صهیونیست ها و تلاش برای تغییر حافظه تاریخی مردم جهان

در این مسئله هیچ شکی نیست که گروه های فشار صهیونیستی در غرب، به ویژه آمریکا توانسته اند موضوع هولوکاست ـ که به ادعای صهیونیست ها و بوق های رسانه ای شان با کشتار شش میلیون یهودی به دست نازی ها همراه بوده است ـ را به عنوان مستمسکی برای باج گیری از کشورهای غربی قرار داده اند ؛ البته این باج گیری بر اساس یک استراتژی از پیش طراحی شده انجام می گیرد و اساسا هدف از آن حمایت سیاسی از رژیم صهیونیستی و دفاع از مواضع نژادپرستانه و استعمارگرایانه این رژیم علیه ملت های عربی، به ویژه ملت فلسطین است.
گروه های فشار صهیونیستی برای تحقق هدف خود در باج خواهی از غربی ها می گویند که یهودیان به خاطر جریان آنتی سمتیستی موجود در فرهنگ غرب هدف هولوکاست قرار گرفته اند ؛ ولی واقعیت این است که صهیونیسم جهانی با بزرگ نمایی حادثه هولوکاست و نیز شمار قربانیان آن در صدد است تا در گام اول از جمهوری فدرال آلمان باج خواهی کند و غرامتی بالغ بر چندین بیلیون دلار از این کشور دریافت کند و در گام بعد حمایت سیاسی لازم را برای مواضع استعماری اش علیه ملت فلسطین فراهم آورد.
می توان گفت که صهیونیسم جهانی جهت استفاده سیاسی از داستان هولوکاست با یک برنامه ریزی دقیق عمل می کند و در این راه از تمامی ابزارها استفاده می کند تا اینکه هولوکاست را به یک اسطوره سیاسی در جهان معاصر مبدل سازد. صهیونیست ها از این اسطوره برای مقابله با هر گونه انتقادی که از سوی ملت ها یا دولت ها علیه جنایت های تل آویو مطرح می شود، استفاده می کنند و برای آنها تفاوتی نمی کند که رژیم اشغالگر قدس چه جنایتی را مرتکب شده باشد. بهترین گواه بر این مدعا، مواضع صهیونیسم جهانی در قبال جنایت هایی است که ارتش عبری در حمله اخیر خود به نوار غزه مرتکب شد و بر اساس تمامی قوانین بین المللی، به عنوان جنایت جنگی و نسل کشی تلقی می شود.
به هر حال، همه مطالبی که درباره جنایت های جنگی اشغالگران قدس گفته شده بود و تمام جهانیان نیز از طریق شبکه های تلویزیونی خود شاهد آن بودند، با اعترافات سربازان صهیونیست مبنی بر اینکه فرماندهان ارتش به آنها دستور کشتار عمدی شهروندان زن، مرد، کودک و سالمند فلسطینی را می دادند، به اثبات رسید و همین اعترافات که در واقع باعث رسوایی اخلاقی تل آویو و نیز برملا شدن جنایت های جنگی مقامات رژیم اشغالگر قدس می شد، دولت عبری را بر آن داشت تا تحقیقات رسمی را در خصوص جنایات نظامیانش در نوار غزه آغاز کند.
شماری از اندیشمندان غربی که از منطق و حس انتقادگر برخوردار هستند، می گویند که جنبش جهانی صهیونیسم در تعریف خود از هولوکاست جانب بزرگ نمایی را پیش گرفته و تمام تلاش خود را به کار گرفته است تا حافظه جامعه جهانی را با این واقعه بزرگ نمایی شده پر کند. صهیونیسم جهانی همچنین اصرار شدیدی بر آن دارد که شکل مکتوب و مصور به این واقعه مبالغه شده ببخشد و فیلم های سینمایی را نیز در این خصوص تولید می کند که دربردارنده داستان هایی تاثربرانگیز در خصوص قربانیان هولوکاست است. صهیونیست ها همچنین همایش ها و کنفرانس های بیشماری را با موضوع هولوکاست برگزار می کنند و در آنها برخی تصاویر ساختگی را از این حادثه به نمایش می گذارد.
حجم تبلیغات صورت گرفته در مورد هولوکاست و نیز تنوع در شیوه های معرفی وقایع مربوط به آن به حدی رسیده است که یکی از نویسندگان غربی کتابی را با عنوان صنعت هولوکاست به رشته نگارش درآورده است، به این معنا که داستان کوره های آدمسوزی امروز تبدیل به یک صنعت بزرگ در جهان تبدیل شده است که خالقان این داستان، از آن برای فریفتن افکار عمومی در سراسر نقاط جهان استفاده می کنند تا ملت های مختلف حتی ملت های عربی و اسلامی که هیچ نقشی در هولوکاست نداشته اند، نیز در وجود خود نسبت به آنچه بر سر یهودیان آمده است، احساس گناه کنند.
در سال های اخیر، جنبش های فکری غربی متفاوتی به ویژه در ایالات متحده، کانادا و اروپا ظهور کرده اند که منکر وقوع هولوکاست با شکل کنونی اش هستند، شکلی که امروز صهیونیسم جهانی آن را تبلیغ می کند.
اندیشمندان غربی همچنین معتقدند شمار قربانیان هولوکاست بسیار کمتر از آن تعداد ۶ میلیونی است که صهیونیست ها تبلیغ می کنند. بد نیست بدانید، صهیونیسم جهانی در سال ۲۰۰۵ تمامی قدرت خود را به کار گرفت و با استفاده از نفوذ خود در سازمان ملل، مجمع عمومی این سازمان را برای صدور مصوبه (۶۰/۷) تحت فشار قرار داد. بر اساس این مصوبه، روز ۲۷ ژوئن به عنوان روز بزرگداشت هولوکاست اعلام شد.
پیش از آنکه هر بحثی در خصوص مصوبه خطرناک ۶۰/۷ مجمع عمومی سازمان ملل متحد و نیز مفهوم سیاسی آن داشته باشم یعنی به بحثی بپردازم که متاسفانه سیاستمداران و پژوهشگران عرب در پرداختن به آن غافل بودند، باید بگویم چیزی که خیلی توجه مرا به خود جلب کرد مصوبه جدیدتری است که از سوی مجمع عمومی سازمان ملل و در هشتاد و پنجمین جلسه این مجمع در تاریخ ۲۶ ژانویه ۲۰۰۷ به تایید رسید و عنوان آن انکار هولوکاست بود.
در متن مصوبه جدید آمده است: "مجمع عمومی سازمان ملل ضمن تاکید بر مصوبه ۶۰/۷ خود که در تاریخ ۱ نوامبر ۲۰۰۵ به تایید اعضا رسید، خاطرنشان می سازد این مصوبه از اهمیت وافری در ممانعت و مقابله با بروز نسل کشی و کشتار جمعی در جهان برخوردار می باشد و کسی حق انکار آن را ندارد ؛ زیرا انکار هولوکاست به عنوان یک حقیقت تاریخی، خطر تکرار دوباره آن را باعث می شود. مجمع عمومی سازمان ملل متحد معتقد است که منافع تمامی ملت ها و کشورها، جهان خالی از کشتار جمعی را اقتضا می کند. مجمع عمومی ضمن استقبال از طرح دبیر کل سازمان با عنوان «هولوکاست و سازمان ملل متحد»، از هر کشوری که در برنامه های آموزشی خود تدابیری را برای مقابله با تلاش ها جهت انکار هولوکاست یا کم اهمیت جلوه دادن آن قرار می دهد، حمایت می کند و علاوه بر آنکه روز ۲۷ ژانویه را روز بزرگداشت قربانیان هولوکاست می داند، تاکید می کند:
۱ ) هر گونه انکار هولوکاست را صریحا محکوم می نماید.
۲) تمامی کشورها هر گونه انکار کلی یا جزئی هولوکاست به عنوان یک حادثه تاریخی یا هر فعالیتی که در راستای این منظور باشد، محکوم می کند."
بنده متن کامل مصوبه مجمع عمومی سازمان ملل متحد را نقل کردم تا نفوذ خطرناک صهیونیست ها را در نهادهای بین المللی برای شما خوانندگان عزیز به نمایش بگذارم. در کمال تعجب باید عرض کنم که این مصوبه به یک حادثه تاریخی می پردازد، حادثه ای که بحث در خصوص بروز یا عدم بروز آن، شکل وقوع یا شمار قربانیان آن مسئله ای است که در تخصص مورخان و متخصصان علم تاریخ است تا با استفاده از متودهای علمی و آکادمیک به بحث در آن رابطه بپردازند یعنی اینکه مجمع عمومی سازمان ملل متحد که بی تردید تحت نفوذ صهیونیسم جهانی قرار دارد، به هیچ وجه حق بحث درباره یک واقعه تاریخی را ندارد و این اجازه را نیز ندارد تا یک روایت تاریخی از هولوکاست که توسط فیلم سازان صهیونیست منتشر شده، را بر روایت تاریخی که اساس در آن واقعنگری است، ترجیح دهد.
چیزی که در مصوبه سال ۲۰۰۷ مجمع عمومی عجیب است، تاکید مصوبه سال ۲۰۰۵ این مجمع در خصوص سالروز بزرگداشت قربانیان هولوکاست و نیز استقبالش از طرح دبیر کل سازمان ملل با عنوان «هولوکاست و سازمان ملل» می باشد.
سوالی که در اینجا مطرح می شود، این است که چرا جناب دبیر کل هیچ برنامه ای را با عنوان "ملت فلسطین قربانی هولوکاست اسرائیلی ها" ترتیب نداد و صد البته که اگر می خواست می توانست صدها سند را برای اثبات نژادپرستی صهیونیست ها و نیز نسل کشی های آنها در فلسطین از سال ۱۹۴۸ تا همین چند ماه پیش ارائه دهد.
آیا اگر دبیر کل سازمان ملل چنان طرحی را ارائه می کرد، خلاف واقع و وظیفه عمل کرده بود؟ یا نکند این رژیمی که موفق شده است تا آمریکا را برای برای وتوی هر گونه طرحی که علیه اش در شورای امنیت صادر می شود به خدمت بگیرد، هیمنه و سلطه خود را بر تصمیمات این نهاد مهم بین المللی گسترده است تا جایی که این نهاد را وادار به صدور مصوبه ای در خصوص پذیرش قطعیت ماجرای هولوکاست می نماید و حال آنکه صحبت در مورد قطعیت آن باید به مورخان سپرده شود نه یک سازمان بین المللی.
آیا عجیب نیست که نهاد مذکور برنامه آگاهی بخشی در خصوص موضوع "هولوکاست و سازمان ملل" را پیش می کشد و از کشورهای عضو می خواهد تا در برنامه های آموزشی خود، مسئله هولوکاست را مورد توجه قرار دهند.
پاسخ تمامی پرسش های فوق را می توان با رجوع به مصوبه اصلی مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۲۰۰۵ و تحت عنوان "بزرگداشت قربانیان هولوکاست" یافت. صدور این مصوبه یک اقدام تاریخی به شمار می رود ؛ زیرا در واقع تلاشی برای تخریب حافظه تاریخی ملت های جهان است و بندهای این مصوبه در واقع بازتولید و بیان مجدد روایتی است که صهیونیست ها از هولوکاست دارند و در آن مبالغه های فراوان و بی حد و حصری در مورد شکل بروز حادثه و نیز شمار قربانیان صورت گرفته است. برای روشن شدن مطلب تنها کافی است که به مقدمه این مصوبه نگاهی داشته باشیم، آنجا که می گوید: «ما (منظور مجمع عمومی سازمان ملل) بار دیگر تاکید می کنیم هولوکاستی که به کشته شدن یک سوم از ملت یهود و شمار بسیاری از دیگر اقلیت ها انجامید، برای همیشه به عنوان هشداری برای بشریت در خصوص خطرات تعصب و نژادپرستی باقی می ماند.»
سوالی که در اینجا پیش می آید، آن است که سازمان ملل از چه منابع موثق تاریخی برای بیان این مطلب که یک سوم یهودیان در ماجرای هولوکاست کشته شده اند، استفاده کرده است؟
مورخان غربی در این رقم تردید دارند و آن را یک بزرگ نمایی از جانب صهیونیست ها جهت جلب حمایت جامعه جهانی از یهودیان، ابزاری برای واداشتن کشورها به تسامح با سیاست های نژادپرستانه رژیم اشغالگر قدس و نیز وسیله ای برای باج خواهی سیاسی، اقتصادی و فرهنگی از ملت ها و دولت های جهان می دانند.
در ماده نخست مصوبه ۷/۶۰ سازمان ملل بعد از طرح آن مقدمات دروغین که متاسفانه بازتولید ادعای صهیونیست ها در مورد شکل هولوکاست می باشد، آمده است:
"بر اساس تصمیم مجمع عمومی، قرار بر آن شد که سازمان ملل روز ۲۷ ژانویه را به عنوان روز جهانی بزرگداشت یاد و خاطره قربانیان هولوکاست اعلام کند."
معنای درج چنین مطلبی در مصوبه فوق الذکر آن است که صهیونیسم جهانی علاوه بر نفوذ در سازمان ملل، موفق شده است تا روایت ساختگی خود از هولوکاست را به حافظه تاریخی جهان تحمیل کند تا جایی که سازمان ملل متحد یک روز خاص از سال را به عنوان سالروز بزرگداشت قربانیان ترور تعیین کرده است.
سوال اینجاست: چرا سازمان ملل هیچ روزی را به عنوان روز جهانی قربانیان اشغالگری صهیونیست ها در فلسطین و نیز هولوکاست دائمی که علیه فلسطینیان و با هدف نسل کشی آنان به راه انداخته اند، مشخص نمی کند؟

نویسنده: السید یسین

منبع : مرکز اطلاع رسانی فلسطین