سینما در تلویزیون و نورورز۸۸

امیدواریم تلویزیون در نوروز ۱۳۸۸ با پخش برنامه های متعدد و رنگارنگش توانسته باشد نظر شما بیننده محترم را جلب کرده باشد.
فیلم های سینمایی، سریال ها و میان برنامه های متنوعی که در ابتدا گیج می کرد و به تعبیری زمان می برد تا بیننده به چگونگی و زمان برنامه ها پی ببرد.
اما قسمت جالب برنامه ریزی صدا و سیما در ابتدای امر، بر خلاف همیشه، ناهماهنگی بین شبکه ها بود، تا جایی که سریال ها با فیلم های سینمایی تداخل داشت. البته این تداخل ها تا اواخر نوروز ادامه داشت و برای دیدن سریالی باید ابتدا یک فیلم سینمایی را قربانی می کردید.
اما باید ذکر کرد تکرارهای مجدد سریال ها و فیلم های سینمایی همه کاستی ها را برطرف می کرد.
اگر بخواهیم نگاه منفی را کنار گذاشته و انصاف را رعایت کنیم باید بگوییم امسال تلویزیون جای هیچ گونه سرگرمی دیگر و حتی نفس کشیدن را برای مخاطبانش نگذاشته بود و پی در پی سعی در جلب نظر شما داشته است، البته که این رسمی است دیرینه به قدمت سه الی چهار سال و در حال حاضر این رسم خوب یا بد تعطیلات را به دوران وسوسه انگیزی برای مخاطبان و دوستداران دنیای تصویر بدل کرده است.
هر چند که کیفیت برنامه ها به برجستگی و خوبی سال های ابتدایی این رسم نمی‌رسید اما همیشه لنگه کفشی در بیان نعمت بوده و خواهد بود.
ای کاش این رسم هم چنان پایدار بوده و سیر صعودی داشته باشد و امیدواریم عوامل محترم صدا و سیما کیفیت را به خاطر سپرده و آن را فدای کمیت نکرده و در سال های آینده با قدرتی هر چه تمام تر ظاهر شوند.
● چگونگی فیلم های سینمایی: (هر روز یک فیلم در هر شبکه
سری ارباب حلقه ها را به خاطر دارید؟ گلادیاتور، تروی، لیلا و... به طور کلی فیلم هایی که در سال های ابتدایی این رسم پخش می شد را به یاد می آورید؟ آن روزها اسطوره ها و تاریخ سازهای سینمای جهان و ایران مهمان خانه های شما بودند و شما را در مدتی کوتاه با دنیای وسیع و پر محتوا آشنا می ساختند، به طوری که بیننده در پایان تعطیلات تجربیات فوق العاده ای داشت و به هیچ وجه دچار حس بطالت و بیهودگی نمی شد.
با این مقدمه قصد داریم به عرضتان برسانیم عملکرد صدا و سیما در مورد فیلم های سینمایی هیچ تعریفی نداشت و بیشتر کمیت بود که مد نظر قرار گرفته شده بود فقط به منظور وقت پر کنی و گذران وقت بود که پخش می شد و هیچ هدف ارتقا دهنده ای را دنبال نمی کرد.علاوه بر قدیمی و سطح پایین بودن بعضی از فیلم ها یکنواختی ژانر و گونه آن ها باعث دلزدگی و خسته شدن بیننده شده بود.
بیشتر سینمایی‌هایی که نوروز امسال پخش شدند در همه شبکه های موجود در ژانر اکشن بودند و تنوع گونه ها در همین جا ختم می شود.
ای کاش فیلم های اکشن نیز از نمونه ها و آثار برجسته این ژانر می بود، متاسفانه بیشتر فیلم های پخش شده در شبکه های مختلف از آثار درجه پایینی بود که به سینمایی های بزن بزن معروفند و فقط زد و خوردهای مطلق و بی سر و تهی را به تصویر کشیده که فقط سعی در ایجاد هیجان دارد (البته که بعضی از این فیلم ها حتی نمی توانند هیجان ایجاد کنند)
البته گاهی هم صدا و سیما برای عوض شدن حال و هوای بینندگانش و همین طور غافلگیر کردنشان دست به عملکردهایی نادر و غیر منتظره زده و به پخش فیلم های روز دنیا مبادرت ورزیده است.
مثلا «میلیونر زاغه نشین» البته این فیلم بر خلاف دیگر سینمایی های تلویزیون بدون هیچ گونه اطلاع رسانی واضح و مشخصی پخش شد و همین طور هیچ نامی از برجستگی و مقام آن برده نشد، در هر صورت صدا و سیما زحمت کشیده و فیلم را از شبکه اول پخش کرد، اما دوبله فیلم چنان ضعیف و گنگ بود که بیننده نه تنها از دیدن فیلم لذت نمی برد، بلکه دچار سرگردانی می شد و سر و ته فیلم را درک نمی کرد.
در کنار نقد منفی از عملکرد دوبلورها (البته دوبلورها بلکه مترجم ها) باید دوبله قابل تحسین فیلم «شوالیه تاریکی» را برجسته و تاثیرگذار دانست.
این فیلم خاطره خوش دوبله ها و برتری های گذشته را دوباره تکرار و به نوعی تکنیک دوبلورها و برجستگی آن ها را به جامعه ایرانی ثابت کرد.
بیشتر فیلم های نوروز ۸۸ بر خلاف پیشینه قدر دوبله در ایران با شیوه تکنیکی سطح پایین دوبله شده بودند و هیچ اثری از توانایی های گذشته در فیلم ها دیده نمی شد، اما «بتمن،شوالیه تاریکی » علاوه بر به روز بودن یک اتفاق تاثیرگذار در دنیای دوبله نیز بود.
(شخصیت جوکر در این فیلم به بهترین نحو دوبله شده بود)
بدعت ها و خوش ذوقی های دوبلر جوکر جالب و تاثیرگذار می باشد و باعث شد بیننده بتواند به راحتی این شخصیت را بپذیرد و درکش کند.
خلاصه این که «شوالیه تاریکی » یکی از اتفاقات خوب نوروز ۸۸ بوده است.
اما در این جهان وانفسای دنیای تصویر باید گفت: خدا پدر کاشف این تله فیلم ها را بیامرزد: زیرا اگر این گونه از تولیدات وجود نداشت، برنامه های نوروز ۸۸ با خلا ئی چشمگیر رو به رو بود و علاوه بر آن در تمام سال، جمعه ها فیلمی برای دیدن نداشتیم.
شبکه اول سیما و در این اواخر شبکه دوم نیز دست به دامان تله فیلم ها شده بودند.
البته که بیشتر تله فیلم ها از موضوعات و مضامینی جذاب، قابل تامل و جالب برخوردارند، اما نوع ساختار ضعیف و فیلم نامه های سطح پایین‌شان، باعث دیده نشدن آن ها می شود.
فیلم های سینمایی ایرانی (البته از نوع واقعی) نیز در دو فیلم «ده رقمی » و «رفیق بد» خلاصه شد، البته یکی دیگر از اتفاقات خوشایند نوروز ۸۸، پخش فیلم سینمایی «ای ایران» در ۱۲ فروردین از شبکه ۵ بود که یاد گذشته ها را زنده کرد.
این فیلم به نویسندگی «ناصر تقوایی» با چهره هایی دوست داشتنی از قدیمیان سینمای ایران بینندگان را دچار حس نوستالوژیکی دلچسب کرد و تمام خاطرات ریز و درشت آن دوران را دوباره احیا کرد.
البته اگر از بینندگان شبکه ۴ سیما بوده باشید، این شبکه به علت پخش فیلم های سینمایی یکی از شبکه های موفق بوده است.
بیشتر فیلم های این شبکه در گونه های تخیلی و ماورایی قرار داشتند، یکی از فیلم های خوب این شبکه سینمایی تخیلی «مه » بود که بر خلاف بیشتر سینمایی ها این گونه از جلوه های ویژه فوق العاده ای بهره مند بود.
پایان این سینمایی یکی از تراژدی های تاریخ سینما بوده است.
(اگر فیلم را ندیدید حتما تهیه کرده و ببینید)

علی نژاد

منبع : روزنامه خراسان