زالمای خلیل‌زاد یا ذلیل‌زاد، نماینده‌ی سابق آمریکا در سازمان ملل

عقده‌ی حقارت یکی از دردناکترین عقده‌های روانی است که گاهی انسان برای جبران آن تن به خودفروشی و وطن‌فروشی هم می‌دهد. زالمای خلیل‌زاد و حامد کرزای، آمریکایی‌های افغانی تبار از جمله‌ی این افراد هستند.
این‌ها مانند مبارک رئیس جمهور دایمی مصر، پادشاه اردن و عربستان از جمله‌ی آن نوکرهایی هستند که اگر بگویند کلاه بیار، سر می‌آورند.
اگر افغانستان امروز تبدیل به قبرستان شده، از نظر خلیل‌زاد و حامدکرزای مهم نیست، مهم منافع ارباب است. آن‌ها حقارت خود را با داشتن پاسپورت آمریکایی و نوکری برای امپراتوری آمریکا جبران می‌کنند.
آمریکا در جهان سوم و چهارم دنبال چنین نوکرهایی می‌گردد. دولت‌های عربستان و پاکستان یک روز به دستور آمریکا طالبان و القاعده را سازمان می‌دهند و یک روز هم به مبارزه با آن می‌پردازند.
وقتی سارکوزی در فرانسه و برلوس‌کُنی در ایتالیا و بران در انگلستان برای رسیدن به قدرت به کمک آمریکا احتیاج دارند پس وای به حال مبارک و سایر پادوهای جهان سومی.
می‌دانیم که مصر از زمان سادات گردش به راست کرد و با اسرائیل هم روابط سیاسی برقرار نمود. بعد از اعدام انقلابی سادات، مبارک تا امروز جانشین او گردیده و اجازه نمی‌دهد که هیچ مخالفی نفس بکشد. در سن ۷۱ سالگی موهای خود را رنگ می‌کند و سعی دارد خود را جوان نگهدارد!.
«برلوس‌کُنی» رئیس جمهور ۷۲ ساله ایتالیا هم غیر از رنگ کردن مو، جراحی‌های زیبایی هم انجام داده. او غیر از دارایی‌های سرشار، کازینو، تیم فوتبال و آن‌چه که پولساز است هم در انحصار اوست، به‌طوری‌که از او به‌عنوان میلیاردر ایتالیایی نام می‌برند. آمریکا، عربستان، واتیکان حتا نئوفاشیست‌های ایتالیایی در رسیدن او به قدرت کمک کردند.
«سارکوزی» رئیس جمهور فعلی فرانسه، وقتی وزیر کشور بود با سرکوب بیکاران و حاشیه‌نشین‌های فرانسه قدرت خود را برای انجام دستورات ارباب نشان داد و پاداش خود را هم گرفت.
سازمان سیا، برای انتخاب عوامل خود معیارهایی خاص دارد. مثلا در شیلی و اندونزی جلادهایی چون پینوشه و سوهارتو را انتخاب می‌کند تا به نسل‌کشی مخالفان خصوصا چپ‌ها بپردازند.
در ایران حریف مصدق نشد، خیلی وعده و وعید داد اما مصدق زیر بار نرفت، این بود که با استفاده از جناح ارتجاعی ارتش و اوباش دست به کودتا زد.
در دوران قاجار و پهلوی رجال برای نوکر امپریالیسم با هم مسابقه می‌دادند. خصوصا در دوره‌ی قاجار پرچم آن کشورها را با افتخار بر سر در خانه‌ی خود نصب می‌کردند تا از هر تعرضی درامان بمانند.
هنگام رای‌گیری شورای امنیت در سازمان ملل، زالمای خلیل‌زاد، نماینده‌ی سابق آمریکا اصرار داشت تا حماس دست از موشک پراکنی برندارد، جنگ باید ادامه پیدا کند. به‌عبارت دیگر به ارتش اسرائیل چراغ سبز می‌داد تا نسل‌کشی در غزه را کامل کنند.
گاهی فکر می‌کنم، فلان کارگر افغانی که با هزار خفت و بدبختی در ایران یا کشورهای دیگر برای لقمه نانی جان می‌کند با دیدن «زالمای خلیل‌زاد» با افتخار می‌گوید: این افغانی است!
زمانی که اتحاد شوروی در افغانستان دخالت کرد، افغانی‌هایی امثال خلیل‌زاد و کرزای، با سوء استفاده از تمایلات مذهبی مسلمانان جهان، آن‌ها را علیه حکومت مارکسیست افغانستان برانگیختند و از هیچ اقدامی برای مبارزه با آنان خودداری نکردند، اما امروز که آمریکا و متحدانش خاک افغانستان را با بمب شخم زده‌اند آن‌ها هم پی دستور ارباب وظایف خاص خود را انجام می‌دهند.

منوچهر بصیر

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه