انتخابات پر تفاوت !

انتخابات ریاست جمهوری دهم از جنبه‌های گوناگون با دوره‌هــای ســابـق تـفـاوت داشت. این تفاوت از دوره تـبلـیـغـات تـا اعلام نتـایـج به صورت کامل مشهود بود. در دوره تبلیغات، نوعی آزادی کم‌نظیر در اختیار کاندیداها قرار داشت که البته کاندیدایی که اکنون به عنوان برنده اعلام شده است بیش از دیگران از این آزادی استفاده کرد و پس از آن نیز این بهره‌گیری را یک ضرورت دانست که بایستی ادامه پیدا کند. از نظر حضور بی‌‌نظیر مردم در انتخابات و قدرت‌نمایی ملت ایران در برابر جهانیان نیز می‌توان انتخابات دهم را دارای تفاوت اساسی با دوره‌های پیشین دانست. القای نهایی بودن نتیجه و عدم تحمل تا پایان مهلت رایج قانونی برای رسیدگی به شکایات، از دیگر ویژگی‌هایی بود که انتخابات دهم را متمایز می‌ساخت و در نهایت باید به حرکات مشکوکی اشاره کرد که پس از انتخابات صـورت گـرفـت و برخی اعتراض‌های متین راتحت الشعاع قرار داد. در کنار این مسئله، اقدام دستگاه‌های دولتی در قطع سیستم پیامک که آغازگر اعتراض دو کاندیدای اصلاح‌طلب بود موضوعی است که نباید از چشم مخفی بماند.
در دو روز گذشته، وجود برخی اغتشاشات در کنار اعتراض‌هایی که بدون هدف آشوبگری انجام شد شرایطی ایجاد کرد که علاوه بر محدودیت‌های قانونی، نوعی خودسانسوری برای جلوگیری از متهم شدن بعدی بر اکثر مطبوعات حاکم شد. اما اکنون که آرامش به شهر بازگشته است بایستی توقع مخاطبان در خصوص انجام رسالت مطبوعاتی برآورده شود. نگارنده چند روز قبل از برگزاری انـتـخـابـات، اظـهـارات دکـتـر احـمـدی‌نژاد در مناظره‌های تلویزیونی را مورد اشاره قرار داد که ثابت می‌کرد نظام جمهوری اسلامی و کشور ایران محکم‌تر از آن است که با بعضی اظهارنظرها و واکنش‌ها با خطری مواجه شود. آن اظهارنظرها و ادعاها ناظر به وجود برخی مفاسد و کارشکنی‌ها در ‌عالی‌ترین سطوح نظام بود که اگرچه به سادگی قابل پذیرش نیست اما طرح آنها توسط بالاترین مقام اجرایی کشور نشان می‌داد که او استحکام کشور و نظام را بسیار بالاتر از آن می‌داند که تنش‌های حاصل از طرح برخی ادعاها و اختلاف‌افکنی‌ها، خللی در آرامش جامعه ایجاد کند. احمدی‌نژاد در نخستین روز پیروزی نیز سخنانی گفت که عزم او برای تکرار و پیگیری ادعاها را به اثبات می‌رساند. اگر ادعاهای احمدی‌نژاد درست باشد او قاعدتا خـود را بـرای مـقـابلـه با برخی ایستادگی‌ها و کارشکنی‌ها در لایه‌های پرنفوذ سیاسی کشور آماده کرده و لابد این کارشکنی‌ها را هم بر روند کلی کشور موثر نمی‌داند.
البته بسیاری از افراد، نه این ادعاها را قبول دارنـد، نـه طرح آنها را در حوزه مسئولیت و اختیارات رئیس‌جمهور می‌دانند و نه این اقدام احمدی‌نژاد را به صورت کلی، مفید تلقی می‌کنند. اما قطعا موافقان و مخالفان اقدامات او، این اعـتـماد به نفس را می‌ستایند و آرزو می‌کنند بهره‌گیری صحیح و خردمندانه از این اعتماد به نفس، موجب حل معضلات بسیاری شود که از قبل در کشور وجود داشته و بخشی از آنها نیز در ســال‌هــای اخـیـر تـشـدیـد شـده اسـت. امـا ایـن اعتماد به نفس با برخی تحرکات روزهای اخیر، سازگاری نـدارد. فیلتر شدن بسیاری از سایت‌هایی که مدیریت آنها در چارچوب نظام فعالیت می‌کنند، نظارت بی‌سابقه بر روند چاپ بعضی از روزنامه‌ها و تنگ نظری در انعکاس اظهارات سه کاندیدای دیگر انتخابات که منجر به اعتراض محسن رضایی نیز گردید اقداماتی است که در چند روز اخیر صورت گرفته و علاوه بر انعکاس نامطلوب داخلی و خارجی، می‌تواند شائبه‌هایی ایجاد کند که با مرور زمان، از اذهان پاک نخواهد شد. آقای احمدی‌نژاد در دوره مسئولیت چهار ساله خود هر گاه که به سفر پرانعکاس خارجی رفته است-به خصوص هنگام حضور در آمریکا- به صورت مکرر تاسف خـود را از این بابت اعلام کرده است که »از دسترسی آزادانه مردم آن کشورها به اخبار و اطلاعات، جلوگیری می‌شود«. شاید تا حدودی حق با احمدی‌نژاد باشد.
در آن کشورها اگر چه تعداد خطوط قرمز بسیار کمتر از خطوط قرمز رسمی و غیر رسمی است که ما برای خود درست کرده‌ایم اما هرگاه مجموعه نخبگان حاکم - اعم از حزب حاکم و حزب رقیب - تصمیم بگیرند، راههایی برای سانسور ماهرانه خبرها پیدا می‌کنند. اما نباید فراموش کرد که اولا موارد سانسور علیرغم جدی بودن، بسیار محدود است و ثانیاً روش‌اعمال آن نیز بسیار پیچیده می‌باشد. ضمن آنکه با توجه به فراگیری رسانه‌ها و تنوع روش‌های خبررسانی، سانسور صددرصدی در آن کشورها تقریباً غیرممکن است. اما در عین حال، رئیس جمهور ایران خود را موظف می‌داند از تضییع حق مردم آن کشورها و محدود سازی آنها در خبرگیری، ابراز تاسف کند و هنر او نیز در آن است که با ‌‌‌استفاده از تریبون‌هایی که در همان کشورها در اختیار او قرار می‌گیرد، آزادی ستیزی غربی‌ها را یادآوری می‌کند تا برخی افراد، تحت تاثیر تبلیغات رنگارنگ غربی‌ها در خصوص وجود آزادی مطلق قرار نگیرند. در چنین شرایطی به نظر می‌رسد احمدی نژاد نمی‌تواند نسبت به برخی اقدامات و محدودسازی‌ها در داخل کشور بی تفاوت باشد. او به خوبی می‌داند اینگونه محدودسازی‌ها، نه ضرورت دارد و نه مفید است و نه نهایتاً اهداف مدافعان آن را محقق می سازد. امروز، گستردگی رسانه‌ها به گونه‌ای است که بسیاری از اخبار لحظاتی بعد از مخابره، توسط شبکه‌های مختلف رادیو و تلویزیونی به خانه‌های ایرانیان راه می‌یابد و تنها نتیجه محدود سازی‌های غیرضروری، تلاش مردم برای خبرگیری از رسانه‌هایی خواهد بود که در دشمنی آنها با گفتمان انقلاب و نظام تردیدی وجود ندارد. آن رسانه‌ها امروز برای جلب اعتماد طرفداران کاندیداهای معترض و در غیاب خبررسانی داخلی، خبرهای آنان را به صورت دقیق منعکس می‌نمایند و می‌توان حدس زد پس از رفع محدودیت‌های داخلی - که بسیار زودهنگام خواهد بود - آن رسانه‌ها سهمی همیشگی در تامین اخبار مخاطبان امروز خواهند داشت.
در پایان سخنی با برخی مخاطبان روزنامه! حقیقت آن است که آفتاب یزد به عنوان حامی دو کاندیدای اصلاح‌طلب، از وضعیتی که هم اکنون برای آنها به وجود آمده، راضی نیست. اغلب همراهان هوشمند روزنامه نیز به راحتی این عدم رضایت را لمس می‌کنند. اما در شرایطی که عده‌ای آشوبگر- شاید با طراحی رقیب- اعتراض متین برخی طرفداران موسوی و کروبی را به خشونت می‌کشند و به اموال مردم بیگناه آسیب می‌رسانند، روزنامه‌ای مانند آفتاب یزد ناچار است ضمن تمکین به احکام قانونی و تن دادن به برخی محدودیت‌های رسمی و غیررسمی از شرایط فعلی عبور کند تا از هر گونه مسئولیت شرعی و قانونی در آینده، مصون بماند. متاسفانه گروهی از مخاطبان در تماس‌ها و پیام‌ها و اظهارنظرهای خود مرز ادب، انصاف و وقت‌شناسی را زیر پا گذارده‌‌اند. گله از این دوستان را به روز دیگری می‌گذاریم اما از آنها می‌خواهیم نگاهی به جناح مقابل داشته باشند که هر گاه لازم باشد حتی به ناحق از همفکران خود حمایت می‌کنند و البته هزینه این حمایت را از جیب و سفره مردم پرداخت می‌نمایند.

منبع : روزنامه آفتاب یزد