ایمانوئل» در مقاله ای با عنوان «داستان اسرائیل، روایت یک پیش بینی برای خودکشی» در مورد عبور رژیم تل آویو از شرایط دوران موفقیت نکات ارزشمندی را بیان کرده است او می گوید دوره ای که برتری نظامی اسرائیل مخالفان قدرتمند را به تسلیم وامی دارد و نیز دوره ای که فرانسه، آلمان، ایتالیا، اسپانیا و روسیه برای هم پیمانی با صهیونیست ها سرو دست می شکستند و دوره ای که تل آویو با تکیه بر ماجرای ساختگی هلوکاست برای رفتار توسعه طلبانه خود توجیه داشت به سر آمده است. اینک در مقابل این رژیم ارتش آنچنانی وجود ندارد، کودکان، نوجوانان و جوانانی قرار دارند که با هواپیمای F۳۵ و هلی کوپتر ویژه از میدان به در نمی روند و وقتی در این نبرد یکی بر خاک می افتد ۱۰ نفر بلافاصله برمی خیزد. امروز دیگر اشتیاقی برای توسعه رابطه با تل آویو دیده نمی شود و حتی آمریکایی ها صدایشان درآمده است. انرژی هلوکاست به پایان رسیده است و امکان خلق داستان جدید وجود ندارد و متقابلاً سرگذشت غزه و قانا که تصاویر آن بارها از تلویزیونها پخش شد و بر صفحات روزنامه ها نقش بست صحنه عاطفی را معکوس کرده است.
الان کار اسرائیل به اینجا رسیده که «کوفمن» نماینده یهودی مجلس عوام انگلیس و عضو حزب کارگر با صراحت هرچه تمامتر از جنایات دولت تل آویو اعلام برائت می کند و حتی به دولت انگلیس فشار می آورد تا قانون ممنوعیت فروش اسلحه به اسرائیل را به اجرا بگذارد. کوفمن -بنا به روایت روزنامه «ورلدپرس دیلی حرالد»- می گوید: پدر تزیپی لیونی، ایتان لیونی است که رئیس عملیات تروریستی گروه ایرگون زاوی لیومی بود که انفجار در هتل کینگ دیوید در اورشلیم را طراحی کرد که طی آن ۹۱ نفر کشته شدند که چهار نفر شان یهودی بودند» وی افزود: «اسرائیل از بطن تروریزم یهود به وجود آمده است. تروریست های یهودی دو افسر انگلیسی را به دار آویختند و بعنوان طعمه از آن ها استفاده کردند. ایرگون در کنار اشترن در سال ۱۹۴۸ در روستای دیریاسین ۲۵۴ فلسطینی را قتل عام کردند.»
بعد از جنگ ۲۲ روزه غزه رژیم صهیونیستی با حجم انبوهی از سوالات-نه فقط از جانب مسلمین حتی از جانب مهمترین هواداران آن- مواجه گردیده است. این ها طیفی از سوالات حقوقی، سیاسی، امنیتی، نظامی و فرهنگی را شامل می شوند اگر به صفحات روزنامه های اروپا- و حتی آمریکا- نگاه بیاندازیم، امروز بسیار کمتر از سالهای دهه ۶۰، ۷۰ و ۸۰ میلادی دفاع می شود و حجم مقالات و خبرهایی که این روزها در این روزنامه ها درباره آلام و آرمانهای فلسطینی ها درج می شود هزاران بار از حجم آن در دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی بیشتر است و این همه در حالی است که در آن دوره اشغال فلسطین در نقطه گرم قرار داشت و سازمان ملل نیز به دلیل تجاوزات پی در پی تل آویو به همسایگان خود قطعنامه های متعددی علیه دولت غاصب داشت ولی با این وجود رسانه های اروپا، آمریکا، روسیه، چین و بسیاری دیگر از کشورها از موجودیت اسرائیل دفاع می کردند و هیچ اهمیتی به سرنوشت فلسطینی ها نمی دادند.
موشه یالون رئیس سابق ستاد مشترک ارتش رژیم صهیونیستی با گستاخی تمام در سال ۲۰۰۲ گفته بود: «فلسطینی ها باید در عمیق ترین زوایای پنهان ضمیر باطن خود درک کنند که آن ها مردمی شکست خورده اند.» در زمانی که یالون این عبارات را در تریبون عام اعلام می کرد خیلی ها در سرزمین های اشغالی مثل او فکر می کردند ولی امروز حدود ۷ سال پس از آن اظهارات، اسرائیل در شرایط عجیبی قرار گرفته است. «لویی لوما» که یک هوادار اسرائیل می باشد در تاریخ ۲۴ دی ماه- در میانه زمان عملیات زمینی اسرائیل علیه غزه- در روزنامه فرانسوی زبان «لوتان» نوشت: «جنگ غزه یک شکست جدید و عظیم است در درجه اول برای خود اسرائیلی ها و در درجه دوم برای تمام کسانی که خود را متحدین آن ها می دانند.»
رژیم صهیونیستی در جنگ غزه بنا به اعتراف اولمرت همه امکانات را برای پیروزی در اختیار داشته است. به فقراتی از نطق او در اختتامیه جنگ غزه نگاه کنید: «نیروهای ارتش اسرائیل در عملیات هوشمندانه خود از همه تأسیسات زمینی و دریایی استفاده کردند.»، «نیروهای ارتش اسرائیل آموزش خوبی دیدند و به هر چیزی که نیاز داشتند مجهز بودند»، «ما دو سال وقت را صرف آماده کردن مردم اسرائیل کرده ایم»، «همه تصمیمات بعد از بحث های عمیق گرفته شده اند»، «من امروز از روسای انگلیس، ایتالیا، آلمان و فرانسه نامه ای دریافت کردم که حمایت بدون قید و شرط خود را از اسرائیل و بخصوص در مسئله کمک به عدم دستیابی حماس به سلاح اعلام کرده اند» و «من از نقش مهم حسنی مبارک در خاورمیانه و تلاش وی برای رسیدن به آتش بس اعلام می کنم.»
در واقع اولمرت اعتراف می کند که آنچه در مساحت ۳۶۵ کیلومترمربعی غزه و در مواجهه با نیروهای مقاومت انجام داده است همه ظرفیت داخلی، بین المللی و منطقه ای رژیم صهیونیستی بوده است. مساحت غزه حدود ۱.۳ درصد از مساحت کل فلسطین و مساحت کل فلسطین به اندازه مساحت نیمی از یک استان متوسط ایران است. وقتی این رژیم در مواجهه با مبارزان حماس شکست می خورد، معلوم است که دیگر نمی تواند یک قدرت در خاورمیانه به حساب آید. به این عبارت ناحوم برنیع تحلیلگر برجسته روزنامه «یدیعوت آحارنوت» چاپ تل آویو نگاه کنید که در روزهای اول جنگ غزه ابراز شده است: «این عملیات نظامی باید پیش از این صورت می گرفت ولی انجام آن بهتر از انجام ندادن آن است، کشوری که نتواند با حماس مقابله کند، چگونه می تواند ایران را تهدید کند و از منافع خود در سوریه، اردن، مصر و تشکیلات خود گردان حمایت نماید.»
اسرائیل از امروز حتی برای محمود عباس و حسنی مبارک و ملک عبدالله که با آن هم پیمان شدند تا موقعیت امنیتی رژیم خود را در مقابل موج انسانی بیداری اسلامی منطقه بهبود ببخشند، رنگ باخته است، آنان امروز به ورطه ای افتاده اند که از یک سو محمود عباس می گوید حماس محور هر تحرک درباره فلسطین است و حسنی مبارک و وزیر خارجه اش پی درپی از مقاومت فلسطینی ها تمجید می کنند و ملک عبدالله خود را پاسدار آرمان فلسطین و آزادی آن معرفی می کند! این ها نشانه های تغییر در ژئوپلتیک منطقه ماست.
آن گونه که یدیعوت آحارنوت به نقل از یک افسر عالیرتبه ارتش و از طراحان عملیات غزه نوشت: «آنچه که در نوار غزه جریان داشت، بزرگترین عملیات نظامی در تاریخ ارتش اسرائیل بود». هاآرتص نیز نوشت: باراک در این عملیات از همه ظرفیت خود استفاده کرد. معاون رئیس فدراسیون بین المللی حقوق بشر سازمان ملل سه روز پیش رسماً اعلام کرد: «جنایت های اسرائیل در غزه در ۴۰ سال اخیر در هیچ کجا سابقه نداشته است».
در جنگ ۲۲ روزه، اسرائیل بدون آنکه بداند چه می کند، به تولد خاورمیانه جدیدی کمک کرد. خاورمیانه ای که در آن اتحاد اسرائیل، آمریکا، اروپا، مصر، عربستان و... و توسل به حداکثر جنایت و استفاده حداکثری از قدرت نظامی کارایی نداشته باشد و مقاومت یک گروه کوچک مردمی بیش از همه این ها اثرگذار باشد.
امروز وضع حقوقی تل آویو و به همراه آن وضع حقوقی اشغالگری از چارچوب رسمی آن خارج شده و در چنبره نگرش ملت ها به آن گرفتار آمده است. امروز دهها دادگاه از دهها کشور آمادگی دارند که به جنایات اسرائیل در غزه رسیدگی کنند و علیه اسرائیل حکم صادر نمایند. دور از انتظار نیست که حداقل ۵۰ کشور چنین محکمه ای را برپا کنند و اولمرت را با ۵۰ حکم قضایی مواجه نمایند. این احکام روابط خارجی رژیم صهیونیستی را متاثر می کند و زبان مخالفان فراوان آن را در دنیا باز می کند موج مقالات انتقادی علیه تل آویو بالا می گیرد و همزمان با آن بیش از هر زمانی «کشور فلسطین» در همه ۲۷۰۷۰ کیلومترمربع سرزمین اشغالی آن جان می گیرد. بد نیست مقاله را با عبارتی از «پاتریک سیل» کارشناس سیاسی اروپایی - در روزنامه الحیات- به پایان برسانیم: «جنگی که اسرائیل علیه نوار غزه شروع کرد یک نوع جنون سیاسی به حساب می آید این جنگ محصول جامعه بی نهایت پراضطراب اسرائیل است.»

سعدالله زارعی

منبع : روزنامه کیهان