صهیونیسم هم ردیف آپارتاید

همایش جهانی مبارزه با نژادپرستی –آپارتاید - در مقر سازمان ملل در شهر ژنو سوئیس آغاز شده است. عمده دستور کار همایش ژنو بررسی دستاوردهای همایش هشت سال پیش در شهر دوربان آفریقای جنوبی است ، و از همین رو، به همایش دوربان ۲ هم موسوم شده است.
درهمایش آفریقای جنوبی ، رژیم صهونیستی برای اعمال سیاست های تبعیض نژادی در مناطق اشغالی و آمریکا برای حمایت از این رژیم بشدت محکوم شدند و حال آمریکا و رژیم صهونیستی همایش ژنو را تحریم کرده اند . درهمایش دوربان بیش از سه هزار سازمان حقوق بشری با محکوم کردن رفتار حکومت اسرائیل در مقابل فلسطینی‌ها ، برربط صهیونیسم با نژادپرستی روشنی انداختند و این دو را در یک ردیف قرار دادند که شدیدا خشم آمریکا و رژیم صهیونیستی را برانگیخت .
محمود احمدی نژاد رییس جمهوری اسلامی ایران برای شرکت در همایش ژنو به سوییس رفته است و رسانه ها حدس می زنند که او در سخنرانی خود بازهم بیشتر به افشاگری درباره ماهیت رژیم صهیونیستی به عنوان نماد کامل تبعیض نژادی بپردازد .
ایران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در همه ی مناسبت ها می کوشد تا توجه عمومی را به وضعیت رقت آور فلسطینی ها جلب کند . ایران این ایده را که برای تعیین آینده سیاسی سرزمین های اشغالی فلسطینی ها ، از ساکنان این اراضی نظر خواهی شود ، دنبال می کند. ایران این اقدام را روشی قطعی ، دموکراتیک و پایدار برای پایان دادن به بحرانی می داند که بیش از ۶۰ سال است با اشغال اراضی فلسطینی ها توسط اسراییل بر منطقه خاورمیانه و با تاثر از آن بر جهان حاکم شده است .
از نگاه حقوق بشری آنچه در سرزمین های اشغالی توسط اسراییل و علیه فلسطینی ها اعمال می شود ،جنایت های سیستماتیکی است که در بالاترین سطح توسط رهبران حزب صهیونیستی هدایت و راهبری می شود که حوادث اخیر در غزه و جنایت های متعدد جنگی حزب صهیونیستی در این منطقه ، یکی از مصداق های آن است . درجهان امروز منطقه ای به نام فلسطین وجود دارد . دراین صحنه هر روز عده ای زن و مرد و کودک مورد حمله قرار می گیرند . برخانه هایشان بمب فرود می آید ، خانه هایشان در هم کوبیده می شود و کشتزارهایشان با تانک شخم زده می شود . این سرزمین ۶۰ سال است که در اشغال رژیمی اشغالگر است که رهبران آن هیچ ریشه ای در فلسطین ندارند ، اما سرنوشت آنرا بدست گرفته و بومیان آنرا آواره کرده اند.
صهیونیسم، فلسفه‌ی نژادپرستانه‌ی آشکاری دارد و به حکم سرشت پیدایی خویش، نژادپرستی را اساس اندیشه‌ی بنیادی خود قرار داده است. نژادپرستی صهیونیستی در سرزمین‌های اشغالی فلسطین، آن چنان نمود چشمگیری داشته است که سازمان ملل متحد، در سال ۱۹۷۵ م، ضمن قطعنامه‌ای، صهیونیسم را نوعی نژادپرستی خواند.
مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سی‌امین دوره‌ی خود (سپتامبر تا دسامبر ۱۹۷۵) قطعنامه شماره ۳۳۷۹ (د ـ ۳۰) را در تاریخ ۱۰/۱۱/۱۹۷۵ صادر کرد. در این قطعنامه آمده است: شورای عمومی «مقرر می‌کند صهیونیسم نوعی از انواع نژادپرستی و تبعیض نژادی است.» صدور این قطعنامه از سوی مجمع عمومی براساس «اعلامیه سازمان ملل مبنی بر پایان دادن به هر نوع تبعیض نژادی» بوده است: به ویژه که در قسمتی از آن اعلامیه آمده است؛ «هر مکتبی که براساس نژادپرستی و برتری نژادی بنا شده باشد، مکتبی است که از نظر علمی، ادبی و اجتماعی، نادرست و محکوم و ظالم است».
پافشاری صهیونیست‌ها بر اصول ملی و نژادی خود، در حالی صورت می‌گیرد که آن‌ها فاقد نژادی مشترک‌اند؛ زیرا به گواهی «تورات» هبرون‌ها که صهیونیست‌ها خود را از اعقاب آن‌ها می‌دانند، تنها کسانی نبوده‌اند که در فلسطین می‌زیسته‌اند. فنیقی‌ها، حتی‌ها، کنعانی‌ها... از جمله اقوامی بودند که در این سرزمین زندگی کرده‌اند. یهودی‌ها، به سبب زندگی چند‌هزار ساله در سرزمین‌های آفریقایی، و پراکندگی در جهان فاقد زندگی اقتصادی مشترک، فرهنگ، سرزمین، تاریخ و حتی زبان مشترک هستند و به احتمال زیاد حتی فاقد اعتقادات متافیزکی مشترک هستند. تاریخ ادعایی مشترک آنها‌ نیز فاقد اعتبار علمی است؛ زیرا زندگی چند‌ هزار ساله در جوامع مختلف، بیش از پدیده‌ی فرضی و ذهنی تورات و تفکرات ناشی از آن، موجبات ساخت و پاخت تاریخ را برای یهودی مذهبان فراهم آورده است.
در ظهور و توسعه‌ی پدیده‌ی صهیونیسم، تمایلات شدید صهیونیست ها به اموری چون بازرگانی، صنعت، ایجاد سرمایه و برداشت سود بیشترکه به سلطه بر انسان‌ها و لذت از این امر منجر می‌شود، تأثیری بسزا داشته است.ایمان به تمدن جدید که در آن اقتصاد سخن اول را می‌گوید و رنگ پوست، نشان شایستگی و لیاقت انسان‌هاست، باعث شد تا همانند آپارتاید در آفریقای جنوبی، نژادپرستی نیز در فلسطین اشغالی توسط صهیونیست‌ها رشد و توسعه یابد .
پرفسور روژه گارودی اندیشمند فرانسوی ( گارودی، روژه، ماجرای اسرائیل صهیونیسم سیاسی، ترجمه منوچهر بیات مختاری، انتشارات آستان قدس رضوی، ۱۳۶۴ ش، ص ۱۰۹ ) معتقد است : نژادگرایی، سرآغاز و زمینه‌ی مناسبی برای سیاست توسعه طلبانه رژیم صهیونیستی به شمار می‌رود.صهیونیست‌ها خود را مردمی منتخب و جدای از دیگر اقوام و ملل به شمار می‌آورند و معتقدند که دیگر ملت‌ها باید در خدمت آن‌ها باشند. در همین راستاست که سیاست غیر‌انسانی رژیم صهیونیستی در مورد حقوق عرب‌ها و محروم کردن آن‌ها از حقوق سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و بهره‌برداری از سرزمین‌های اشغالی، توجیه می‌شود. به این لحاظ، نژادپرستی صهیونیسم،‌ نظامی کاملاً هماهنگ است که الهام بخش قانون‌گذاران و دولتمردان اسرائیل می‌باشد.
علی‌رغم تمام محکومیت‌های جهانی، رژیم صهیونیستی بدون اعتنا از سال ۱۹۴۸ م. قوانینی را در سرزمین‌های اشغالی فلسطین و سپس در کرانه‌ی غربی و نوار غزه و جولان به اجرا گذاشت که در هیچ یک از کشورها دردوران معاصر، نظیر آن دیده نشده است. مجموعه‌ی این قوانین از ایدئولوژی ویژه‌ای سرچشمه می‌گیرد که نژاد یهود را ـ براساس فلسفه‌ی صهیونیسم ـ مستحق داشتن سرزمین، بدون ساکنان اصلی آن می‌داند. در این زمینه یشیعاهون بن فورات عضو اسبق کنیست (پارلمان رژیم صهیونیسیتی) می‌گوید:«حقیقت اول این که صهیونیسم بدون موطن مفهومی ندارد و کشورصهیونیستی، بدون کوچاندن اعراب و مصادره‌ی زمین‌ها و محصور کردن آن‌ها، بی‌معناست.»
در واقع می‌توان گفت که سیاست داخلی رژیم صهیونیستی با منطقی بی‌رحمانه که همانا نژادپرستی است، شکل گرفته است؛ ولی با بزکی خاص که همان اسطوره‌ی مذهبی دروغین است آرایش شده،‌ و این جنایتی برای یهود محسوب می‌شود. جنایتی که در آن یهودیان نیز پس از اعراب، و دیگر قومیت‌ها، قربانی آن شده‌اند.

رئوف پیشدار

منبع : خبرگزاری جمهوری اسلامی ـ ایرنا