فرمان انتخابات در دست دانشجویان است

حدود پنج هفته تا انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری باقی است. اگر از نگارنده پرسیده شود که چه تفاوتی بین قشر دانشجو و دیگر اقشار جامعه در عرصه انتخابات هست، به دوستان دانشجو، و جنب وجوش تشکل های دانشجویی و اخبار و احوالشان می نگرم و با استفاده از همین فرصت زمانی، آنچه را که در وهله اول به ذهن متبادر می شود، این گونه باز می کنم: دانشجویان از امروز تا اعلام نتیجه انتخابات از شدت هیجان، و احساس وظیفه ای که دارند، گویی یک عمر پنجاه ساله را می گذرانند، در حالی که برای دیگر اقشار این زمان کوتاه تر و با حساسیت کمتری می گذرد. البته گروه اندکی که از به سر کار آمدن این یا از سر کار رفتن آن، پست و جایگاه خود را در خطر می بینند، باید استثنا شوند که این عده هیجان کاذبی دارند که با هیجان صادقانه دانشجو از یک جنس نیست.
اگر انتخابات را مثل بسیاری از مقایسه ها که به یک خودروی در حال حرکت تشبیه می شود، چنین تشبیه کنیم، شاید ذهن پویای شما به سرعت برای گروه ها، اقشار، افراد و کلیت جامعه، جایی در این خودرو پیدا کند. برای مثال چنین تشبیه کنید که «مردم» سرنشینان این خودرو هستند و «برگزارکنندگان»، چرخ های آن و «رسانه ها» سوخت آن و یا مثلا احزاب چند نفره و دسته جات سیاسی که همه افراد عضو آن در یک فولکس جا می گیرند، در این خودرو در صندوق عقب جا خوش کرده اند و در صندوق هم بسته است! یا حتی بیرون از خودرو کنار جاده ایستاده اند و دست تکان می دهند تا مگر بتوانند سوار خودروی انتخابات شوند اما جوابی از آن کس که پشت فرمان نشسته نمی شنوند! اما راستی آن کس که پشت فرمان نشسته کیست؟! من معتقدم که او یکی از کاربلدترین و پرهیجان ترین قشرهای جامعه یعنی دانشجو است و البته برای چنین انتخابی دلایلی دارم.
۱) هیچ کس چون دانشجو جسارت و شجاعت افشای رأی خود را ندارد. اگر به افراد در دیگر سنین و بویژه دیگر مشاغل نگاه کنید، خواهید دید که بسیاری از ایشان جز در محافل خصوصی، انتخاب خود را لو نمی دهند و نمی گویند که از بین نامزدهای انتخابات چه کسی را برمی گزینند. این حساب گری ها دلایل مختلفی دارد، حتی ممکن است دلایل قابل احترامی باشد اما دانشجو در اهدای شور و شوق به فضای انتخاباتی از هرکس دیگر مخلص تر است. او عکس نامزد انتخاباتی اش را به سینه می زند یا نشان او را به دست می گیرد یا شعار او را زمزمه می کند و در جلسات و برنامه ها و مراسم مختلف شرکت می کند. دیگران را به شرکت در انتخابات و رأی دادن به نامزدی که برایش تبلیغ می کند، فرامی خواند و در همه این رفت و آمد و گفت و شنود، از هرکس دیگری خالصانه تر عمل می کند، یعنی نه قرار است به پستی برسد و نه سودی ببرد. هیچ کس چون دانشجو انتخابات را باور ندارد.
۲) بر بسیاری از گروه های سیاسی یقین حاصل شده است که هرکس بتواند رأی جامعه دانشگاهی را به دست آورد، پیروز انتخابات است. رأی دانشگاه برخلاف تصور برخی رأی روشنفکران نیست. روشنفکران در جامعه ما آنهایی هستند که بیشتر در فضای انتخاباتی متوجه دغدغه های خودشان می شوند نه دغدغه ها و خواسته های جامعه و هیچ دودی از کنده آنان برنمی خیزد. رأی دانشگاه فقط رأی دانشگاه است و نه هیچ چیز دیگر و نمی توان آن را به مثل دیگری مثال زد. رأی دانشگاه آراء آن کسانی است که در کنار خود جمعی را به گفتمان در این باره می نشانند و معمولا بر این گروه تأثیرگذارند. دانشجویانی که هرکدام از روستا، بخش یا شهرستانی به دانشگاه آمده اند و بر جمع قابل توجهی از دوستان و اقوام و همولایتی های خود تأثیرگذارند. به همین خاطر قویا این اعتقاد وجود دارد که فرمان انتخابات در دست دانشجویان است. آنها که امروز به برکت توسعه آموزش عالی در کشور تعدادشان از ۵/۳ میلیون نفر گذشته است.
۳) دانشجویان در سال های اخیر به خوبی نشان داده اند که اصلی ترین و مؤثرترین گروه ها برای زنده کردن و زنده نگاه داشتن گفتمان امام(ره) و رهبر فرزانه انقلاب هستند و در این مسیر همواره احزاب چند نفره را از این که پیاده نظامی به اسم دانشجو داشته باشند، مأیوس کرده اند.
شاهد مدعای ما درباره جایگاه بی بدیل دانشجویان در سرنوشت انتخابات، رفتار نامزدهای انتخاباتی در هفته های گذشته بوده است که پیش از هر اقدام به انتخاب مسئول کمیته های دانشجویی در ستادهای انتخاباتی خود دست زده اند و قبل از هر مکان سراغ دانشگاه ها را می گیرند و در میان دانشجویان حاضر می شوند.
۴) امروز شاهد آنیم که فضای دانشگاه ها برخلاف دوران پر از افت و خیز و ملتهب گذشته، شرایطی آرام و باثبات دارد که دانشجویان هم در مسیر علم آموزی خود و هم در جهت فعالیت های سیاسی مشغولند. این دوران غنیمتی است که دانشجویان پس از بازخوانی نقش واقعی خود و دوری جستن از بازی های گروه های سیاسی به دست آورده اند و اکنون در چنین شرایطی به امید مردم برای برگزاری انتخاباتی خردمندانه و باشکوه تبدیل شده اند.

الهام ستاری
کارشناس علوم سیاسی

منبع : روزنامه کیهان