تحلیلی فنی بر بازی ایران برابر کره جنوبی

تیم ملی کشورمان عصر چهارشنبه ۲۷ خرداد ۸۸ آخرین بازی خود در دور چهارم( وبرای ما دور دوم) مقدماتی جام جهانی را در سئول و مقابل تیم ملی کره انجام داد. در اینجا شما آنالیزی از بازی را بدون جانبداری یا مخالفت نسبت به کسی و فقط از دید فنی می خوانید.
در این بازی علیرغم صحبتهای کارشناسان شبکه سوم سیما که سیستم تیم را ۱-۳-۲-۴ خواندند شاهد حضور همزمان ۳ هافبک دفاعی ( پژمان, آندو و نکونام) در زمین بودیم. درواقع تیم ما در نگاه اول با سیستم ۱-۲-۳-۴ در زمین حضور داشت ولی آنچه مهم است شرح وظایفی است که قطبی به آنان داده بود.
باید درزمان دفاع این ۳ هافبک کاملاً در وسط متمرکز می شدند و از کناره ها نیز کریمی و مهدی کاپیتان به آنها کمک می کردند تا شاهد لایه های دفاعی باشیم. اما در زمان حمله باید صاحب ترکیبهای ۲ نفره در راست با آندو-مهدوی کیا و در چپ با کریمی – نوری می شدیم. ایده بسیار مترقیانه ای که امکان همزمان دفاع و حمله را می داد. این نوع استراتژی علاوه بر هر فاکتوری که در نظر بگیرید معلول ۲دلیل اصلی بود، شناخت کامل قطبی از کره جنوبی و نیز شناخت او از توانائیهای شاگردان سابقش در پرسپولیس، یعنی کریمی و پژمان.
این را به دلیل آن گفتم که در این مدت ، بسیار شاهد بودیم که منتقدان قطبی بازی نگرفتن از خلعتبری و خسروحیدری را نقطه ی ضعف او عنوان می کردند. درباره ی چرایی عدم حضور این دو تن به طور جداگانه نظراتی را خواهیم گفت. نیمه ی اول با درخشش همین ۳ هافبک دفاعی در کنترل میانه ی میدان و نیز بازی عالی ۲ دفاع میانی مخصوصاً سیدجلال- در مواقعی که توپ به فضای دفاع ما می رسید- خطر خاصی دروازه ما راتهدید نکرد و رحمتی فقط یک شوت زمینی که قدرت چندانی هم نداشت را مهار کرد.اما تفکرات صحیح قطبی از جایی جواب داد که انتظارش را داشتیم.
بعد از کنترل کره در شروع بازی دقیقاً از ابتدای بخش دوم نیمه اول یعنی از دقیقه ۲۳ شاهد در اختیار گرفتن بازی از سوی ایران بودیم که علاوه بر خلق ۳ موقعیت عالی – ۲ موردش شوت از بیرون و یکی از داخل جریمه- اجازه ندادیم که حتی چهره ی رحمتی تا دقیقه ۳۸ دیده شود! در شروع نیمه دوم علیرغم فشار طبیعی میزبان به گل رسیدیم و شاید بهتر بود که قطبی کمی شجاعت به خرج می داد و با بیرون آوردن مهدوی کیا و بردن شجاعی به راست ، وحید هاشمیان را زودتر ( حدوداً از دقیقه ۶۵) اضافه می کرد زیرا در اینصورت هم ضمن دفاع با ۸-۷ نفر می توانستیم از قدرت پا به توپ کریمی و شجاعی در جناحین و قدرت بدنی هاشمیان و توان تخریبی او روی دفاع حریف استفاده کنیم. حضور خلعتبری مفید نبود، کما اینکه دیدیم نتوانست خود را ازفشار بازی برهاند و کاری صورت دهد،حتی اگر ۳۰ دقیقه یا بیشتر به او زمان می دادیم.
نکته ی دیگری که بدان انتقاد کرده اند عدم حضور یک مهاجم تخصصی در بازی است که به برد آن نیاز داشتیم. این انتقاد در بالا جواب داده شد. قطبی برای ایده ی خود نیاز به ۳ هافبک دفاعی داشت و باید با بیرون گذاشتن هاشمیان نوک حمله را به هافبک- مهاجمی می داد که در تیم باشگاهیش نیز تجربه ی بازی در این پست را داشته است. آیا کاماچو در اوساسونا هم این کار را انجام نداد؟ قطعاً برای ما گل نخوردن مهمتر از بردن بود. ضمن آنکه بعد از خداحافظی علی دائی از تیم ملی بازیهای زیادی را با ۱-۲ یا حتی ۳ مهاجم (جام ملتها-قلعه نوعی) انجام داده ایم که نتیجه ی چندان مطلوبی نداشته است. یعنی مهاجمین ما نتوانستند انتظارات را برآورده کنند. باز هم تاکید می شود که شناخت قطبی از حریف در آرایش و استراتژی تیم بسیار تأثیر داشت.

سامان جعفری

منبع : پارس فوتبال