اسرائیل، تحریم، محرومیت ، مجازات

زمان آن فرارسیده است. زمان زیادی طول کشید. بهترین استراتژی برای پایان دادن این اشغال خونین آنست که اسرائیل هدف یکی از جنبش های جهانی قرار گیرد، از آن نوعی که پایانی بر آپارتاید در آفریقای جنوبی گذارد.
در جولای ۲۰۰۵، ائتلاف بزرگی از گروههای فلسطینی برای انجام این هدف تشکیل شد .آنان وجدان های بیدار بشری در سراسر جهان را به اعمال تحریم ها و بکارگیری ابتکاراتی در زمینه بایکوت علیه اسرائیل فراخواندند، مشابه آنچه که در مورد آفریقای جنوبی، در دوره آپارتاید بکار گرفته شد.” اینگونه بود که کمپین Boycott, Divestment and Sanctions-BDS پا بعرصه ظهور نهاد.
هر روزی که اسرائیل غزه را می کوبد، « کمپین بایکوت» (BDS) بیشترتبدیل به یک انگیزه می شود، و صحبت از آتش بس سرعت بیشتری می گیرد. حتی حمایت و پشتیبانی از آن در میان یهودیان اسرائیلی بیشتر می شود. در اواسط حملات ارتش اسرائیل، حدود ۵۰۰ اسرائیلی که بسیاری از آنها از هنرمندان و دانشگاهیان شناخته شده هستند نامه ای به سفرای خارجی در اسرائیل فرستادند. فراخوان آنها جهت ” اتخاذ تدابیر و تحریماتی فوری و سخت” است و خطی روشن به موازات مبارزه علیه آپارتاید را ترسیم می نماید. آنان در این نامه نوشتند :” بایکوت و تحریم آفریقای جنوبی موثر واقع شد، اما در مورد اسرائیل با ملایمت برخورد می شود…. این حمایت بین المللی باید متوقف شود.”
البته هنوز بسیاری قادر به انجام این هدف نمی باشند. دلایل آن پیچیده، احساسی و قابل درک است. و خیلی ساده، آنها چندان خوب نیستند. تحریمات اقتصادی ابزار بسیار موثر در یک مبارزه بدون خشونت است. در اینجا چهار ایراد عمده [نظرات مخالفین تحریم] به استراتژی BDS ذکر می شود که در دنباله هر نظریه، بحث متقابل آن می آید.
۱) استدلال اول مخالفان آنستکه : اقدامات تنبیهی بیشتر از اینکه اسرائیلی ها را ترغیب و متقاعد نماید، آنان را منزوی می نماید.
دنیا برای چیزی که « تعهد سازنده» نامیده می شود، تلاش کرده است، تلاش هایی که کاملا شکست خورده اند. از سال ۲۰۰۶ تاکنون، اسرائیل بطور مداوم و سخت بر جنایات خویش افزوده است: گسترش شهرک های یهودی نشین، برافروختن جنگ وحشیانه علیه لبنان و تحمیل مجازات های گروهی به غزه از طریق محاصره غیر انسانی . علیرغم این تشدید عمل ها، اسرائیل با هیچگونه اقدامات تنبیهی مواجه نشده است- بلکه برعکس. تسلیحات و کمک های ۳ میلیارد دلاری سالانه آمریکا به اسرائیل تنها شروعی بر این ماجراست. در تمام این دوران حساس، اسرائیل از یک پیشرفت چشمگیر در زمینه روابط سیاسی، فرهنگی و تجاری با متحدین گوناگون خود برخوردار شده است. برای نمونه، در سال ۲۰۰۷، اسرائیل بعنوان اولین کشور غیر آمریکای لاتین، قرارداد تجارت و مبادله آزاد با «مرکوزور» Mercosur را امضا نمود. در طول ۹ ماه اول سال ۲۰۰۸، صادرات اسرائیل به کانادا به بیش از ۴۵ درصد افزایش پیدا نمود. قرارداد جدید تجاری با اتحادیه اروپا ، صادرات مواد غذایی (کنسرو) اسرائیل به این اتحادیه را به دو برابر افزایش می دهد. و در ۸ دسامبر، وزرای کشورهای اروپایی موافقتنامه همکاری اتحادیه اروپا - اسرائیل را ارتقا دادند، جایزه ای که اورشلیم مدتی طولانی در جستجوی آن بود.
در چنین زمینه ای است که رهبران اسرائیلی آخرین جنگ خود را آغاز کردند: با اطمینان از اینکه این جنگ آنان را با هیچگونه هزینه جدی مواج نخواهد ساخت. بسیار قابل تعمق است که در طول هفت روز جنگ، شاخص بورس تل آویو افزایشی بیش از ۱۰/۷ درصد را به خود دید. حکایت هویج و چماق است، وقتی هویج ها تاثیر ندارند، چماق مورد نیاز است.
۲) - استدلال دوم مخالفان آنستکه : اسرائیل، آفریقای جنوبی نیست. البته که نیست. موضوع ربط آن به مدل آفریقای جنوبی اینست که ثابت شده است روش های تحریمی ( BDS) زمانی موثرند که اقدامات کم دامنه تر و ضعیفتر از جمله: اعتراضات، جمع آوری امضاها، اقدامات پشت پرده و لابیگری ها شکست خورده اند. و در عین حال در این میان صداها و همهمه های نگران کننده ای بگوش می رسد: شناسه های کد گذاری رنگی، مجوزهای عبور و مرور، خانه هایی که بولدوزر به جانشان افتاده است، کوچاندن اجباری و جاده هایی که دیگر تنها در اختیار مهاجران یهودی است. رانی کاسریلس Ronnie Kasrils، سیاستمدار برجسته آفریقایی می گوید که معماری «جداسازی» که او در کرانه باختری و غزه در سال ۲۰۰۷ مشاهده نموده، بی نهایت بدتر از آپارتایدی است که او بیاد می آورد.
۳) استدلال سوم مخالفان می گوید: چرا تنها اسرائیل، در حالیکه ایالات متحده آمریکا، بریتانیا و سایر کشورهای غربی نیز مشابه چنین اعمالی را در عراق و افغانستان انجام می دهند؟ بایکوت یک عمل جزمی نیست، بلکه یک تاکتیک است. دلیل آنکه استراتژی تحریم ها ( BDS) می بایستی بعنوان حربه فشار علیه اسرائیل بکار رود، کارآمدی آنست: در کشوری بسیار کوچک و متکی بر تجارت، این روش کاملا عملی است.
۴) استدلال چهارم مخالفان می گوید که: تحریم ها، ارتباطات را قطع می کند؛ ما نیاز به گفتگوهای بیشتر داریم، نه کمتر.
این استدلال را با بیان یک داستان شخصی جواب می دهم . کتاب های من برای مدت ۸ سال توسط یک موسسه تجاری بنام “بابل” در اسرائیل انتشار یافته است. اما هنگامیکه کتاب ” دکترین شوک” ( The Shock Doctrine) را منتشر کردم، می خواستم که تحریم ها را رعایت کنم. بنا به توصیه ” فعالان تحریم” BDS، با انتشاراتی کوچکی بنام آندالوس (Andalus ) تماس گرفتم. آندالوس یک انتشاراتی فعال و عمیقا درگیر جنبش ضد اشغالگری است و تنها انتشاراتی اسرائیلی است که خود را انحصارا وقف ترجمه متون عربی به زبان عبری کرده است. ما قراردادی را امضا کردیم که تمامی عواید حاصل از آن به فعالیت های شرکت آندالوس برسد، نه به شخص من. بعبارت دیگر، من اقتصاد اسرائیل را تحریم و بایکوت می کنم، نه مردم اسرائیل را.
اجرای این طرح، مستلزم دهها ارتباط تلفنی، ایمیلی و ارسال پیام های فوری، که از تل آویو به رام الله تا پاریس ، تورنتو و شهر غزه درازا داشت، می بود. نکته من اینستکه، به مجرد اینکه استراتژی تحریم و بایکوت را عملی کنید، دیالوگ در این زمینه به نحو چشمگیری افزایش پیدا خواهد کرد. چرا که نه؟ برپاسازی یک جنبش نیازمند یک ارتباط بی وقفه و پایان ناپذیر است، ارتباطاتی که ازجریان مبارزه ضد آپارتاید خوب به حافظه مانده است. این استدلال که حمایت از بایکوت ما را از یکدیگر جدا می کند، مشخصا توجیهی است که مجموعه ای از اطلاعات ناکافی و کم ارزش درباره علم فن آوری را در بر می گیرد. این ما را غرق در شیوه هایی می نماید که تنها در اطراف جهان داد و قال راه بیاندازیم و رجز خوانی کنیم.هیچ بایکوتی نمی تواند ما را از ارتباطاتمان جدا نماید.
هم اکنون بسیاری از صهیونیست های متکبر برای از میدان بدر کردن بزرگ آماده می شوند: آیا من نمیدانم که بسیاری از تسلیحات نظامی دارای تکنولوژی پیشرفته از مراکز تحقیقاتی اسرائیل بیرون می آیند، کسانیکه رهبران جهان در زمینه تکنولوژی اطلاعاتی هستند؟ درست است ، اما نه تمامی آنها. چند روز پس از حمله اسرائیل به غزه، ریچارد رمزی، مدیر شرکت بریتیش تله کام (British telecom) ایمیلی به شرکت فن آوری اسرائیلی موبایل مکس( MobileMax ) ارسال و اعلام داشت که:” از این پس در نتیجه عمل دولت اسرائیل در چند روز گذشته ما قادر نخواهیم بود که به معاملات تجاری با شما و یا هر شرکت دیگر اسرائیلی ادامه دهیم.” زمانیکه روزنامه نیشن (The Nation ) با ریچارد رمزی تماس گرفت، او گفت که این تصمیم یک تصمیم سیاسی نبوده است. ” ما نمی توانیم که مشتریان خود را از دست بدهیم، بنابراین این تصمیم صرفا در جهت دفاع از مناسبات تجاری بوده است.”
این نوعی از محاسبه خشک و رسمی است که دو دهه پیش باعث شد تا بسیاری از کمپانی ها از آفریقای جنوبی خارج شوند. و این دقیقا محاسبه ای است که واقع بینانه ترین امید ما برای برقراری عدالت می باشد، چیزی که مدتهاست در حق فلسطین انکار شده است.

نائومی کلاین
برگردان المیرا مرادی
گرفته از دنیای ما:http://domaa.info/?p=۳۰۲۸
آرشیو: المیرا مرادی و انوشه کیوان پناه

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه